სიტემე 50 - Siteme 50 50მგ 30 ტაბლეტი

PSP

29.90

₾

ფასის ჩანიშვნა

შემატყობინე ფასდაკლება

შენახვა

საყიდლების სიაში

მახასიათებლები

აღწერა

SITEME 100 (სიტაგლიპტინის ტაბლეტები USP 100 მგ)

1. სამკურნალო საშუალების დასახელება

SITEME 50 (სიტაგლიპტინის ტაბლეტები USP 50 მგ)

SITEME 100 (სიტაგლიპტინის ტაბლეტები USP 100 მგ)

2. ხარისხობრივი და რაოდენობრივი შემადგენლობა

SITEME 50

თითოეული შემოგარსული ტაბლეტი შეიცავს სიტაგლიპტინის ჰიდროქლორიდს, რომელიც

ექვივალენტურია 50 მგ სიტაგლიპტინისა.

დამხმარე ნივთიერებები: ..................................საკმარისი რაოდენობით.

საღებავი: ტიტანის დიოქსიდი, რკინის ოქსიდი (წითელი) და რკინის ოქსიდი (ყვითელი).

დამხმარე ნივთიერებების სრული ჩამონათვალისთვის იხილეთ ნაწილი 6.1

SITEME 100

ექვივალენტურია 100 მგ სიტაგლიპტინისა.

დამხმარე ნივთიერებების სრული ჩამონათვალისთვის იხილეთ ნაწილი 6.1

3. ფარმაცევტული ფორმა

შემოგარსული ტაბლეტები.

4. კლინიკური დეტალები

4.1 თერაპიული ჩვენებები

სიტაგლიპტინი ნაჩვენებია ტიპი 2 >შაქრიანი დიაბეტის მქონე მოზრდილ პაციენტებში გლიკემიის კონტროლის გასაუმჯობესებლად.

მონოთერაპიის სახით:

- პაციენტებში, რომლებშიც არაადექვატურად არის გაკონტროლებული მხოლოდ დიეტით და ფიზიკური დატვირთვით და მათთვის, ვისთვისაც მეტფორმინი არ არის მიზანშეწონილი უკუჩვენების ან აუტანლობის გამო.

როგორც ორმაგი პერორალური თერაპიის სახით კომბინაციაში:

- მეტფორმინი, როცა დიეტა და ფიზიკური დატვირთვა პლუს მეტფორმინი არ აუმჯობესებს გლიკემიის ადექვატურ კონტროლს;

- სულფონილშარდოვანა, როცა დიეტა და ფიზიკური დატვირთვა პლუს სულფონილშარდოვანას მაქსიმალურად ასატანი დოზა არ აუმჯობესებს ადექვატურ გლიკემიურ კონტროლს და როცა მეტფორმინი არ არის მიზანშეწონილი უკუჩვენების ან აუტანლობის გამო;

- პროლიფერატორით გააქტიურებული პეროქსისომის გამა-რეცეპტორის (PRARγ) აგონისტთან (როგორიცაა თიაზოლიდინედიონი), როცა PRARγ აგონისტის გამოყენება მიზანშეწონილია, და როცა დიეტითა და ფიზიკური დატვირთვით პლუს მარტო PRARγ აგონისტით ვერ მიიღწევა გლიკემიის ადექვატური კონტროლი.

როგორც სამმაგი პერორალური თერაპიის სახით კომბინაციაში:

- სულფონილშარდოვანა და მეტფორმინი, როცა დიეტა და ფიზიკური დატვირთვა პლუს ორმაგი თერაპია ამ მედიკამენტებით არ უზრუნველყოფს გლიკემიის ადექვატურ კონტროლს;

- PRARγ აგონისტი და მეტფორმინი, როცა PRARγ აგონისტის გამოყენება მიზანშეწონილია და როცა დიეტა და ფიზიკური დატვირთვა პლუს ორმაგი თერაპია ამ მედიკამენტებით არ უზრუნველყოფს გლიკემიის ადექვატურ კონტროლს;

სიტაგლიპტინი ნაჩვენებია როგორც ინსულინზე დამატებითი თერაპიის სახით (მეთფორმინთან ერთად ან მის გარეშე), როდესაც დიეტა და ფიზიკური დატვირთვა პლიუს ინსულინის სტაბილური დოზა არ უზრუნველყოფს გლიკემიის სტაბილურ კონტროლს.

4.2 დოზირება და მიღების წესი

დოზირება

სიტაგლიპტინის დოზა შეადგენს 100მგ-ს ერთხელ დღეში. როცა გამოიყენება მეთფორმინთან და/ან კომბინაციაში PPARγ აგონისტთან, მეთფორმინის და/ან PPARγ აგონისტის დოზა უნდა შენარჩუნდეს და ამავე დროს მიღებულ უნდა იქნას სიტაგლიპტინი.

როცა სიტაგლიპტინი გამოიყენება სულფონილშარდოვანასთან ან ინსულინთან კომბინაციაში, სულფონილშარდოვანას ან ინსულინის დაბალი დოზა შეიძლება ჩაითვალოს ჰიპოგლიკემიის რისკის შესამცირებლად.

თუ მოხდა სიტაგლიპტინის დოზის გამოტოვება, პაციენტმა ის უნდა მიიღოს გახსენებისთანავე. გაორმაგებული დოზა არ უნდა იქნას მიღებული ერთი და იგივე დღეს.

სპეციალური პოპულაციები

თირკმლის უკმარისობა

როცა განიხილება სიტაგლიპტინის გამოყენება სხვა ანტიდიაბეტურ პრეპარატებთან კომბინაციაში, უნდა შემოწმდეს მისი პირობები თირკმლის დაზიანების მქონე პაციენტებში გამოსაყენებლად.

თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი დარღვევის მქონე პაციენტებისთვის (გლომერულური ფილტრაციის სიჩქარე გფს ³ 60 - < 90 მლ/წთ) პრეპარატის დოზის კორექცია საჭირო არ არის.

თირკმლის ფუნქციის საშუალო დარღვევის მქონე პაციენტებისთვის (გფს ³ 45 - <60 მლ/წთ) პრეპარატის დოზის კორექცია საჭირო არ არის.

თირკმლის ფუნქციის საშუალო დარღვევის მქონე პაციენტებისთვის (გფს ³ 30 - <45 მლ/წთ) სიტაგლიპტონის დოზა შეადგენს 50მგ-ს დღეში ერთხელ.

თირკმლის ფუნქციის მძიმე დარღვევის მქონე პაციენტებისთვის (გფს ³ 15 - <30მლ/წთ) ან თირკმლის დაავადების ტერმინალური სტადიის მქონე პირებში (ESRD) (გფს <15მლ/წთ) მათ შორის ჰემოდიალიზზე ან პერიტონეალურ დიალიზზემყოფ პაციენტებში, სიტაგლიპტინის დოზაა 25მგ დღეში ერთხელ. მედიკამენტის მიღება შეიძლება დიალიზის დროისგან დამოუკიდებლად.

პრეპარატის მიღება შეიძლება დიალიზის ჩატარების დროის მიუხედავად. რადგან დოზის კორექცია დამოკიდებულია თირკმლის ფუნქციაზე, სიტაგლიპტინის მკურნალობის დაწყებამდე და შემდეგ პერიოდულად საჭიროა თირკმლის ფუნქციის შეფასება.

ღვიძლის უკმარისობა

ღვიძლის ფუნქციის მსუბუქი და ზომიერი დარღვევის მქონე პაციენტებისთვის დოზის კორექცია საჭირო არ არის. სიტაგლიპტინი არ არის შესწავლილი ღვიძლის მძიმე დაზიანების მქონე პაციენტებში და ამიტომ სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული.

თუმცა, რადგან სიტაგლიპტინი ძირითადად თირკმელებით გამოიყოფა, არ არის მოსალოდნელი, რომ ღვიძლის მძიმე დაზიანებამ გავლენა იქონიოს სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე.

ხანდაზმული ასაკი

ასაკის მიხედვით დოზის კორექცია საჭირო არ არის.

პედიატრიული მოსახლეობა

სიტაგლიპტინი არ უნდა იქნას გამოყენებული 10-დან 17 წლამდე ასაკის ბავშვებსა და მოზარდებში

არასაკმარისი ეფექტურობის გამო.

სიტაგლიპტინი არ არის შესწავლილი 10 წლამდე ასაკის პედიატრიულ პაციენტებში.

ადმინისტრირების მეთოდი

სიტაგლიპტინი მიიღება პერორალურად დღეში ერთხელ, დღის ნებისმიერ მონაკვეთში, საკვებთან ერთად ან მის გარეშე. ტაბლეტები უნდა გადაიყლაპოს მთლიანად.

4.3 უკუჩვენებები

მომატებული მგრძნობელობა აქტიური ნივთიერების ან რომელიმე შემავსებლის მიმართ, რომლებიც ჩამოთვლილია 6.1 ნაწილში.

4.4 სპეციალური გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები გამოყენებისას

ზოგადი

სიტაგლიპტინი არ უნდა იქნას გამოყენებული 1 ტიპის დიაბეტის მქონე პაციენტებში ან დიაბეტური კეტოაციდოზის მკურნალობისთვის.

მწვავე პანკრეატიტი

DPP-4 ინჰიბიტორების გამოყენება დაკავშირებულია მწვავე პანკრეატიტის განვითარების რისკთან. პაციენტები ინფორმირებულები უნდა იყვნენ მწვავე პანკრეატიტის დამახასიათებელ სიმპტომზე: მუდმივი და ძლიერი მუცლის ტკივილი. მუცლის ტკივილის მოხნა აღწერილ იქნა სიტაგლიპტინის შეწყვეტის შემდეგ (შესაბამისი მკურნალობით ან მის გარეშე), თუმცა აღინიშნა ნეკროზული ან ჰემორაგიული პანკრეატიტის და/ან სიკვდილის ძალიან იშვიათი შემთხვევები. თუ ნავარაუდევია პანკრეატიტის არსებობა, სიტაგლიპტინი და სხვა პოტენციური გამომწვევი მედიკამენტები უნდა მოიხსნას. თუ დადასტურდა მწვავე პანკრეატიტი, სიტაგლიპტინი აღარ უნდა იქნას მიღებული. სიფრთხილეა საჭირო პანკრეატიტის ანამნეზის მქონე პაციენტებში გამოყენებისას.

ჰიპოგლიკემია სხვა ანტიჰიპერგლიკემიურ სამკურნალო საშუალებებთან ერთად გამოყენებისას

სიტაგლიპტინის კლინიკურ კვლევებში, სადაც ის გამოიყენებოდა მონოთერაპიის და სხვა პრეპარატებთან კომბინაციური თერაპიის ნაწილის სახით, არ იქნა გამოწვეული ჰიპოგლიკემია (მაგ.: მეტფორმინთან და/ან PPARγ აგონისტებთან). ჰიპოგლიკემიის სიხშირე, რომელიც აღწერილ იქნა სიტაგლიპტინის დროს, მსგავსი იყო პლაცებოს მიმღებ პაციენტებში აღწერილი სიხშირის. ჰიპოგლიკემია აღწერილ იქნა, როცა სიტაგლიპტინი გამოიყენებოდა ინსულინთან ან სულფონილშარდოვანასთან ერთად. ამიტომ, ჰიპოგლიკემიის რისკის შესამცირებლად განხილულ უნდა იქნას სულფონილშარდოვანას ან ინსულინის უფრო დაბალი დოზა

თირკმლის უკმარისობა

სიტაგლიპტინი გამოიყოფა თირკმელებით. სიტაგლიპტინის იმავე პლაზმური კონცენტრაციის მისაღწევად, რაც თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში, რეკომენდებულია უფრო დაბალი დოზა პაციენტებში GFR-ით <45 მლ/წთ, ასევე როგორც ESRD პაციენტებში, რომლებიც საჭიროებენ ჰემოდიალიზს ან პერიტონეალურ დიალიზს.

ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები

აღწერილია პოსტმარკეტინგული შეტყობინებები სერიოზული ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციების შესახებ პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ სიტაგლიპტინით. ეს რეაქციები განვითარდა მკურნალობის დაწყებიდან პირველი 3 თვის განმავლობაში, ზოგი შემთხვევა აღწერილ იქნა პირველი დოზის მიღების შემდეგ.

ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციაზე 5 ეჭვის შემთხვევაში სიტაგლიპტინის მიღება უნდა შეწყდეს.

უნდა შეფასდეს მოვლენის სხვა პოტენციური მიზეზები და დაიწყოს დიაბეტის ალტერნატიული მკურნალობა.

სიტაგლიპტინის სხვა ანტიდიაბეტურ საშუალებებთან ერთად გამოყენების განხილვისას

დიაბეტური კეტოაციდოზის (DKA) იშვიათი შემთხვევები, სიცოცხლისათვის საშიში და ფატალური შემთხვევების ჩათვლით, დაფიქსირდა პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ ნატრიუმ-გლუკოზის თანატრანსპორტი 2 (SGLT2) ინჰიბიტორებით, მათ შორის დაპაგლიფლოზინით. რიგ შემთხვევებში, მდგომარეობის პრეზენტაცია იყო ატიპიური მხოლოდ ზომიერად მომატებული სისხლში გლუკოზის მაჩვენებლებით, 14 მმოლ/ლ (250 მგ/დლ) ქვემოთ.

4.5 ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან

სხვა პრეპარატების გავლენა სიტაგლიპტინზე

ქვემოთ მოყვანილი კლინიკური მონაცემები მიუთითებს, რომ კლინიკურად მნიშვნელოვანი ურთიერთქმედებები ერთდროულად მიღებულ მედიკამენტებთან დაბალია.

ინ ვიტრო კვლევები მიუთითებს, რომ ძირითადი ფერმენტი, რომელიც პასუხისმგებელია სიტაგლიპტინის შეზღუდულ მეტაბოლიზმზე, არის CYP3A4, CYP2C8-ის მონაწილეობით. თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში მეტაბოლიზმი, მათ შორის CYP3A4-ის გზით, მხოლოდ მცირე როლს თამაშობს სიტაგლიპტინის კლირენსში. მეტაბოლიზმს შეიძლება უფრო დიდი მნიშვნელობა ჰქონდეს სიტაგლიპტინის გამოყოფაში თირკმლის მძიმე დაზიანების ან თირკმლის დაავადების ტერმინალური სტადიის (ESRD) დროს. ამ მიზეზით, შესაძლოა, რომ ძლიერმა CYP3A4-ის ინჰიბიტორებმა (როგორიცაა: კეტოკონაზოლი, იტრაკონაზოლი, რიტონავირი, კლარითრომიცინი) შეცვალონ სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკა თირკმლის მძიმე დაზიანების ან ESRD-ის მქონე პაციენტებში. ძლიერი CYP3A4-ის ინჰიბიტორები თირკმლის მძიმე დაზიანების დროს არ არის შეფასებული კლინიკურ კვლევაში.

ტრანსპორტის in vitro კვლვებმა აჩვენა, რომ სიტაგლიპტინი р-გლიკოროტეინის და ორგანული იონური გადამტანი - 3 (OAT3)-ს სუბსტრატს. სიტაგლიპტინის OAT3 განპირობებული ტრანსპორტი ითრგუნება in vitro პრობენეციდით, თუმცა კლინიკურად მნიშვნელოვანი ურთიერთქმედების განვითარების რისკი დაბალია. OAT3 ინჰიბიტორების გამოყენება in vivo შესწავლილი არ არის.

მეტფორმინი: დღეში ორჯერ 1,000 მგ მეტფორმინის მრავალჯერადი დოზების 50 მგ სიტაგლიპტინთან ერთად მიღებამ არ შეცვალა სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკა მნიშვნელოვნად მე-2 ტიპის დიაბეტის მქონე პაციენტებში.

ციკლოსპორინი: ჩატარდა კვლევა სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე ციკლოსპორინის, p-გლიკოპროტეინის ძლიერი ინჰიბიტორის, გავლენის შესაფასებლად. 100 მგ სიტაგლიპტინის ერთჯერადი პერორალური დოზის და 600 მგ ციკლოსპორინის ერთჯერადი პერორალური დოზის ერთდროულმა მიღებამ გაზარდა სიტაგლიპტინის AUC და Cmax დაახლოებით 29%-ით და 68%-ით, შესაბამისად. სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკის ეს ცვლილებები არ იქნა მიჩნეული კლინიკურად მნიშვნელოვნად. სიტაგლიპტინის თირკმლის კლირენსი არ შეცვლილა მნიშვნელოვნად. ამიტომ, მნიშვნელოვანი ურთიერთქმედებები არ არის მოსალოდნელი სხვა p-გლიკოპროტეინის ინჰიბიტორების მიღებისას.

სიტაგლიპტინის გავლენა სხვა პრეპარატებზე

დიგოქსინი: სიტაგლიპტინს მცირე ეფექტი აქვს დიგოქსინის კონცენტრაციებზე. 10 დღის განმავლობაში, ყოველდღე 0.25 მგ დიგოქსინის 100 მგ სიტაგლიპტინთან ერთად მიღების შემდეგ დიგოქსინის პლაზმური AUC გაიზარდა დაახლოებით 11%-ით და პლაზმური Cmax, საშუალოდ, 18%-ით. არ არის რეკომენდებული დიგოქსინის დოზის კორექცია. თუმცა, დიგოქსინის ტოქსიკურობის რისკის მქონე პაციენტები საჭიროებენ მონიტორინგს სიტაგლიპტინის და დიგოქსინის ერთდროულად მიღებისას.

ინ ვიტრო მონაცემები მიუთითებს, რომ სიტაგლიპტინი არ თრგუნავს და არ აინდუცირებს CYP450 იზოფერმენტებს, კლინიკურ კვლევებში სიტაგლიპტინმა მნიშვნელოვნად არ შეცვალა მეტფორმინის, გლიბურიდის, სიმვასტატინის, როსიგლიტაზონის, ვარფარინის ან სხვა პერორალური კონტრაცეპტივების ფარმაკოკინეტიკა, CYP3A4, CYP29, CYP29 სუბსტრატებთან და ორგანული კათიონების ტრანსპორტერებთან (ოქტ) ურთიერთქმედების გამოწვევის დაბალი მიდრეკილების ინ ვივო მტკიცებულების მოწოდებით. სიტაგლიპტინი შეიძლება p-გლიკოპროტეინის სუსტი ინჰიბიტორი იყოს ინ ვივო.

4.6 ფერტილობა, ორსულობა და ძუძუთი კვება

ორსულობა

არ არის ადექვატური მონაცემები სიტაგლიპტინის გამოყენების შეახებ ფეხმძიმე ქალებში. ცხოველებზე ჩატარებულმა კვლევებმა მაღალ დოზებზე აჩვენა რეპროდუქციული ტოქსიკურობა. ადამიანებისთვის პოტენციური რისკი უცნობია. ადამიანებში მონაცემების სიმცირის გამო სიტაგლიპტინი არ უნდა იქნას გამოყენებული ფეხმძიმობის დროს

ძუძუთი კვება

არ არის ცნობილი სიტაგლიპტინი გამოიყოფა თუ არა დედის რძეში. ცხოველებზე კვლევებმა აჩვენა სიტაგლიპტინის გამოყოფა დედის რძეში. სიტაგლიპტინი არ უნდა იქნას გამოყენებული ძუძუთი კვების დროს.

ფერტილობა

ცხოველებში მონაცემები არ მიუთითებს სიტაგლიპტინით მკურნალობის გავლენაზე მამაკაცების და ქალების რეპროდუქციულ უნარზე. ადამიანებში მონაცემები არასაკმარისია.

4.7 გავლენა ავტოტრანსპორტის მართვის და მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე

სიტაგლიპტინს არ აქვს ან უმნიშვნელო გავლენა აქვს ავტომობილის ან სხვა მექანიზმების მართვის უნარზე. თუმცა, ავტომობილების ან სხვა მექანიზმების მართვისას მხედველობაში უნდა იქნას მიღებული თავბრუსხვევის და ძილიანობის აღწერილი შემთხვევები.

გარდა ამისა, პაციენტები უნდა იყვნენ გაფრთხილებული ჰიპოგლიკემიის რისკის შესახებ, როდესაც სიტაგლიპტინი გამოიყენება სულფონილშარდოვანასთან ან ინსულინთან ერთად.

4.8 გვერდითი მოვლენები

უსაფრთხოების პროფილის მოკლე აღწერა

აღწერილია სერიოზული გვერდითი რეაქციები პანკრეატიტის და მომატებული მგრძნობელობის რეაქციების ჩათვლით.

ჰიპოგლიკემია აღწერილ იქნა სულფონილშარდოვანასთან (4.7% - 13.8%) და ინსულინთან (9.6%) კომბინაციაში (იხ. პარაგრაფი 4.4).

გვერდითი რეაქციების ჩამონათვალი

ქემოთ ჩამოთვლილია გვერდითი რეაქციები (ცხრილი 1) ორგანოთა სისტემის კლასის და სიხშირის მიხედვით. სიხშირე განსაზღვრულია შემდეგნაირად: (ძალიან ხშირი (≥ 1/10); ხშირი ( ≥ 1/100 - < 1/10); ნაკლებად ხშირი ( ≥ 1/1 000 - < 1/100); იშვიათი (≥1/10 000 - < 1/1 000); ძალიან იშვიათი (< 1/10 000) უცნობია (დადგენა შეუძლებელია არსებული მონაცემების საფუძველზე)

ცხრილი 1. გვერდითი რეაქციების სიხშირე, რომელიც აღინიშნა პლაცებო-კონტროლირებულ კლინიკურ კვლევებში და პოსტმარკეტინგული გამოყენების პერიოდში

გვერდითი რეაქცია	გვერდითი რეაქციების სიხშირე
დარღვევები სისხლის და ლიმფური სისტემის მხრივ
თრომბოციტოპენია	იშვიათი
დარღვევები იმუნური სისტემის მხრივ
მომატებული მგრძნობელობის რეაქციები, ანაფილაქსიური რეაქციების ჩათვლით *,†	სიხშირე უცნობია
მეტაბოლიზმის და კვების დარღვევები
ჰიპოგლიკემია†	ხშირი
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ
თავის ტკივილი	ხშირი
თავბრუსხვევა	ნაკლებად ხშირი
დარღვევები სასუნთქი სსიტემის, გულმკერდის ორგანოების და შუასაყრის მხრივ
ფილტვების ინტერსტიციალური დაავადება*	სიხშირე უცნობია
დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ
ყაბზობა	ნაკლებად ხშირი
ღებინება*	სიხშირე უცნობია
მწვავე პანკრეატიტი*,†,‡	სიხშირე უცნობია
ფატალური და არაფატალური ჰემორაგიული და ნეკროზული პანკრეატიტი *,†	სიხშირე უცნობია
დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილის მხრივ
ქავილი*	ნაკლებად ხშირი
ანგიონევროზული შეშუპება*,†	სიხშირე უცნობია
გამონაყარი*,†	სიხშირე უცნობია
ჭინჭრის ციება*,†	სიხშირე უცნობია
კანის ვასკულიტი*,†	სიხშირე უცნობია
კანის ექსფოლიაციური დაავადებები სტივენს-ჯონსონის სინდრომის ჩათვლით *,†	სიხშირე უცნობია
ბულოზური პემფიგოიდი*	სიხშირე უცნობია
დარღვევები ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ
ართრალგია*	სიხშირე უცნობია
მიალგია*	სიხშირე უცნობია
ზურგი ტკივილი*	სიხშირე უცნობია
ართროპათია*	სიხშირე უცნობია
დარღვევები თირკმლის და შარდის გამომყოფი გზების მხრივ
თირკმლის ფუნქციის გაუარესება*	სიხშირე უცნობია
თირკმლის მწვავე უკმარისობა*	სიხშირე უცნობია

*გვერდითი რეაქციები აღინიშნებოდა პოსტმარკეტინგული დაკვირვების მიმდინარეობისას

† იხ. პარაგრაფი „უსაფრთხოების ზომები“

‡ იხ. ქვემოთ TECOS კარდიოვასკულარული კვლევის აღწერა ქვემოთ.

ცალკეული გვერდითი რეაქციების აღწერა

წამალთან დაკავშირებული, ზემოთ აღწერილი გვერდითი მოვლენების გარდა, გვერდითი მოვლენები, რომლებიც აღწერილ იქნა მედიკამენტთან მიზეზ-შედეგობრივი კავშირის გარეშე და განვითარდა არაუმცირეს 5% შემთხვევებში და უფრო ხშირად სიტაგლიპტინით ნამკურნალებ პაციენტებში, იყო ზედა რესპირატორული ტრაქტის ინფექცია და ნაზოფარინგიტი. დამატებითი გვერდითი მოვლენები, რომლებიც აღწერილ იქნა მედიკამენტთან მიზეზ-შედეგობრივი კავშირის გარეშე და განვითარდა უფრო ხშირად სიტაგლიპტინით ნამკურნალებ პაციენტებში (არ მიუღწევია 5%-იან დონეს, მაგრამ განვითარდა >0.5% მეტი სიხშირით სიტაგლიპტინის ჯგუფში, სხვა საკონტროლო ჯგუფთან შედარებით) მოიცავდა ოსტეოართრიტს და კიდურების ტკივილს.

ზოგიერთი გვერდითი რეაქცია აღინიშნა უფრო ხშირად კვლევებში, რომლებშიც გამოიყენებოდა სიტაგლიპტინი სხვა ანტიდიაბეტურ პრეპარატებთან კომბინაციაში, სიტაგლიპტინით მონოთერაპიის კვლევებთან შედარებით. ეს მოიცავს ჰიპოგლიკემიას (სიხშირე: ძალიან ხშირი - სულფონილშარდოვანასა და მეტფორმინთან კომბინაციაში), გრიპი (ხშირია ინსულინთან კომბინაციაში (მეტფორმინთან ერთად ან მის გარეშე), გულისრევა და ღებინება (ხშირია მეტფორმინთან კომბინაციაში), მეტეორიზმი (ხშირია მეტფორმინთან ან პიოგლიტაზონთან კომბინაციაში), შეკრულობა (ხშირია სულფონილშარდოვანასა და მეტფორმინთან კომბინაციაში), პერიფერიული შეშუპება (ხშირია პიოგლიტაზონთან ან პიოგლიტაზონსა და მეტფორმინთან კომბინაციაში), ძილიანობა და დიარეა (არახშირია მეტფორმინთან კომბინაციაში) და პირის სიმშრალე (არახშირია ინსულინთან კომბინაციაში (მეტფორმინთან ერთად ან მის გარეშე).

TECOS კარდიოვასკულარული უსაფრთხოების კვლევა

TECOS კარდიოვასკულარული შედეგების შეფასების კვლევა მოიცავდა 7 332 პაციენტს, რომლებიც იღებდნენ 100მგ სიტაგლიპტინს (50მგ თუ გფს შეადგენდა ≥ 30 და < 50მლ/წთ/1,73 მ2) და 7 339 პაციენტს, რომლებიც მკურნალობდნენ პლაცებოთი კვლევებში ჩართული პაციენტების ყველა პოპულაციაში. თერაპიის ორივე სახე ემატებოდა სტანდარტულ მკურნალობას, რომლებიც შეესაბამებოდა ლოკალურ სტანდარტებს HbA1c -ს და გულ-სისხლძრღვთა სისტემის რისკის შესახებ. ზოგადი რეაქციების საერთო სიხშირე პაციენტებში, რომლებიც სიტაგლიპტინს იღებდნენ პლაცებოს ჯგუფის ანალოგიური იყო. კვლევაში ჩართულ ყველა პოპულაციაში, პაციენტებს შორის რომლებიც კვლევამდე ინსულინს და/ან სულფონილშარდოვანას იღებდნენ ჰიპოგლიკემიის მძიმე ფორმის სიხშირე შეადგენდა 2,7%-ს სიტაგლიპტინის ჯგუფში და 2,5%-ს პლაცებოს ჯგუფში; პაციენტებს შორის, რომლებიც კვლევამდე არ იღებდნენ ინსულინს და/ან სულფონილშარდოვანას ჰიპოგლიკემიის მძიმე ფორმის სიხშირე შეადგენდა 1,0%-ს სიტაგლიპტინის ჯგუფში და 0,7%-ს პლაცებოს ჯგუფში. ექსპერტულად დადასტურებული პანკრეატიტის სიხშირემ შეადგინა 0,3% სიტაგლიპტინის ჯგუფში და 0,2% პლაცებოს ჯგუფში.

პედიატრიული პოპულაცია

სიტაგლიპტინის კლინიკურ კვლევებში მე-2 ტიპის შაქრიანი დიაბეტის მქონე 10-17 წლის ასაკის პედიატრიულ პაციენტებში, გვერდითი რეაქციების პროფილი მსგავსი იყო მოზრდილებში აღწერილის.

საეჭვო გვერდითი რეაქციების შესახებ შეტყობინება

საეჭვო გვერდითი რეაქციების შესახებ შეტყობინება მნიშვნელოვანია პრეპარატის ავტორიზაციის შემდეგ. ის საშუალებას იძლევა მუდმივი მონიტორინგი სამკურნალო პროდუქტის სარგებელი/რისკის ბალანსზე. ჯანდაცვის პროფესიონალებს სთხოვენ შეატყობინონ ნებისმიერი საეჭვო გვერდითი რეაქცია.

4.9 დოზის გადაჭარბება

კონტროლირებულ კლინიკურ კვლევებში ჯანმრთელ მოხალისეებში ხდებოდა სიტაგლიპტინის 800მგ-მდე ერთჯერადი დოზების შეყვანა რაც საერთო ჯამში კარგად აიტანებოდა, QT ინტერვალის მინიმალური გაზრდა, რომელიც არ განიხილებოდა როგორც კლინიკურად მნიშვნელოვანი, აღინიშნებოდა ერთ კვლევაში სიტაგლიპტინის 800მგ დოზის მიღებისას. არ არსებობს კლინიკურ კვლევებში დღე-ღამეში 800მგ-ზე მეტი დოზის გამოყენების გამოცდილება. I ფაზის კვლევაში პრეპარატის მრავალჯერადი გამოყენებისას აღმოჩენილი არ იყო დოზადამოკიდებული გვერდითი რეაქციები სიტაგლიპტინი დღე-ღამეში 600მგ დოზის მიღებისას 10 დღის განმავლობაში და დღე-ღამეში 400მგ დოზის მიღებისას 28 დღის განმავლობაში.

დოზის გადაჭარბების შემთხვევაში აუცილებელია სტანდარტული შემანარჩუნებელი ღონისძიებები როგორიცაა კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან არააბსორბირებული პრეპარატის მოშორება, კლინიკური მონიტორინგი (მათ შორის ეკგ ჩათვლით), აგრეთვე საჭიროებისას დამხმარე თერაპიის დანიშვნა.

სიტაგლიპტინი სუსტად დიალიზდება. დოზის მხოლოდ 13,5% გამოიყოფა ორგანიზმიდან დიალიზის 3-4 საათიანი სეანსის დროს. შესაძლებელია პროლონგირებული დიალიზის ჩატარების განხილვა კლინიკური აუცილებლობის შემთხვევაში. უცნობია გამოიყოფა თუ არა სიტაგლიპტინი პერიტონეალური დიალიზის დროს.

5. ფარმაკოლოგიური თვისებები

5.1 ფარმაკოდინამიკური თვისებები

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: დიაბეტის დროს გამოყენებული მედიკამენტები, დიპეპტიდილ პეპტიდაზა 4 (DPP-4) ინჰიბიტორები,

ATC კოდი: A10BH01

მოქმედების მექანიზმი

სიტაგლიპტინი მიეკუთვნება პერორალური ანტიჰიპერგლიკემიური საშუალებების ჯგუფს, რომელსაც ეწოდება დიპეპტიდილპეპტიდაზა-4 (DPP-4) ინჰიბიტორები, რომლებიც აუმჯობესებს გლიკემიურ კონტროლს შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ პაციენტებში. აქტიური ინკრეტული ჰორმონების დონის მომატებით. ინკრეტული ჰორმონები, მათ შორის გლუკაგონის მსგავსი პეპტიდი 1- (GLP-1) და გლუკოზა-დამოკიდებული ინსულინოტროპული პოლიპეპტიდი (გიპ) სეკრეტირდება ნაწლავში დღის განმავლობაში, დონე იმატებს საკვების მიღების პასუხად. ინკრეტინები წარმოადგენს ენდოგენური სისტემის ნაწილს, რომელიც მონაწილეობს გლუკოზის ჰომეოსტაზის ფიზიოლოგიურ რეგულაციაში. სისხლში გლუკოზის ნორმალური ან მომატებული დონისას GLP -1 და გიპ აძლიერებს ინსულინის სინთეზს, აგრეთვე მის გამოთავისუფლებას კუჭქვეშა ჯირკვლის ბეტა-უჯრედებიდან სასიგნალო უჯერდშიდა მექანიზმების ხარჯზე, რომლებიც დაკავშირებულია ციკლურ ამფ-თან. GLP -1 ან დპპ-4 ინჰიბიტორებით მკურნალობამ ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით დაავადებული ცხოველების მოდელებზე გამოავლინა ბეტა-უჯრედების მიერ გლუკოზის აღქმის გაუმჯობესება და ინსულინის ბიოსინთეზის და სეკრეციის სტიმულირება. ინსულინის მაღალი დონისას იზრდება ქსოვილის მიერ გლუკოზის შთანთქმა. ამას გარდა GLP -1 აქვეითებს კუჭქვეშა ჯირკვლის ალფა უჯრედების მიერ გლუკაგონის სეკრეციას. ინსულინის დონის მატების ფონზე გლუკაგონის კონცენტრაციის დაქვეითება იწვევს ღვიძლის მიერ გლუკოზის პროდუქციის შემცირებას, რაც საბოლოოდ იწვევს სისხლში გლუკოზის დონის დაქვეითბას. GLP -1 და გიპ ჩამოთვლილი ეფექტები გლუკოზა-დამოკიდებულია, ანუ სისხლში გლუკოზის დაბალი კონცენტრაციისას ინსულინის სტიმულირებული გამოტყორცნა და გლუკაგონ GLP -1 სეკრეციის დაქვეითება არ აღინიშნება. როგორც GLP -1 ასევე გიპ-სთვის, თუ გლუკოზის დონე ნორმალურ კონცენტრაციაზე მაღალია, ძლიერდება ინსულინის გამოტყორცნა. ამას გარდა, GLP -1 გავლენას არ ახდენს გლუკაგონის ნორმალურ გამოტყორცნაზე ჰიპოგლიკემიაზე პასუხად. GLP -1 და გიპ აქტივობა ისაზღვრება დპპ-4 ფერმენტით, რომელიც სწრაფად აჰიდროლიზებს ინკრეტინებს არააქტიური პროდუქტების წარმოქმნით. სიტაგლიპტინი ხელს უშლის ინკრეტინების ფერმენტ დპპ-4-ით ჰიდროლიზს, ამგვარად ზრდის პლაზმაში GLP -1 და გიპ-ს აქტიური ფორმების კონცენტრაციას. ინკრეტინების დონის მატებით, სიტაგლიპტინი გლუკოზა-დამოკიდებულად აძლიერებს ინსულინის გამოტყორცნას და იწვევს გლუკოზის სეკრეციის შემცირებას. ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით და ჰიპერგლიკემიით დაავადებულ პაციენტებში ინსულინის და გლუკაგონის დონის ამ ცვლილებებმა შეიძლება გლიკოზირებული ჰემოგლობინი A1c (HbA1c)-ს დაქვეითება და უზმოდ და საკვების მიღების შემდეგ გლუკოზის კონცენტრაციის შემცირება. სიტაგლიპტინის გლუკოზა-დამოკიდებული მოქმედების მექანიზმი განსხვავდება სულფონილშარდოვანას წარმოებულების მოქმედების მექანიზმისგან, რომლებიც აძლიერებს ინსულინის სეკრეციას გლუკოზის დაბალი დონის შემთხვევაშიც და შეუძლიათ გამოიწვიონ ჰიპოგლიკემია ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ პაციენტებში ან ჯანმრთელ ადამიანებში. სიტაგლიპტინი წარმოადგენს ფერმენტ დპპ-4-ის ძლიერმოქმედ და მაღალსელექციურ ინჰიბიტორს და თერაპიული კონცენტრაციით არ აინჰიბირებს ახლომონათესავე ფერმენტებს-დპპ-8 ან დპპ-9-ს.

ჯანმრთელი მოხალისეების ორდღიანი კვლევის დროს, მხოლოდ სიტაგლიპტინის გამოყენებისას გაიზარდა აქტიური GLP-1 კონცენტრაცია, ხოლო მარტო მეტფორმინის გამოყენებისას გაიზარდა აქტიური და საერთო GLP-1 კონცენტრაცია მსგავსი ხარისხით.

სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის ერთდროულმა გამოყენებამ დამატებითი გავლენა მოახდინა GLP-1 აქტიურ კონცენტრაციებზე. სიტაგლიპტინმა, მაგრამ არა მეტფორმინმა, გაზარდა აქტიური გიპ (GIP) კონცენტრაცია.

ცხრილი 2. HbA1_c მაჩვენებლების შედეგები პლაცებო-კონტროლირებულ მონოთერაპიაში და კომბინირებულ თერაპიაში *

კვლევა

საშუალო საწყისი еHbA1_c(%)

საწყისი HbA1_c -ს საშუალო ცვლილება (%)†

პლაცებო-კორექტირებული საშუალო ცვლილება HbA_1c (%)†

(95 % სანდოობის ინტერვალი)

მონოთერაპიის კვლევა

სიტაგლიპტინი100 მგ დღე-ღამეში ერთხელ^§

(N=193)

8,0

-0,5

-0,6^‡

(-0,8, -0,4)

სიტაგლიპტინი100 მგ დღე-ღამეში ერთხელ^II

(N=229)

8,0

-0,6

-0,8^‡

(-1,0, -0,6)

კომბინირებული თერაპიის კვლევა

სიტაგლიპტინი100 მგ დღე-ღამეში ერთხელ დამატებული მეტფორმინით მიმდინარე თერაპიას^II

(N=453)

8,0

-0,7

-0,7^‡

(-0,8, -0,5)

სიტაგლიპტინი100 მგ დღე-ღამეში ერთხელ დამატებული პიოგლიტაზონით თერაპიას^II(N=163)

8,1

-0,9

-0,7^‡

(-0,9, -0,5)

სიტაგლიპტინი100 მგ დღე-ღამეში ერთხელ დამატებული გლიმეპირიდით თერაპიას^II

(N=102)

8,4

-0,3

-0,6^‡

(-0,8, -0,3)

სიტაგლიპტინი100 მგ დღე-ღამეში ერთხელ დამატებული გლიმეპირიდით+მეტფორმინით თერაპიას^II

(N=115)

8,3

-0,6

-0,9^‡

(-1,1, -0,7)

სიტაგლიპტინი100 მგ დღე-ღამეში ერთხელ დამატებული პიოგლიტაზონით+მეტფორმინით თერაპიას #

(N=152)

8,8

-1,2

-0,7^‡

(-1,0, -0,5)

საწყისი თერაპია (2 -ჯერ დღე-ღამეში)^II: სიტაგლიპტინი 50მგ+მეტფორმინი 500მგ

(N=183)

8,8

-1,4

-1,6^‡

(-1,8, -1,3)

საწყისი თერაპია (2-ჯერ დღე-ღამეში)^II: სიტაგლიპტინი 50 მგ+ მეტფორმინი 1000მგ

(N=178)

8,8

-1,9

-2,1^‡

(-2,3, -1,8)

სიტაგლიპტინი100 მგ დღე-ღამეში ერთხელ დამატებული ინსულინით თერაპიას (+/- მეტფორმინი)^II

(N=305)

8,7

-0,6^¶

-0,6^‡¶

(-0,7, -0,4)

^* ყველა ნამკურნალები პაციენტის პოპულაცია (ანალიზი დამოკიდებულია დანიშნულ მკურნალობაზე).

^† ყველაზე პატარა კვადრატები მიუთითებს წინა ანტიჰიპერგლიკემიური თერაპიის სტატუსის და საბაზისო მნიშვნელობის კორექტირებაზე.

^‡ p<0,001 პლაცებოსთან შედარებით+კომბინირებული თერაპია

• HbA_1c (%) 18-ე კვირაზე

^II HbA_1c(%) 24-ე კვირაზე.

^# HbA_1c (%) 26-ე კვირაზე

^¶მინიმალური კვადრატების საშუალო მნიშვნელობა, კორექტირებული მეტფორმინის გამოყენებით 1 ვიზიტზე (დიახ / არა), ინსულინის გამოყენებით ვიზიტის დროს 1 ვიზიტზე (წინასწარ შერეული წინასწარ შეურევლის წინააღმდეგ)[შუალედური ან ხანგრძლივი მოქმედების]) და საწყისი მნიშვნელობით. ურთიერთქმედება ჯგუფების მურნალობისას (მეტფორმინი და ინსულინი) მნიშვნელოვანი არ იყო (p > 0,10).

24-კვირიანი აქტიური (მეტფორმინი)-კონტროლირებული კვლევა შემუშავებული იყო სიტაგლიპტინის დღე-ღამეში ერთხელ 100მგ-ს გამოყენების ეფექტურობის და უსაფრთხოების შეფასებისთვის (N=528) მეტფორმინთან შედარებით (N=522) პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებოდათ გლიკემიის არაადექვატური კონტროლი დიეტის დაცვის და ფიზიკური აქტივობის დროს, ასევე იმ პირებში, რომლებიც არ იღებდნენ ანტიჰიპერგლიკემიურ თერაპიას (მინიმუმ 4 თვე მკურნალობის გარეშე). მეტფორმინის საშუალო დოზა შეადგენდა დაახლოებით 1900მგ-ს დღე-ღამეში. HbA1c-ს დაქვეითება საშუალო საწყისი მნიშვნელობისაგან - 7,2% შეადგენდა ‑ 0,43%-ს სიტაგლიპტინისთვის და ‑0,57% მეტფორმინისთვის (პროტოკოლის მიხედვით ანალიზი). კუჭ-ნაწლავის მხრივ გვერდითი რეაქციების საერთო სიხშირე, რომელიც დაკავშირებული იყო პრეპარატის გამოყენებასთან პაციენტებში, რომლებიც სიტაგლიპტინს იღებდნენ, შეადგენდა 2,7%-ს, მეტფორმინის ჯგუფის 12,6%-თან შედარებით. ჰიპოგლიკემიის სიხშირე არ განსხვავდებოდა მკურნალობის ჯგუფებს შორის (სიტაგლიპტინი1,3%; მეტფორმინი 1,9%). საწყის მაჩვენებელთან შედარებით სხეულის წონა შემცირდა ორივე ჯგუფში (სიტაგლიპტინი −0,6 კგ; მეტფორმინი−1,9 კგ).

კვლევაში, რომელიც ადარებდა სიტაგლიპტინის 100მგ-ს დღე-ღამეში ერთხელ დამატების ან გლიპიზიდის (სულფონილშარდოვანა) ეფექტურობას და უსაფრთხოებას პაციენტებში, რომლებშიც არაადექვატური იყო გლიკემიური კონტროლი მეტფორმინით მონოთერაპიის დროს, სიტაგლიპტინი იყო გლიპიზიდის ანალოგიური HbA1c დონის დაქვეითებისთვის. გლიპიზიდის საშუალო დოზა, რომელიც გამოიყენებოდა შედარების ჯგუფში, იყო 10 მგ დღე-ღამეში, პაციენტთა დაახლოებით 40% -ს სჭირდებოდა გლიპიზიდის დოზა ≤5 მგ / დღე-ღამეში კვლევის განმავლობაში. თუმცა, არასაკმარისი ეფექტურობის გამო მკურნალობა უფრო მეტმა პაციენტმა შეწყვიტა სიტაგლიპტინის ჯგუფში გლიპიზიდის ჯგუფთან შედარებით. პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს, გამოვლიდნა სხეულის საწყისი წონის მნიშვნელოვანი შემცირება, სხეულის წონის მნიშვნელოვან ზრდასთან შედარებით პაციენტებში, რომლებიც იღებენ გლიპიზიდს (−1.5 და +1.1 კგ). ამ კვლევაში პროინსულინისა და ინსულინის თანაფარდობა (ინსულინის სინთეზისა და გამოყოფის ეფექტურობის მაჩვენებელი) გაუმჯობესდა სიტაგლიპტინით და გაუარესდა გლიპიზიდით. ჰიპოგლიკემიის სიხშირე სიტაგლიპტინის ჯგუფში (4,9%) მნიშვნელოვნად დაბალი იყო, ვიდრე გლიპიზიდების ჯგუფში (32,0%).

A 24-კვირიანი, პლაცებო-კონტროლირებული კვლევა 660 პაციენტის მონაწილეობით, შემუშავებული იყო სიტაგლიპტინის ინსულინდამზოგველი ეფექტურობის და უსაფრთხოების შეფასებისთვის (100მგ დღე-ღამეში ერთხელ), რომელიც ემატებოდა ინსულინ გლარგინს მეტფორმინთან ერთად ან მის გარეშე (არანაკლებ 1,500მგ) ინსულინოთერაპიის ინტენსიფიკაციის დროს. HbA1c საწყისი დონე შეადგენდა 8,74%, ხოლო ინსულინის საწყისი დოზა იყო 37 МЕ/დღე-ღამეში. პაციენტებს შესთავაზეს ინსულინ გლარგინის დოზის ტიტრაცია უზმოდ გლუკოზის მნიშვნელობის საფუძველზე, აღება ხდებოდა თითიდან. 24-ე კვირაზე ინსულინის სადღეღამისო დოზის ზრდა შეადგენდა 19 МЕ/დღე-ღამეში პაციენტებისთვის, რომლებიც სიტაგლიპტინს იღებდნენ და 24 МЕ/დღე-ღამეში პაციენტებისთვის, რომლებიც პლაცებოს იღებდნენ. HbA1c დაქვეითება პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს ან ინსულინს (მეტფორმინთან ერთად ან მის გარეშე), შეადგენდა ‑1,31% -ს იმ პაციენტების ‑0,87% -თან შედარებით, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს და ინსულინს (მეტფორმინთან ერთად ან მის გარეშე), განსხვავება ‑0,45% [95% სანდოობის ინტერვალი: ‑0,60, ‑0,29]. ჰიპოგლიკემიის სიხშირე შეადგენდა 25,2% -ს პაციენტებში, რომლებიც სიტაგლიპტინს და ინსულინს იღებდნენ (მეტფორმინთან ერთად ან მის გარეშე) და 36,8% -ს პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს და ინსულინს (მეტფორმინთან ერთად ან მის გარეშე). განსხვავება ძირითადად იხსნება პაციენტების უფრო მაღალი პროცენტით პლაცებოს ჯგუფში, რომლებშიც აღინიშნა ჰიპოგლიკემიის 3 ან მეტი ეპიზოდი (9,4% 19.1-ს წინააღმდეგ). მძიმე ჰიპოგლიკემიის განვითარების სიხშირის განსხვავება არ აღინიშნა.

კვლევა, რომელიც ადარებდა სიტაგლიპტინს 25 ან 50მგ დოზას დღე-ღამეში ერთხელ და გლიპიზიდს 2,5-20მგ-ს დღე-ღამეში ერთხელ, ჩატარდა თირკმლის ფუნქციის ზომიერი და მძიმე დარღვევის მქონე პაციენტებში. ამ კვლევაში მონაწილეობდა თირკმლის ფუნქციის ქრონიკული დარღვევის მქონე 423 პაციენტი (გორგლოვანი ფილტრაციის გამოთვლილი სისწრაფე <50მლ/წთ). 54 კვირის შემდეგ საწყის მაჩვენებელთან შედარებით HbA1c -ს საშუალო შემცირება შეადგენდა ‑0,76%-ს სიტაგლიპტინისთვის და ‑0,64% გლიპიზიდისთვის (ანალიზი პროტოკოლის მიხედვით). ამ კვლევაში, სიტაგლიპტინის 25 ან 50 მგ -ს დღე-ღამეშიე რთხელ გამოყენების ეფექტურობა და უსაფრთხოება იყო იმ პროფილის ანალოგიური, რომელიც აღინიშნა მონოთერაპიის სხვა კვლევებში თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში. ჰიპოგლიკემიის სიხშირე სიტაგლიპტინის ჯგუფში (6,2%) მნიშვნელოვნად დაბალი იყო გლიპიზიდის ჯგუფთან შედარებით (17,0%). ასევე მნიშვნელოვანი იყო განსხვავება ჯგუფებს შორის საწყისი წონის შეცვლის მხრივ (სიტაგლიპტინი- 0,6 კგ; გლიპიზიდი +1,2 კგ).

სხვა კვლევა, რომელშიც ადარებდნენ სიტაგლიპტინს 25მგ-ს დღე-ღამეში ერთხელ და გლიპიზიდს 2,5-20მგ დოზით დღე-ღამეში ერთხელ, ჩატარდა 129 პაციენტის მონაწილეობით, რომლებსაც აღენიშნებოდათ თირკმლის დაავადების ტერმინალური სტადია და რომლებსაც უტარდებოდათ დიალიზი. 54 კვირის შემდეგ საწყის მაჩვენებელთან შედარებით HbA1c-ს საშუალო დაქვეითება შეადგენდა ‑0,72%-ს სიტაგლიპტინისთვის და ‑0,87% გლიპიზიდისთვის. ამ კვლევაში სიტაგლიპტინის დღე-ღამეში ერთხელ 25მგ-ს ეფექტურობის და უსაფრთხოების პროფილი იყო იმ პროფილის ანალოგიური, რომელიც აღინიშნა მონოთერაპიის სხვა კვლევებში, თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტების მონაწილეობით. ჰიპოგლიკემიის სიხშირე მნიშვნელოვნად არ განსხვავდებოდა მკურნალობის ჯგუფებს შორის (სიტაგლიპტინი 6.3%; გლიპიზიდი 10,8%).

სხვა კვლევაში, რომელშიც მონაწილეობდა ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით და თირკმლის ქრონიკული უკმარისობით დაავადებული 91 პაციენტი (კრეატინინის კლირენსი <50 მლ / წთ), სიტაგლიპტინის უსაფრთხოება და ამტანობა დღე-ღამეში 25-50მგ-ს გამოყენებისას, საერთო ჯამში პლაცებოს ანალოგიური იყო. გარდა ამისა, 12 კვირის შემდეგ HbA1c (სიტაგლიპტინი -0,59%; პლაცებო -0,18%) და პლაზმაში უზმოზე გლუკოზის შემცირება (სიტაგლიპტინი -25,5 მგ / დლ; პლაცებო- 3,0 მგ / დლ) საერთო ჯამში იმ მაჩვენებლის ანალოგიური იყო, რომელიც დაფიქსირდა მონოთერაპიის სხვა კვლევებში, თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში.

TECOS იყო რანდომიზებული კვლევა, რომელშიც მონაწილეობდა 14 671პაციენტი იმ პოპულაციიდან, რომლის მკურნალობაც იგეგმებოდა, HbA1c შეადგენდა ≥6,5 -8,0%, დიაგნოსტირებული იყო გულ-სისხლძარღვთა დაავადებები, ეს პაციენტები იღებდნენ სიტაგლიპტინს (7332) დღე-ღამეში 100მგ დოზით (ან 20მგ დღე-ღამეში, თუ საწყისი გფს იყო ≥30 და <50მლ/წთ/ 1,73 მ2) ან პლაცებოს (7339), ეს ემატებოდა ჩვეულებრივ მკურნალობას, რომელიც ორიენტირებული იყო რეგიონალურ სტანდარტებზე HbA1c რისკ-ფაქტორებისთვის და გულ-სისხლძარღვთა დაავადებებისთვის. პაციენტები, რომელთა გფს <30მლ/წთ/1,73 მ2 კვლევაში არ ერთვებოდნენ. გამოკვლეულ პოპულაციაში შევიდა ≥75 წლის 2004 პაციენტი და თირკმლის ფუნქციის დარღვევის მქონე 3324 პაციენტი (გფს <60 მლ/წთ/ 1,73 მ2).

კვლევის მიმდინარეობისას HbA1c -ს საერთო გამოთვლილი საშუალო (SD) განსხვავება სიტაგლიპტინის და პლაცებოს ჯგუფებს შორის შეადგენდა 0,29% (0,01), 95% სანდოობის ინტერვალი (‑0,32, ‑0,27); р <0,001.

პირველადი გულ-სისხლძარღვთა საბოლოო წერტილი იყო კომბინირებული: გულსისხლძარღვთა დაავადებებით გამოწვეული სიკვდილის პირველი შემთხვევა, მიოკარდიუმის არაფატალური ინფარქტი, არაფატალური ინსულტი ან ჰოსპიტალიზაცია არასტაბილური სტენოკარდიის გამო. მეორადი გულსისხლძარღვთა საბოლოო წერტილები მოიცავდა შემდეგს: გულსისხლძარღვთა დაავადებებით გამოწვეული სიკვდილის პირველი შემთხვევა, არაფატალური მიოკარდიუმის ინფარქტი ან არაფატალური ინსულტი; პირველადი კომბინირებული საბოლოო წერტილის ცალკეული კომპონენტების პირველი გამოვლინება; ყველა მიზეზით გამოწვეული სიკვდილიანობა; გულის შეგუბებითი უკმარისობის გამო.

3 წლიანი ხანგრძლივობის დაკვირვების საშუალო პერიოდის შემდეგ, ჩვეულებრივ მკურნალობაზე დამატების შემდეგ სიტაგლიპტინი არ ზრდიდა გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ სერიოზული გვერდით რეაქციის ან გულის უკმარისობის გამო ჰოსპიტალიზაციის რისკს ჩვეულებრივ მკურნალობასთან შედარებით, რომელშიც სიტაგლიპტინი არ შედიოდა, ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ პაციენტებში (ცხრილი 3).

ცხრილი 3. კომბინირებული გულ-სისხლძარღვთა გამოსავლის და ძირითადი მეორადი გამოსავლების სიხშირე

	სიტაგლიპტინი 100 მგ		პლაცებო		რისკის კოეფიციენტი (95% სანდოობის ინტერვალი)	p-მნიშვნელობა^†
	N (%)	სიხშირე 100 პაციენტზე-წელიწადში*	N (%)	სიხშირე 100 პაციენტზე-წელიწადში *		p-მნიშვნელობა^†
ანალიზი პოპულაციაში, რომლის მკურნალობაც იგეგმება
პაციენტების რაოდენობა	7 332		7 339		0,98 (0,89–1,08)	<0,001
პირველადი კომბინირებული საბოლოო წერტილი (გულ-სისხლძარღვთა მიზეზით გამოწვეული სიკვდილი, არაფატალური მიოკარდიუმის ინფარქტი, არაფატალური ინსულტი ან ჰოსპიტალიზაცია არასტაბილური სტენოკარდიის გამო)	839 (11,4)	4,1	851 (11,6)	4,2	0,98 (0,89–1,08)	<0,001
მეორადი კომბინირებული საბოლოო წერტილი (გულ-სისხლძარღვთა მიზეზით გამოწვეული სიკვდილი, არაფატალური მიოკარდიუმის ინფარქტი ან არაფატალური ინსულტი)	745 (10,2)	3,6	746 (10,2)	3,6	0,99 (0,89–1,10)	<0,001
მეორადი გამოსავალი
გულ-სისხლძარღვთა მიზეზით გამოწვეული სიკვდილი	380 (5,2)	1,7	366 (5,0)	1,7	1,03 (0,89-1,19)	0,711
მიოკარდიუმის ყველა ინფარქტი (ფატალური და არაფატალური)	300 (4,1)	1,4	316 (4,3)	1,5	0,95 (0,81–1,11)	0,487
ყველა ინსულტი (ფატალური და არაფატალური)	178 (2,4)	0,8	183 (2,5)	0,9	0,97 (0,79–1,19)	0,760
ჰოსპიტალიზაცია არასტაბილური სტენოკარდიის გამო	116 (1,6)	0,5	129 (1,8)	0,6	0,90 (0,70–1,16)	0,419
ყველა მიზეზით გამოწვეული სიკვდილი	547 (7,5)	2,5	537 (7,3)	2,5	1,01 (0,90–1,14)	0,875
ჰოსპიტალიზაცია გულის უკმარისობის გამო^‡	228 (3,1)	1,1	229 (3,1)	1,1	1,00 (0,83–1,20)	0,983

* სიხშირე 100 პაციენტზე-წელიწადში გამოითვლება როგორც 100 × (პაციენტების საერთო რაოდენობა, რომლებსაც აღენიშნებათ ≥1 მოვლენა ექსპოზიციის შესაბამისი პერიოდის განმავლობაში პაციენტი-წელიწადში საერთო რაოდენობაზე, შემდგომი დაკვირვებისას)

^† კოკსის მოდელის საფუძველზე, რომელიც სტრატიფიცირებუია რეგიონების მიხედვით. კომპოზიტური საბოლოო წერტილებისთვის p-მნიშვნელობა შეესაბამება ტესტს არა მცირე ეფექტურობაზე, რაც მიუთითებს, რომ რისკების შეფარდება 1,3-ზე დაბალია. ყველა სხვა საბოლოო წერტილისთვის p-მნიშვნელობა ხელს უწყობს განსხვავების ტესტს რისკის კოეფიციენტში.

^‡ გულის უკმარისობის გამო ჰოსპიტალიზაციის ანალიზი კორექტირებული იყო საწყის დონეზე ანამნეზში გულის უკმარისობის გათვალისწინებით.

პედიატრიული მოსახლეობა

A 54-კვირიანი, ორმაგად ბრმა კვლევა ჩატარდა სიტაგლიპტინის 100 მგ ეფექტურობისა და უსაფრთხოების შესაფასებლად დღეში ერთხელ პედიატრიულ პაციენტებში (10-დან 17 წლამდე) ტიპი 2 დიაბეტით, რომლებიც არ იყვნენ ჩართული ანტიჰიპერგლიკემიური თერაპია მინიმუმ 12 კვირის განმავლობაში (HbA_1c 6.5%-დან 10%-მდე), ან იყო სტაბილური დოზა ინსულინი მინიმუმ 12 კვირის განმავლობაში (HbA_1c 7%-დან 10%-მდე). პაციენტები რანდომიზირებულნი იყვნენ სიტაგლიპტინზე

100 მგ დღეში ერთხელ ან პლაცებო 20 კვირის განმავლობაში.

საშუალო საბაზისო HbA1c იყო 7.5%. სიტაგლიპტინით 100 მგ მკურნალობამ მნიშვნელოვანი არ მოიტანა HbA1c-ის გაუმჯობესება 20 კვირაში. HbA1c-ის შემცირება პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ სიტაგლიპტინით (N=95) იყო 0.0% 0.2%-თან შედარებით პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ პლაცებოთი (N=95), განსხვავება -0.2% (95% CI: -0.7, 0.3).

5.2 ფარმაკოკინეტიკური თვისებები

აბსორბცია

100 მგ დოზის პერორალური მიღების შემდეგ ჯანმრთელ პირებში სიტაგლიპტინი სწრაფად შეიწოვება პიკური პლაზმური კონცენტრაციებით (Tmax მედიანა), რომელიც დგება დოზის მიღების შემდეგ 1-4 საათში, სიტაგლიპტინის საშუალო პლაზმური AUC იყო 8.52 მკმ*სთ; Cmax იყო 950 ნმ. სიტაგლიპტინის აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა დაახლოებით 87%-ია. მაღალცხიმიანი საკვების სიტაგლიპტინთან ერთად მიღებას არ ჰქონდა ეფექტი ფარმაკოკინეტიკაზე, ამიტომ სიტაგლიპტინი შეიძლება მიღებულ იქნას საკვებთან ერთად ან მის გარეშე.

სიტაგლიპტინის პლაზმური AUC გაიზარდა დოზის პროპორციულად. დოზაზე პროპორციული დამოკიდებულება არ დადგინდა Cmax-ისთვის და C24hr-ისთვის (Cmax გაიზარდა უფრო მეტად, ვიდრე დოზის პროპორციულად და C24h გაიზარდა უფრო ნაკლებად, ვიდრე დოზის პროპორციულად).

განაწილება

100მგ სიტაბლიპტინის ერთჯერადი ინტრავენური შეყვანის შემდეგ ჯანმრთელ ადამიანებში წონასწორულ კონცენტრაციაში განაწილების საშუალო მოცულობა შეადგენს დაახლოებით 198 ლიტრს. სიტაგლიპტინის პლაზმის ცილებთან შექცევადად დაკავშირებული ფრაქცია უმნიშვნელოა (38 %).

ბიოტრანსფორმაცია

სიტაგლიპტინი ძირითადად უცვლელად გამოიყოფა შარდთან ერთად, მეტბოლიზმი უმნიშვნელოა, სიტაგლიპტინის დაახლოებით 79% შარდთან ერთად უცვლელად გამოიყოფა. [¹⁴С] სიტაგლიპტინის პერორალური მიღების შემდეგ რადიოაქტიური პრეპარატის დაახლოებით 16% გამოიყოფოდა სიტაგლიპტინის მეტაბოლიტების სახით. აღმოჩენილი იყო 6 მეტაბოლიტის კვალის დონე, რომლებსაც როგორც მოსალოდნელია არ ახასიათებს პლაზმაში სიტაგლიპტინის დპპ-4 მაინჰიბირებელი აქტივობა. in vitro კვლევებში გამოვლინდა, რომ სიტაგლიპტინის შეზღუდულ მეტაბოლიზმზე პასუხისმგებელი ძირითადი ფერმენტია CYP3A4 CYP2C8-ს მონაწილეობით.

გამოყოფა

ჯანმრთელ მოხალისეებში [¹⁴С]სიტაგლიპტინის პერორალური მიღების შემდეგ მიღებული რადიოაქტიური პრეპარატის დაახლოებით 100% გამოიყოფა განავლით (13%) და შარდით (87%) პრეპარატის მიღებიდან ერთი კვირის განმავლობაში. 100მგ სიტაგლიპტინის პერორალური დოზის მიღების შემდეგ ნახევარგამოყოფის ხილული საბოლოო პერიოდი შეადგენს დაახლოებით 12,4 საათს; თირკმლისმიერი კლირენსი შეადგენს დაახლოებით 350მლ/წთ-ს.

სიტაგლიპტინის გამოყოფა ძირითადად ხორციელდება თირკმლებით აქტიური მილაკოვანი სეკრეციით. სიტაგლიპტინი წარმოადგენს სუბსტრატს ადამიანის მესამე ტიპის ორგანული ანიონების გადამტანისთვის (hOAT-3), რომელიც შეიძლება ჩართული იყოს თირკმელებით სიტაგლიპტინის გამოყოფის პროცესში. სიტაგლიპტინის ტრანსპორტში hOAT-3 -ს კლინიკური მნიშვნელობა დადგენილი არ არის. სიტაგლიპტინი აგრეთვე წარმოადგენს р-გლიკოპროტეინის სუბსტრატს, რომელიც აგრეთვე მონაწილეობს თირკმელებით სიტაგლიპტინის გამოყოფის პროცესში. თუმცა, ციკლოსპორინი, რომელიც წარმოადგენს р-გლიკოპროტეინის ინჰიბიტორს, არ აქვეითებდა სიტაგლიპტინის თირკმლისმიერ კლირენსს. სიტაგლიპტინი არ წარმოადგენს სუბსტრატს OCT2, OAT1 ანPEPT1/2 ტრანსპორტერებისთვის. In vitro სიტაგლიპტინი არ აინჰიბირებს ტრანსპორტს, რომელიც განპირობებულია OAT3 (ИК50=160 მკმ) ან р-გლიკოპროტეინით ( 250 მკმ-მდე), პლაზმაში თერაპიულად მნიშვნელოვანი კონცენტრაციისას. კლინიკურ კვლევაში სიტაგლიპტნი მცირე გავლენას ახდენდა პლაზმაში დიგოქსინის კონცენტრაციაზე, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ სიტაგლიპტინი შეიძლება იყოს р-გლიკოპროტეინის მსუბუქი ინჰიბიტორი.

პაციენტების ცალკეულ ჯგუფებში

სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკა საერთო ჯამში მსგავსი იყო ჯანმრთელ ადამიანებში და ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ პაციენტებში.

თირკმლის უკმარისობა

ღია კვლევა ერთჯერადი დოზის გამოყენებით ჩატარდა პრეპარატ იანუვიას (50მგ) ფარმაკოკინეტიკის შეფასების მიზნით თირკმლის ფუნქციის სხვადასხვა ხარისხის ქრონიკული დარღვევის მქონე პაციენტებში ჯანმრთელი პირების ჯგუფთან შედარებით. კვლევაში მონაწილეობას იღებდნენ პაციენტები, რომლებსაც აღენიშნებოდათ თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი, საშუალო და მძიმე ხარისხის დარღვევები, აგრეთვე ის პირები, რომლებსაც აღენიშნებოდათ თირკმლის დაავადების ტერმინალური სტადია, რომლის დროსაც ტარდება ჰემოდიალიზი. დამატებით, პოპულაციური ფარმაკოკინეტიკური ანალიზის გამოყენებით ფასდებოდა თირკმლის ფუნქციის დარღვევის გავლენა სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ პირებში, რომლებსაც აღენიშნებოდათ თირკმლის მსუბუქი, საშუალო და მძიმე ხარისხის დარღვევები (ტერმინალური სტადიის ჩათვლით). ჯანმრთელი პაციენტების საკონტროლო ჯგუფთან შედარებით, პლაზმაში სიტაგლიპტინის AUC მაჩვენებლები დაახლოებით 1,2 და 1,6-ჯერ იზრდებოდა თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი (გფს≥ 60 -< 90 მლ/წთ) და საშუალო დარღვევის მქონე პაციენტებში (გფს ≥ 45 - < 60 მლ/წთ). რადგან ამგვარ მატებას კლინიკური მნიშვნელობა არ აქვს, ამ ჯგუფის პაციენტებში დოზის კორექცია აუცილებელი არ არის.

სიტაგლიპტინის პლაზმური AUC მაჩვენებელი დაახლოებით 2-ჯერ იზრდებოდა პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებოდათ თირკმლის ფუნქციის საშუალოდ დარღვევა (გფს ≥ 30 - < 45 მლ/წთ) და დაახლოებით 4-ჯერ იზრდებოდა პაციენტებში, რომლებსა აღენიშნებოდათ თირკმლის ფუნქციის მძიმე დარღვევა (გფს < 30 მლ/წთ), თირკმლის დაავადების ტერმინალური სტადიის ჩათვლით, რომლის დროსაც ტარდება ჰემოდიალიზი (13,5 % ჰემოდიალიზამდე 3-4 საათით ადრე, რომელიც იწყება დოზის გამოყენებიდან 4 საათში).

პლაზმაში სიტაგლიპტინის ისეთი კონცენტრაციის მიღწევისთვის, რომელიც შედარებადია თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტების მაჩვენებლებთან, იმ პირებში რომელთა გფს<45მლ/წთ რეკომენდებულია პრეპარატის შემცირებული დოზით მიღება.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

არ არსებობს პრეპარატ იანუვიას დოზის კორექციის აუცილებლობა პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ ღვიძლის ფუნქციის მსუბუქი და საშუალო ხარისხის დარღვევა (≤9 ჩაილდ-პიუს შკალით). ღვიძლის ფუნქციის მძიმე დარღვევის მქონე პაციენტებში (ჩაილდ პიუს შკალით 9 ბალზე მეტი). თუმცა იმის გამო რომ სიტაგლიპტინი ძირითადად თირკმელებით გამოიყოფა, მოსალოდნელი არ არის ფარმაკოკინეტიკაზე მნიშვნელოვანი გავლენა ღვიძლის ფუნქციის მძიმე დარღვევის დროს.

ხანდაზმული ასაკის პაციენტები

ასაკის მიხედვით აუცილებელი არ არის პრეპარატის დოზის კორექცია. I და II ფაზის მონაცემების პოპულაციური ფარმაკოკინეტიკური ანალიზებიდან გამომდინარე პაციენტების ასაკი კლინიკურად მნიშვნელოვან გავლენას არ ახდენს სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე. ხანდაზმული ასაკის პაციენტებში (65-80 წელი) პლაზმაში სიტაგლიპტინის კონცენტრცია დაახლოებით 19%-ით მაღალი იყო უფრო ახალგაზრდა პაციენტებთან შედარებით.

პედიატრიული მოსახლეობა

სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკა (ერთჯერადი დოზა 50 მგ, 100მგ ან 200მგ) შეისწავლეს ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ ბავშვებში (10-17 წელი). ამ პოპულაციაში დოზის მიხედვით კორექტირებული სიტაგლიპტინის AUC სისხლის პლაზმაში დაახლოებით 18%-ით დაბალი იყო ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ მოზრდილ პაციენტებთან შედარებით 100მგ დოზისთვის. ეს არ ითვლება კლინიკურად მნიშვნელოვან განსხვავებად მოზრდილ პაციენტებთან შედარებით, ფკ/ფდ წონასწორული შეფარდებიდან გამომდინარე 50 და 100მგ დოზებს შორის. <10 წლის ბავშვებში სიტაგლიპტინის კვლევები არ ჩატარებულა.

პაციენტების სხვა მახასიათებლები

პაციენტის სქესის, რასის ან სხეულის მასის ინდექსის (სმი) მიხედვით პრეპარატის დოზის კორექცია აუცილებელი არ არის. ეს მახასიათებლები კლინიკურად მნიშვნელოვან გავლენას არ ახდენდა სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე, რაც დაფუძნებულია I ფაზის ფარმაკოკინეტიკური მონაცემების კომპლექსურ ანალიზზე და I და II ფაზის კვლევების მონაცემების პოპულაციური ფარმაკოკინეტიკურ ანალიზზე.

5.3 უსაფრთხოების პრეკლინიკური მონაცემები

თირკმლის და ღვიძლის უკმარისობა აღინიშნა მღრღნელებში მნიშვნელოვანი სისტემური ექსპოზიციისას, რომელიც 58-ჯერ აჭარბებდა ადამიანის ექსპოზიციის დონეს, იმ დროს როდესაც ასეთი გავლენის არ არსებობა იყო იმ დონეზე, რომელიც 19-ჯრ აღემატებოდა ადამიანის ექსპოზიციის დონეს. ნაპრალების ანომალიები აღინიშნა ვირთხებში ექსპოზიციისას, რომელიც 67-ჯერ აღემატებოდა კლინიკური ექსპოზიციის დონეს; ასეთი ეფექტის არ არსებობა იყო დონეზე, რომელმიც 58-ჯერ აღემატება ადამიანის ექსპოზიციას, ვირთხებში 14 კვირიანი კვლევის მონაცემებიდან გამომდინარე. ადამიანებისთვის ამ მონაცემების მნიშვნელობა უცნობია. ძაღლებში, ექსპოზიციისა, რომელიც დაახლოებთ 23-ჯერ აღემატება კლინიკური ექსპოზიციის დონეს, აღინიშნა მკურნალობასთან დაკავშირებული ტრანზიტორული გარეგანი ნიშნები, რომელთაგან ზოგიერთი მიუთითებს ნეიროტოქსიურობაზე, როგორიცაა ღია პირით სუნთქვა, ნერწყვის გამოყოფა, თეთრი ქაფისებური ღებინება, ატაქსია, კანკალი, აქტიურობის დაქვეითება და/ან მოკუზული პოზა. ამას გარდა ჰისტოლოგიურად აღინიშნა ჩონჩხის კუნთების დეგენერაცია ძალიან მსუბუქიდან მსუბუქ ხარისხამდე, დოზით, რომელიც განაპირობებს სისტემურ ექსპოზიციას, რომელიც დაახლოებით 23-ჯერ აღემატება ადამიანის ექსპოზიციის დონეს. ასეთი ეფექტის არ არსებობა შეესაბამება ექსპოზიციას, რომელიც 6-ჯერ აღემატება კლინიკური ექსპოზიციის დონეს.

პრეკლინიკურ კვლევებში სიტაგლიპტინის გენოტოქსიურობა არ გამოვლინდა, სიტაგლიპტინი კანცეროგენურ მოქმედებას არ ახდენდა თაგვებში. ვირთხებში მომატებული იყო ღვიძლის ადენომის და კარცინომის სიხშირე სისტემური ექსპოზიციის დონისას, რომელიც 58-ჯერ აღემატებოდა ადამიანის ექსპოზიციის დონეს. რადგან ნაჩვენებია, რომ ჰეპატოტოქსიურობა კორელირებს ვირთხებში ღვიძლის ნეოპლაზიის ინდუქციასთან, ვირთხებში ღვიძლის სიმსივნეების სიხშირის მომატება სავარაუდოდ იყო მეორადი ქრონიკული ჰეპატოტოქსიურობის შემდეგ, ასეთი მაღალი დოზის გამოყენებისას. უსაფრთხოების მაღალი საზღვრის გამო *19-ჯერადი ასეთი ეფექტის არ არსებობის დონისთვის) ეს ნეოპლაზიური ცვლილებები ადამიანისთვის მნიშვნელოვნად არ ითვლება.

მამალ და დედალ ვირთხებში, რომლებშიც სიტაგლიპტინი შეყავდათ შეწყვილებამდე და შეწყვილების მთელი პერიოდის განმავლობაში, არ აღინიშნა ფერტილობაზე უარყოფითი გავლენა.

ვირთხებზე ჩატარებულ პრე და პოსტნატალური განვითარების კვლევაში, სიტაგლიპტინმა არ აჩვენა გვერდითი ეფექტები.

რეპროდუქციული ტოქსიურობის კვლევებმა აჩვენა ნაყოფის ნეკნების განვითარების ნაკლის სიხშირის მკურნალობასთან დაკავშირებული მცირედ მომატება (არ არსებობა, ჰიპოპლაზიური ან ტალღისებრი ნეკნები) ვირთხების შთამომავლობაში სისტემური ექსპოზიციის დონეზე, რომელიც 29-ჯერ აღემატება ადამიანის ექსპოზიციის დონეს. დედის ტოქსიურობა აღინიშნა კურდღლებში ექსპოზიციისას, რომელიც 29-ჯერ აღემატება ადამიანის ექსპოზიციის დონეს. უსაფრთხოების მაღალის აზღვრის გამო ეს შედეგები არ წარმოადგენს მნიშვნელოვან რისკს ადამიანის რეპროდუქციული ფუნქციისთვის. სიტაგლიპტინი მნიშვნელოვანი რაოდენობით გამოიყოფა მეძუძური ვირთხების რძეში (რძეში/პლაზმაში შეფარდება 4:1).

6. ფარმაცევტული მონაცემები

• დამხმარე ნივთიერებების ჩამონათვალი

SITEME 50 (სიტაგლიპტინის ტაბლეტები USP 50 მგ)

ტაბლეტის ბირთვი: მიკროკრისტალური ცელულოზა PH112, მანიტოლი, კოლოიდური სილიციუმის დიოქსიდი, კროსკარმელოზა ნატრიუმი, ნატრიუმის სტეარილ ფუმარატი, მაგნიუმის სტეარატი.

შემომგარსველი: Instacoat Aqua II ბეჟი (A02R00351) შეიცავს:

გასუფთავებული წყალი, პოლივინილის ალკოჰოლი, პოლიეთილენ გლიკოლი, ტალკი, ტიტანის დიოქსიდი,

რკინის ოქსიდი ყვითელი, რკინის ოქსიდი წითელი.

SITEME 100 (სიტაგლიპტინის ტაბლეტები USP 100 მგ)

შემომგარსველი: Instacoat Aqua II ატამი (A02R00352) შეიცავს:

რკინის ოქსიდი ყვითელი, რკინის ოქსიდი წითელი.

6.2 ვარგისობის ვადა

ვარგისიანობის ვადა მითითებულია ბლისტერზე ან მუყაოს კოლოფზე „EXP“-ის შემდეგ. ვარგისიანობის ვადა ეხება მოცემული თვის ბოლო დღეს. არ გამოიყენოთ ეს წამალი ვარგისიანობის ვადის გასვლის შემდეგ.

6.3 განსაკუთრებული სიფრთხილე შენახვისას

ინახება არაუმეტეს 30°C ტემპერატურაზე. შეინახეთ ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას.

6.4 შეფუთვის შემცველობა და შემადგენლობა

15 ტაბლეტი ალუმინის ბლისტერზე, 2 ბლისტერი გამოყენების ინსტრუქციასთან ერთად მუყაოს კოლოფში.

6.5 სპეციალური სიფრთხილის ზომები უტილიზაციის და სხვა მანიპულაციების დროს

ნებისმიერი გამოუყენებელი პროდუქტი ან ნარჩენი მასალა უნდა განიკარგოს ადგილობრივი მოთხოვნების შესაბამისად.

7. გაცემის წესი:

ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი - II, გაიცემა ფორმა №3 რეცეპტით

ასევე, იხილეთ: >Sitagliptin Grindeks - სიტაგლიპტინ გრინდექსი 100მგ 28 ტაბლეტი

სიტემე 50 - Siteme 50 50მგ 30 ტაბლეტი

29.90

მახასიათებლები

აღწერა

2. ხარისხობრივი და რაოდენობრივი შემადგენლობა

3. ფარმაცევტული ფორმა

4. კლინიკური დეტალები

4.1 თერაპიული ჩვენებები

4.2 დოზირება და მიღების წესი

4.3 უკუჩვენებები

4.6 ფერტილობა, ორსულობა და ძუძუთი კვება

4.8 გვერდითი მოვლენები

5. ფარმაკოლოგიური თვისებები

6.3 განსაკუთრებული სიფრთხილე შენახვისას

მსგავსი პროდუქცია