ფევარინი 100მგ 30 ტაბლეტი

სავაჭრო სახელწოდება: ფევარინი®
საერთაშორისო დაუპატენტებელი სახელწოდება (INN): ფლუვოქსამინი
წამლის ფორმა: გარსით დაფარული ტაბლეტი.
შე¬მად¬გენ¬ლო¬ბა:
აქტიური ნივთიერება: ფლუვოქსამინის მალეატი – 50, 100 მგ.

დამ¬ხმა¬რე ნივ¬თი¬ე¬რე¬ბე¬ბი: მანიტოლი – 152.0 მგ (303,0მგ), სიმინდის სახამებელი – 40.0 მგ (80.0 მგ), ჟელატინიზირებული სახამებელი – 6.0 მგ (12.0 მგ), ნატ¬რიუმის სტეარილფუმარატი – 1.8 მგ (3.5 მგ), სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური – 0.8 მგ (1.5 მგ).
გარსი: ჰიპრომელოზა – 4.1 მგ (5.6 მგ), მაკროგოლი 6000 – 1.5 მგ (2.0 მგ), ტალკი – 0.3 მგ (0.4 მგ), ტიტანის დიოქსიდი (E 171) – 1.5 მგ (2.1 მგ).

აღწერილობა:
ტაბლეტი “50 მგ”:
თეთრი ფერის, მრგვარი, ორმხრივ ამოზნექილი, გარსით და¬ფა¬რუ¬ლი ტაბლეტი, ერთ მხარეზე განაყოფით, ნიშანდებით “291” გამყოფის ორივე მხარეს;
ტაბლეტი “100 მგ”:
თეთრი ფერის, მრგვარი, ორმხრივ ამოზნექილი, გარსით და¬ფა¬რუ¬ლი ტაბლეტი, ერთ მხარეზე განაყოფით, ნიშანდებით “313” გამყოფის ორივე მხარეს;
ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: ანტიდეპრესანტი.

კოდი АТX: [N06AB08].

ფარ¬მა¬კო¬ლო¬გი¬უ¬ლი მოქმედება
ფარმაკოდინამიკა

ფევარინის მოქმედების მექანიზმი უკავ¬შირ¬დე¬ბა თავის ტვინის ნეირონებით სე¬რო¬ტინის უკუმიტაცების სელექციურ ინჰიბირებას და ხასიათდება მინიმალური ზე¬მოქ¬მედებით ნორადრენერგიკულ სისტემაზე. ფევარინს® გააჩნია α-ად¬რე¬ნერ¬გი¬კულ, β-ადრენერგიკულ, ჰისტამინერგიკულ მ-ჰოლინორეცეპტორებთან, დოპამი¬ნერ¬გიკულ ან სეროტონინერგიკულ რეცეპტორებთან შეკავშირების სუსტი უნარი.
ფარმაკოკინეტიკა
შეწოვა:
პერორალური მიღებისას ფევარინი® მთლიანად იწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქ¬ტი¬დან. პრეპარატის მაქსიმალური კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში აღინიშნება მი¬ღებიდან 3-8 საათში. აბსოლუტური ბიო¬მისაწვდომობა 53%-ს შეადგენს, ღვიძ¬ლში პირველადი მეტაბოლიზმის შემდეგ. ფევარინის საკვებთან ერთად მიღება ფარ¬მაკოკინეტიკაზე გავლენას არ ახდენს.
განაწილება:
ფევარინის ბმა პლაზმის ბილებთან დაახლოებით 80%-ს შეადგენს (ინ ვიტრო), ხოლო განაწილების მოცულობა – 25 ლ/კგ.
მეტაბოლიზმი:
ფევარინის მეტაბოლიზმი, ძირითადად, ღვიძლში ხდება. მიუხედავად იმისა, ფლუვოქსამინის მეტაბოლიზმში იზოფერმენტი P450 2D6 ციტოქრომი ძირითად როლს თამაშობს, ამ იზოფერმენტის დაქვეითებული ფუნქციის მქონე პირებთან პრეპ¬არატის კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში ბევრად არ აღემატება ნორ¬მა¬ლუ¬რი მეტაბოლიზმის მქონე პირთა მაჩვენებლს.

სისხლის პლაზმიდან ნახევპრგამოყოფის საშუალო პერიოდი ერთჯერადი დოზის მიღებისას 13-15 საათს შეადგენს; მრავალჯერადი მიღებისას ის 17-22 სა¬ათამ¬დე იზრდება, ხოლო გაწონასწორებული კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში მიიღწევა, როგორც წესი, 10-14 დღეში.
ფლუვოქსამინი ბიოტრანსფორმაციას განიცდის ღვიძლში (უმთავრესად – ჟანგვითი დე-მეტილირების გზით) – სულ მცირე ცხრა მეტაბოლიტამდე, რომლებიც გა¬მო¬ი¬ყო¬ფა თირკმელებით. ორ მთავარ მეტაბოლიტს გააჩნია უმნიშვნელო ფარმაკო¬ლო¬გიური აქტიობა. სხვა მეტაბოლეტები, სავარაუდოდ, ფარმაკოლოგიურად აქტიური არ არის.
ფლუვოქსამინი მნიშვნელოვნად თრგუნავს P450 1A2 ციტოქრომს, ზომიერად – P450 2ჩ და P450 3A4 ციტოქრომებს; P450 2D6 ციტოქრომის ინგიბირება უმ¬ნიშ¬ვნე¬ლოა.
ფლუვოქსამინის ერთჯერადი დოზის ფარმაკოკინეტიკა ხაზოვანია. ფლუვოქსამინის თანაბარი კონცენტრაცია მაღალია, ვიდრე ერთჯერადი დოზის კონცენტრაცია და არაპროპორციულია მაქსიმალური დღიური დოზის გადაჭარბებისას.
პაციენტთა განსაკუთრებული ჯგუფები:
ფლუვოქსამინის ფარმოკიკინეტიკა ერთნაირია ჯანმრთელებთან, ხან¬დაზ¬მუ¬ლებ¬თან, აგრეთვე თირკმელების უკმარობის მქონე პაციენტებთან. ფლუვოქსამინის მე¬ტაბოლიზმი დაქვეითებულია ღვიძლის დაავადების შემთხვევაში.
ფლუვოქსამინის გაწონასწორებული კონცენტრაცია პლაზმაში ბავ¬შვებ¬თან (6-11 წლის ასაკი) ორჯერ აღემატება მოზარდების (12-17 წელი) ანალოგიურ მაჩვენებელს. პრე-პარატის კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში მოზარდებთან დაახლოებით ისეთივეა, როგორც მოზრდილებთან.

ჩვე¬ნე¬ბა:

– სხვადასხვა გენეზის დეპრესიები.
– ობსესიურ-კომპულსიური აშლილობა.

უკუჩ¬ვე¬ნე¬ბა:
1. ტიზანიდინთან და მონოამინოქსიდაზის ინგიბიტორებთან ერთად მიღება (მაო-ინჰიბიტორები);.
ფლუვოქსამინით მკურნალობის დაწყება შეიძლება:
– ორ კვირაში შეუქცევადი მონოამინოქსიდაზის ინგიბიტორის მიღების შეწ¬ყვე¬ტის შემდეგ;
– მეორე დღეს შექცევადი მონოამინოქსიდაზის ინგიბიტორის მიღების შეწ¬ყვე¬ტის შემდეგ.
დროის მონაკვეთი ფლუვოქსამინის მიღების შეწყვეტასა და მონოამინოქ¬სი¬და-ზის ნებისმიერი ინგიბიტორით თერაპიის დაწყებას შორის უნდა შე¬ად¬გენ¬დეს სულ მცირე ერთ კვირას.
2. მომატებული მგრძნობელობა აქტიური ნივთიერების ან პრეპარატის სხვა კომ-პონენტის მიმართ.
სიფრთხილით: ღვიძლისა და თირკმელების უკმარობა, კრუნჩხვები ანამ¬ნეზ¬ში, ეპილეპსია, ხანდაზმული ასაკი, სისხლდენისაკენ მიდრეკილება (ტრომ¬ბო¬ცი¬ტოპენია), ორსულობა.

გამოყენება ორსულობისა და ლაქტაციის პერიოდში
მცირე რაოდენობით არსებულმა დაკვირვებამ არ გამოავლინა ფლუვოქსამინის ნე-გატიური ზემოქმედება ორსულობაზე. ამ დრომდე არ არის ცნობილი ეპიდემიოლოგიური მონაცემები.
პოტენციური რისკი ცნობილი არ არის. პრეპარატი სიფრთხილით ინიშნება ორსულობის პერიოდში.
აღწერია ცალკეული შემთხვევები ახალშობილთან აბსტინენტური სინდრომის გამოვ-ლე¬ნისა, როცა ფლუვოქსამინი გამოიყენებოდა ორსულობის ბოლო პერიოდში. ზოგიერთ ახალშობილებში ორსულობის მესამე ტრიმესტრში უკუჩამთრევი სეროტონინის სელექტიური ინჰიბიტორების ზემოქმედების შემდეგ გამოვლინდა კვებისა და/ან სუნთქვის გართულება, კრუნჩხვითი აშლილობა, სხეულის არასტაბილური ტემპერატურა, ჰიპოგლიკემია, ტრემორი, კუნთების ტონუსის დარღვევა, მომატებული ნერვულ-რეფლექსიური აღგზნების სინდრომი და ნერვული ტირილი, რაც ზოგიერთების შემთხვევაში საჭიროებდა ხანგრძლივ ჰოსპიტალიზაციას.
ფლუვოქსამინი აღწევს დედის რძეში, ამიტომ ლაქტაციის პერიდში პრეპარატის გამოყენება რეკომენდებული არ არის.

გა¬მო¬ყე¬ნე¬ბის წე¬სი და დო¬ზა
ფლუვოქსმინის ტრაბლეტები მიიღება შინაგანად, დაღეჭვის გარეშე, წყალთან ერთად.
დეპრესია:
უფროსები
რეკომენდებული სასტარტო დოზა შეადგენს 50 ან 100 მგ (ერჯერადად, სა¬ღა¬მოს). რეკომენდებულია დოზის თანდათან მომატება ეფექტურ დოზამდე.
ეფექტური სადღეღამისო დოზა ირჩევა ინდივიდუალურად, მკურნალობაზე პაცი¬ენ¬ტის რეაქციის მიხედვით; ჩვეულებრივ, ის 100 მგ შეადგენს. სადღეღამისო დოზამ შეიძლება 300 მგ მიაღწიოს. 150 მგ-ზე მაღალი სადღეღამისო დოზა უნდა გადანაწილდეს რამდენიმე მი¬ღე¬ბა¬ზე.
ჯანმრთელობის მსოფლიო ორგანიზაციის ოფიციალური რეკომენდაციის თა¬ნახ¬მად, ანტიდეპრესანტებით მკურნალობა უნდა გაგრძელდეს რემისიის პერიოდშიც, სულ მცირე 6 თვის განმავლობაში დეპრესიული ეპიზოდის შემდეგ.
დეპრესიის რეციდივის პროფილაქტიკისათვის რეკომენდებულია ფლუვოქსამინის 100 მგ ყოველდღიურად მიღება; დღეში ერთხელ.
ბავშვები:
ფევარინის კლინიკური გამოყენების გამოცდილების არ არსებობის გამო არ არის მისი გამოყენება 18 წლამდე ასაკის ბავშვებში დეპრესიის სამკურნალოდ.
ობსესიურ-კომპულსიური აშლილობა:
უფროსები
რეკომენდებულია ფევარინის 50 მგ დოზით დაწყება 3-4 დღის განმავლობაში. ეფექ-ტური სადღეღამისო დოზა შეადგენს, როგორც წესი, 100-300 მგ. რეკო¬მენ¬დე¬ბუ¬ლია დოზის თანდათან მომატება ეფექტურ დოზამდე, რომელიც მოზ¬რდი¬ლებ¬თან 300 მგ არ უნდა აღემატებოდეს. 150 მგ დოზის მიღება შეიძლება დღეში ერ¬თხელ, სასურველია საღამოს. რეკომენდებულია 150 მგ-ზე მაღალი სადღეღამისო დო¬ზის გაყოფა ორ ან სამ მიღებაზე.
8 წელზე უფროსი ბავშვებისა და მოზარდების დოზა:
ფევარინის საწყისი დოზა 25 მგ/დღეში შეადგენს, ხოლო შემანარჩუნებელი დოზა 50-200 მგ/დღე-ღამე. სადღეღამისო დოზა 200 მგ არ უნდა აღემატებოდეს. რე¬კო¬მენ¬დე-ბულია 100 მგ-ზე მაღალი სადღეღამისო დოზის გაყოფა ორ ან სამ მიღებაზე.
პრე¬პა¬რატ¬ზე კარ¬გი რე¬აქ¬ცი¬ის შემ¬თხვე¬ვა¬ში მკურ¬ნა¬ლო¬ბა შე¬იძ¬ლე¬ბა გაგ¬რძელ¬დეს ინ¬დი-ვი¬დუ¬ა¬ლუ¬რად შერ¬ჩე¬უ¬ლი სად¬ღე¬ღა¬მი¬სო დო¬ზით. თუ მკურ¬ნა¬ლო¬ბის 10 კვი¬რის შემ¬დეგ გა¬უმ¬ჯო¬ბე¬სე¬ბა არ აღი¬ნიშ¬ნა, ფლუ¬ვოქ¬სა¬მი¬ნი უნ¬და მო¬იხ¬სნას. სის¬ტე¬მა¬ტი¬ზე¬ბუ¬ლი კვლე-ვა, რო¬მე¬ლიც პა¬სუხს გაგ¬ვცემ¬და კით¬ხვა¬ზე, თუ რამ¬დე¬ნად დიდ¬ხანს შე¬იძ¬ლე¬ბა ფლუ-ვოქ¬სა¬მი¬ნით მკურ¬ნა¬ლო¬ბა, არ ჩა¬ტა¬რე¬ბუ¬ლა, მაგ¬რამ ობ¬სე¬სი¬ურ-კომ¬პულ¬სი¬ურ აშ¬ლი¬ლო-ბას ქრო¬ნი¬კუ¬ლი ხა¬სი¬ა¬თი აქვს, ამი¬ტომ შე¬იძ¬ლე¬ბა მი¬ზან¬შე¬წო¬ნი¬ლად ჩა¬ით¬ვა¬ლოს ფე¬ვა-რი¬ნით მკურ¬ნა¬ლო¬ბის გაგ¬რძე¬ლე¬ბა 10 კვი¬რა¬ზე დიდ¬ხანს, თუ პა¬ცი¬ენტს პრე¬პა¬რატ¬ზე კარ-გი რე¬აქ¬ცია აქვს. მი¬ნი¬მა¬ლუ¬რი ეფექ¬ტუ¬რი შე¬მა¬ნარ¬ჩუ¬ნე¬ბე¬ლი დო¬ზა უნ¬და შე¬ირ¬ჩეს ფრთხი¬ლად, ინ¬დი¬ვი¬დუ¬ა¬ლუ¬რი წე¬სით. ზო¬გი¬ერ¬თი კლი¬ნი¬ცის¬ტის მი¬ერ რე¬კო¬მენ¬დე¬ბუ¬ლია შე¬სა¬ბა¬მი¬სი ფსი¬ქო¬თე¬რა¬პი¬ის ჩა¬ტა¬რე¬ბა იმ პა¬ცი¬ენ¬ტებ¬თან, რომ¬ლებ¬საც პრე¬პა¬რა¬ტის მი¬ღე-ბას კარ¬გი შე¬დე¬გი მოჰ¬ყვა.
ღვიძლის ან თირკმელების უკმარობის მქონე პაციენტთა მკურნალობა იწყება მი¬ნი-მალური დოზით, მკაცრი საექიმო მეთვალყურეობით.

გვერდითი მოქმედება
კლინიკური გამოცდის დროს გამოვლენილი ზოგიერთი გვერდითი ეფექტი უკავ¬შირ-დებოდა არა ფევარინით მკურნალობას, არამედ დეპრესიის სიმპტომებს.
ხშირად (სიხშირე >1% და <10%):
ზოგადი: ასთენია, თავის ტკივილი, შეუძლოდ ყოფნა.
გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრიდან: გულისცემა, ტაქიკარდია.
კუჭ-ნაჭლავის ტრაქტის მხრიდან: მუცლის ტკივილი, ანორექსია, ყაზბობა, დია¬რეა, პირის სიმშრალე, დისპეპსია, ღებინება, გულისრევა.
ნერვული სისტემის მხრიდან: ნევროზულობა, შფოთვა, აჟიტაცია, თავბრუ¬დახ¬ვე¬ვა, უძილობა ან ძილიანობა, ტრემორი.
კანის და კანქვეშა ქსოვილის მხრიდან: ჭარბი ოფლიანობა.
ნივთიერებათა ცვლისა და კვების მხრიდან: ანორექსია.

არახშირად (სიხშირე >0.1% და <1%):
გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრიდან: ორთოსტაზური ჰიპოტენზია.
ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრიდან: არტრალგია, მიალგია.
ნერვული სისტემის მხრიდან: ატაქსია, ექსტრაპირამიდული დარ¬ღვევები
ფსიქიკის დარღვევა: ცნობიერების არევა, ჰალუცინაციები.
სქესობრივი სისტემის და სარძევე ჯირკვლის მხრიდან: შენელებული ეაკულაცია.
კანის და კანქვეშა ქსოვილის მხრიდან: კანის ჰიპერმგრძნობელობის რეაქცია – (ქავილი, გამონაყარი, ანგიო¬ნევ¬როტული შეშუპება.)
იშვიათად (>0.01% და <0.1%):
ღვიძლის მხრიდა: ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა (ღვიძლის ფერმენტების აქტივობის მომატება)
ნერვული სისტემის მხრიდან: კრუნჩხვა
ფსიქიკის დარღვევა: მანიაკალური სინდრომი
სქესობრივი სისტემის და სარძევე ჯირკვლის მხრიდან: გალაქტორეა.
კანის და კანქვეშა ქსოვილის მხრიდან: ფოტოსენსიბილიზაცია.
აღმიშნული გვერდითი მოვლენების გარდა, რაც აღწერილია კლინიკური გამოკვლევებისას, ფლუვოქსამინის პოსტმარკეტინგული გამოყენებისას ადგილი ჰქონდა შემდგომ გვერდითი მოვლენების გამოვლენას. ზუსტი სიხშირე ვერ დადგინდა და ამიტომ კლასიფიცირებულია როგორც ,,უცნობი”.
სისხლისა და ლიმფური სისტემა: ჰემორაგია (მაგ. კუჭ-ნაწლავის სისხლდენა, ეკქიმოზი, პურპურა).
ენდოკრინული სისტემა: ანტიდიურეზული ჰორმონის არასაკმარისი სეკრეცია.
ნივთიერებათა ცვლა და კვება: ჰიპინატრიემია, სხეულის წონის გაზრდა, სხეულის წონის დაკლება.
ნერვული სისტემა: სეროტონური სინდრომი, ნეიროლეპტური ავთვისებიანი სინ¬დრო¬მის მსგავსი მდგომარეობა, აქატიზია, ფსიქომოტორული აღგზნებადობა, პარესთეზია, დისგევზია.
ფსიქიკის დარღვევა: ფლუვოქსამინითმკურნალობის დროს ან მის შემდეგ ცნობილია სუიციდური მცდელობის შემთხვევები.
თირკმლებისა და შარდგამომყოფი გზების დარღვევები: შარდის გამოყოფის დარღვევა (შარდის შეკავება, შარდის შეუკავლობა, შარდის გამოყოფის შემცირება, ნიკტურია და ენურეზი).
სასქესო ორგანოები და სარძევე ჯირკვლები: ანორგაზმია.
საერთო დარღვევები: პრეპარატის გამოყენების შეწყვეტის სინდრომი, აგრეთვე ახალშობილებში.

ჭარბი დოზა

სიმპტომები:

ყველაზე ხშირ სიმტომებს განეკუთვნება კუჭ-ნაწლავური აშლილობა (გულის¬რე¬ვა, ღებინება და დიარეა), ძილიანობა და თავბრუდახვევა. გარდა ამისა, არ¬სე¬ბობს ინფორმაცია გულის მოქმედების დარღვევის (ტაქიკარდია, ბრადიკარდია, არ¬ტერიული ჰიპოტენზია), ღვიძლის ფუნქციის დარღვევის, ხრუნჩხვებისა და კო¬მის შესახებაც კი.
ფლუვოქსამინს თერაპიული დოზის ფართო დიაპაზონი აქვს. ამჟამად ფლუ¬ვოქ¬სა¬მინის ჭარბი დოზით ახსნილი სიკვდილის შემთხვევა ძალიან მცირეა. დაფიქსირებულმა ყვე-ლა¬ზე მაღალმა ჭარბმა დოზამ (ერთი პაციენტი) 12 გრამი შე¬ად¬გინა. ეს პაციენტი მთლიანად განიკურნა. უფრო სერიოზული გართულება აღი¬ნიშნება ფლუვოქსამინისა და სხვა სამკურნალო პრეპარატების დიდი დოზით შეგ¬ნებულად მიღებისას.
მკურნალობა:
სპეციფიკური ანტიდოტი არ არსებობს. ჭარბი დოზის მიღებისას რეკომენ¬დე¬ბუ¬ლია კუჭის ამორეცვა, რომელიც უნდა ჩატარდეს რაც შეიძლება სწრაფად, აგ¬რეთ¬ვე სიმპტომატური მკურნალობა. გარდა ამისა, რეკომენდებულია აქტივი¬რე¬ბუ¬ლი ნახშირის მრავალჯერადი მიღება, საჭიროებისამებრ კი – ოსმოტიკული სა¬საქ¬მებელი პრეპარატის დანიშვნა. ფორსირებული დიურეზის ან დიალიზის ჩატარება გაუმართლებელია.

სხვა სამკურნალო საშუალებებთან ურთიერთქმედება
ფევარინის მიღება მონოამინოქსიდაზის ინგიბიტორებთან ერთად არ შეიძლება (იხ. “უკუჩვენება”).
ფევარინი P450 1A2 ციტოქრომის მძლავრი ინგიბიტორია, ნაკლებად – P450 2ჩ და P450 3A4 ციტოქრომებისა. ის პრეპარატები, რომელთა მეტაბოლიზაცია მნიშ¬ვ¬ნე-ლოვანწილად ხდება ამ იზოფერმენტების მეშვეობით, გამოიყოფა უფრო ნე¬ლა, შეიძლება აღინიშნოს ამ პრეპარატების უფრო მაღალი კონცენტრაცია სის¬ხლის პლაზ¬მაში, თუ ეს პრეპარატები ინიშნება ფლუვოქსამინთან ერთად. ეს გან¬სა¬კუთ¬რებით მნიშვნელოვანია ვიწრო თერაპიული ეფექტის მქონე პრე¬პა¬რა¬ტე¬ბის შემთხვევაში. პაციენტს ესაჭიროება გუსდასმითი მეთვარყურეობა, საჭიროე¬ბი¬სა¬მებრ რეკომენდებულია ამ პრეპარატების დოზის კორექცია.
ფლუვოქსამინი P450 2D6 ციტოქრომზე მინიმალურ მაინგიბირებელ ეფექტს ახ¬დენს და, როგორც ჩანს, არ ზემოქმედებს არაჟანგთვით მეტაბოლიზმზე, თირ¬კმე¬ლე¬ბის ექსრეციაზე.
იზოფერმენტი ციტოქრომი P450 1A2:
ფევარინთან ერთად მიღებისას აღინიშნა იმ ტრიციკლური ანტიდეპრესანტებისა (კლო-მიპრამინი, იმიპრამინი, ამიტრიპტილინი) და ნეიროლეპტიკების (კლოზაპინი, ოლან-ზაპინი) ადრე სტაბილური დონის მომატება, რომელთა მეტაბოლიზაცია მნიშვ-ნელოვანწილად ხდება ამ იზოფერმენტის მეშვეობით. ამის გამო რეკო¬მენ¬დე¬ბულია ამ პრეპარატების დოზის შემცირება.
ფევარინთან ერთად ვიწრო თერაპიული ეფექტის მქონე იმ პრეპარატების მი¬ღე¬ბი¬სას, რომელთა მეტაბოლიზაცია ხდება P450 1A2 ციტოქრომის მეშვეობით (ტაკ¬რინი, თეოფილინი, მეტადონი, მექსილეტინი), საჭიროა გუსდასმითი დაკ¬ვირ¬ვე¬ბა. საჭიროებისამებრ რეკომენდებულია ამ პრეპარატების დოზის კორექცია. არსებობს ინფორმაცია კარდიოტოქსიკურობის ერთეულოვანი შემთხვევების შე¬სა¬ხებ – ფევარინისა და თიორიდაზინის ერთად მიღებისას.
ფევარინის ურთიერთქმედების შემსწავლელ კვლევაში აღინიშნა პრო¬პრა¬ნო¬ლო¬ლის კონცენტრაციის მომატება. ამიტომ რეკომენ¬დე¬ბუ¬ლია პროპრანოლოლის დოზის შემცირება ფლუცოქსამინთან ერთად გამოყენებისას.
ფევარინის მიღებისას კოფეინის დონე პლაზმაში შეიძლება გაიზარდოს. ამიტომ ფევარინით მკურნალობის პერიდში აუცილებელია კოფეინის შემცველი სას¬მე¬ლე¬ბის მოხმარების შემცირება, თუ გამოვლინდა კოფეინის ისეთი არა¬სა¬სურ¬ვე¬ლი ეფექტი, როგორიცაა ტრემორი, გულისცემა, გულისრევა, მოუსვენრობა, უძილობა.
ფლუვოქსამინისა და როპინიროლის ერთდროულად მიღებისას შეიძლება გაი¬ზარ¬დოს როპინიროლის კონცენტრაცია პლაზმაში და, ამდენად, ჭარბი დოზის მი¬ღების რისკი. ასეთ შემთხვევაში რეკომენდებულია კონტროლი ან, საჭი¬რო¬ე¬ბი¬სა¬მებრ, როპინიროლის დოზის შემცირება ანდა მოხსნა ფლუვოქსამინით მკურ¬ნა¬ლობის პერიოდში.
ციტოქრომი P450 2ჩ:
ფევარინთან ერთად ვიწრო თერაპიული ეფექტის მქონე იმ პრეპარატების მი¬ღე¬ბი¬სას, რომელთა მეტაბოლიზაცია ხდება P450 ჩ2 ციტოქრომის მეშვეობით (ფე¬ნი¬ტოინი), აუცილებელია მკაცრი მეთვარყურეობა. საჭიროებისამებრ რეკო¬მენ¬დებულია ამ პრეპარატების დოზის კორექცია.
ფლუვოქსამინის ვარფარინთან კომბინაციაში აღინიშნა სისხლის პლაზმაში ვარფარინის კონცენტრაციის მნიშვნელოვნად გაზრდა და პროთრომბინის დროის გახანგრძლივება.

იზოფერმენტი ციტოქრომი P450 3A4:
ტერფევადინი, ასთემიზოლი, ციზაპრიდი: ფლუვოქსამინთან კომბინირებული თერაპიისას ტერფენადინის, ასთემიზოლის ან ციზაპრიდის კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში შეიძლება გაიზარდოს, ასევე შესაძლოა გაიზადოს Qთ-ინტერვალის/,,პიუეტის” ტიპის პაროქსიზმული პარკუჭისებრი ტაჰიკარდიის რისკ-ფაქტორი. ამიტომ ფლუცოქსამინი არ უნდა დაინიშნოს ამ პრეპარატებთან ერთად.
პაციენტები, რომლებიც ერთდროულად იღებენ ფლუცოქსამინს და ვიწრო თერაპიული ეფექტის მქონე იმ პრეპარატებს, რომელთა მეტაბოლიზაცია ხდება P450 3A4 ციტოქრომის მეშვეობით (ისეთი, როგორიცაა კარბამაზეპინი, ციკლოსპორინი), საჭიროა გუსდასმითი დაკ¬ვირ¬ვება. საჭიროებისამებრ რეკომენდებულია ამ პრეპარატების დოზის კორექცია.
ფევარინთან ერთად იმ ბენზოდიაზეპინების დანიშვნისას, რომლებიც განიცდის ჟან-გვით მეტაბოლიზმს, როგორიცაა ტრიაზოლამი, მიდაზოლამი, ალპრაზოლამი და დია-ზე¬პა¬მი, შესაძლებელია მათი კონცენტრაციის ზრდა პლაზმაში. ამ ბენ¬ზო¬დია¬ზე¬პამების დოზა ფევარინით მკურნალობის პერიოდში უნდა შემცირდეს.
გლუკორონიზაცია
დიგოქსინის კონცენტრაციაზე სისხლის პლაზმაში გავლენას ფლუვოქსამინი არ ახ-დენს.
თირკმელური ექსკრეცია
ფლუვოქსამინი არ ზემოქმედებს ატენოლოლის კონცენტრაციაზე სისხლის პლაზ¬მაში.
ფარმაკოდინამიკური რეაქცია
სეროტონინერგიულ აგენტებთან (ისეთი, როგორიცაა ტრიპტანსი, ტრამადოლი, სეროტონინის უკუმიტაცების ინგიბიტორები და კრაზანას პრეპარტები) ერთად ფლუვოქსამინის მიღებისას შე¬იძლება გაძლიერდეს ფლუვოქსამინის სეროტონინერგიული ეფექტი (იხ. “გან¬სა¬კუთრებული მითითება”).
ფლუვოქსამინი გამოიყენებოდა ლითიუმის პრეპარატებთან კომბინაციაში იმ მძი¬მე ავადმყოფთა სამკურნალოდ, რომლებთანაც ფარმაკოთერაპია სასურველ შე¬დეგს არ იძლეოდა. უნდა აღინიშნოს, რომ ლითიუმი (და, შესაძლოა, ტრიპ¬ტო¬ფა¬ნიც) აძლიერებს ფლუვოქსამინის სეროტონინერგიულ ეფექტს, ამიტომ ამგვარი კომ¬ბინირებული ფარმაკოთერაპია სიფრთხილეს მოითხოვს.
პერორალური ანტიკოაგულანტებისა და ფლუვოქსამინის ერთად მიღებისას შეიძ¬ლება გაიზარდოს ჰემორაგიის განვითარების რისკი. ასეთი პაციენტი ექიმის მეთ-ვალყურეობას საჭიროებს.

განსაკუთრებული მითითება
სხვა ფსიქოტროპული საშუალებების მსგავსად, ფლუვოქსამინით მკურნა¬ლო¬ბი¬სას რეკომენდებული არ არის ალკოჰოლის მიღება.
სუიციდი/სუიციდური მცდელობები ან კლინიკურად გაუარესებული მდგომარეობა
დეპრესიის შემთხვევაში აღინიშნება, როგორც წესი, სუიციდის მცდელობის მა¬ღა¬ლი რისკი, რომელიც შეიძლება შენარჩუნდეს საკმარისი რემისიის მიღ¬წე¬ვამ¬დე. ვინაიდან მდგომარეობის გაუმჯობესება არ აღინიშნება მკურნალობისა დაწყებისთანავე, ამიტომ პაციენტები უნდა იმყოფებოდნენ მუდმივი მეთვალყურეობის ქვეშ მდგომარეობის გაუმჯობესებამდე. გამოჯანმრთელების ადრეულ სტადიებში კლინიკურ პრაქტიკაში ფართოდ არის გავრცელებული სუიციდის რისკ-ფაქტორის მომატება.
ობსეციური-კომპულსიური აღლილობა აგრეთვე შესაძლოა დამოკიდებული იყოს სუიციდური მოვლენების მომატებულ რისკთან. გარდა ამისა, მდგომარეობას შესაძლოა ახლდეს ღრმა დეპრესია. ამიტომ მკურნალობისას უნდა იქნეს დაცული იგივე უსაფრთხოების ზომები, რაც ღრმა დეპრესიის მკურნალობის დროს ტარდება. ცნობილია, რომ პაციენტებში, რომელთაც ანამნეზში აღენიშნებათ სუიციდური მოვლენები ან გამოვლინდა სუიციდური აზრები, მკურნალობის დასაწყისში არსებობს სუიციდური აზრების ან საქციელის მაღალი რისკი და მათ უნდა ჩაუტარდეთ მეთვალყურეობა მკურნალობის პერიოდში. მაღალი რისკის მქონე პაციენტებში მეთვალყურეობასთან ერთად უნდა ჩაუტარდეთ მედიკამენტოზური თერაპიაც, განსაკუთრებით მკურნალობის ადრეულ სტადიაში ან დოზის ცვლილებისას.
პაციენტები უნდა გაფრთხილებული იქნენ, რომ კლინიკური მდგომარეობის გაუარესების, სუიციდური მცდელობის ან ჩანაფიქრის, უცნაური საქციელის შემთხვევაში უნდა ჩატარდეს გამოკვლევა და დაუყონებლივ უნდა მიმართონ სპეციალისტს.
ბავშვთა პოპულაცია
ფლუვოქსამინი არ გამოიყენება 18 წლამდე ასაკის ბავშვებში და მოზარდებში, გარდა ობსესიურ-კომპულსიური აშლილობის მქონე პაციენტებისა. ფლუვოქსამინის გამოყენების ბავშვებში შესახებ კლინიკური გამოცდილების არ არსებობის გამო პრეპარატი არ გამოიყენება ბავშვებში დეპრესიის სამკურნალოდ. ბავშვებსა და მოზარდებში ჩატარებული კლინიკური გამოკვლევებიდან სუიციდური (მცდელობები და აზრები) და ბოროტული საქციელი (უმეტესად აგრესია, ოპოზიციური საქციელი და სიბრაზე) აღენიშნათ პაციენტებს, რომლებიც ირებდნენ ანტიდეპრესიულ საშუალებებს მიღებულ პლაცებოსთან შედარებით. თუ კლინიკური საჭიროების საფუძველზე მიღებულია გადაწყვეტილება მკურნალობის შესახებ, პაციენტს უნდა დაენიშნოს მეთვალყურეობა.
გარდა ამისა, მოზარდებში ხანგრძლივი გამოყენების დროს მონაცემები უსაფრთხოების შესახებ, რაც ეხება ზრდას, განვითარებას და შემეცნებით ჩამოყალიბებას არ აღინიშნება.
უფროსები (18 დან 24 წლამდე)
ფსიქიური აშლილობის მქონე უფროს პაციენტებში ანტიდეპრესიული საშუალებების პლაცებო-კონტროლირებადი კლინიკური კვლევის მეტა ანალიზმა გამოავლინა სუიციდური მცდელობის რისკი ანტიდეპრესიული საშუალებების მიღებისას 25 წელზე ახალგაზრდა პაციენტებში პლაცებოსთან შედარებით. ფლუვოქსამინის დანიშვნისას უნდა მოხდეს სუიციდის რისკისა და პრეპარატის სარგებლის შეფასება.
ხან¬დაზ¬მული პაციენტები
ხანდაზმული ასაკის და უფ¬რო ახალ¬გაზ¬რდა პა¬ცი¬ენ¬ტთა მკურ¬ნა¬ლო¬ბის შე¬დე¬გე¬ბის შე¬პი¬რის¬პი¬რე¬ბამ აჩ¬ვე¬ნა, რომ კლი¬ნი¬კუ¬რად მნიშ¬ვნე¬ლო¬ვა¬ნი გან¬სხვა¬ვე¬ბა მათ¬თან გა¬მო-ყე¬ნე¬ბულ სა¬ღე¬ღა¬მი¬სო დო¬ზებს შო¬რის არ არ¬სე¬ბობს. ამის მი¬უ¬ხე¬და¬ვად, ხან¬დაზ¬მუ¬ლი პა¬ცი¬ენ¬ტის შემ¬თხვე¬ვა¬ში დო¬ზის მო¬მა¬ტე¬ბა უნ¬და მოხ¬დეს უფ¬რო ნე¬ლა და ფრთხი¬ლად.
აქათაზია/ფსიქომოტორული აღგზნებადობა
აქატიზიის განვითარება, რაც დაკავშირებულია ფლუვოქსამინის მიღებასთან, ხასიათდება სუბიექტურად არასასიამოვნო მოუსვენრობითმოუსვენრობას ხშირად თან ახლავს ერთადგილას ჯდომის ან დგომის აუტანლობა. ასეთი მდგომარეობის განვითარება უმეტესად სავარაუდოა მკურნალობის პირველ კვირეებში. ასეთი სიმპტომების მქონე პაციენტისათვის დოზირების მომატებამ შესაძლოა გააუარეოსოს მისი მდგომარეობა.
ღვიძ¬ლის ან თირკმელის უკმარობის მქონე პაციენტთა მკურნალობა უნდა და¬ი¬წყოს მინიმალური ეფექტური დოზით, ექიმის მკაც¬რი მეთ¬ვალყურეობით. იშვიათად ფლუვოქსამინით მკურნალობას შე¬იძლება მოჰყვეს ღვიძლის ტრანსამინაზების დონის მომატება, როგორც წესი, შესაბამისი კლინიკური სიმპტომებით. ასეთ შემთხვევაში აუცილებელია ფევარინის მოხსნა.
ნერვული სისტემის აშლილობა
პრეპარატი სიფრთხილით ენიშნება ანამნეზში კრუნჩხვის მქონე პაციენტებს. ფლუ-ვოქსამინი არ უნდა დაენიშნოს პაციენტებს არასტაბილური ეპილეპსიით, ხოლო პაციენტი სტაბილური ეპილეპსიით მკაცრ დაკვირვებას საჭიროებს. ეპი¬ლეპ¬ტიკური გულყრის წარმოქმნის ან მისი გახშირების შემთხვევაში ფევარინით მკურნალობა უნდა მოიხსნას.
აღ¬წე¬რი¬ლია სე¬რო¬ტო¬ნი¬ნერ¬გი¬უ¬ლი სინ¬დრო¬მის ან ნე¬ი¬რო¬ლეპ¬ტი¬კუ¬რი ავ¬თვი¬სე¬ბი¬ა¬ნი სინ-დრო¬მის მსგავ¬სი მდგო¬მა¬რე¬ო¬ბის გან¬ვი¬თა¬რე¬ბის იშ¬ვი¬თი შემ¬თხვე¬ვე¬ბი, რომ¬ლე¬ბიც შე¬იძ-ლე¬ბა უკავ¬შირ¬დე¬ბო¬დეს ფლუ¬ვოქ¬სა¬მი¬ნის მი¬ღე¬ბას სხვა სე¬რო¬ტო¬ნი¬ნერ¬გი¬ულ ან¬ტი¬დეპ-რე¬სან¬ტებ¬სა და ნე¬ი¬რო¬ლეპ¬ტი¬კურ სა¬შუ¬ა¬ლე¬ბებ¬თან კომ¬ბი¬ნა¬ცი¬ა¬ში. ვი¬ნა¬ი¬დან ამ სინ-დრო¬მებს შე¬იძ¬ლე¬ბა სი¬ცოც¬ხლი¬სათ¬ვის პო¬ტენ¬ცი¬უ¬რად სა¬ში¬ში მდგო¬მა¬რე¬ო¬ბა მოჰ¬ყვეს, რაც ვლინ¬დე¬ბა, რო¬გორც ჰი¬პერ¬თერ¬მია, კუნ¬თე¬ბის რი¬გი¬დუ¬ლო¬ბა, მი¬ოკ¬ლო¬ნუ¬სი, ავ¬ტო¬ნო-მი¬უ¬რი ნერ¬ვუ¬ლი სის¬ტე¬მის ლა¬ბი¬ლუ¬რო¬ბა სა¬სი¬ცოც¬ხლოდ მნიშ¬ვნე¬ლო¬ვა¬ნი პა¬რა¬მეტ¬რე-ბის სწრა¬ფი ცვლი¬ლე¬ბით, მენ¬ტა¬ლუ¬რი სტა¬ტუ¬სის შეც¬ვლა, მათ შო¬რის მო¬მა¬ტე¬ბუ¬ლი გა-ღი¬ზი¬ა¬ნე¬ბა¬დო¬ბა, აჟი¬ტა¬ცია, ცნო¬ბი¬ე¬რე¬ბის არე¬ვა, დე¬ლი¬ო¬ზუ¬რი აშ¬ლი¬ლო¬ბა და კო¬მა, აუ-ცი¬ლე¬ბე¬ლია ფლუ¬ვოქ¬სა¬მი¬ნით მკურ¬ნა¬ლო¬ბის შეწ¬ყვე¬ტა. სა¬ჭი¬რო¬ე¬ბი¬სა¬მებრ ჩა¬სა¬ტა¬რე¬ბე-ლია სიმ¬პტო¬მა¬ტუ¬რი მკურ¬ნა¬ლო¬ბა.
მეტაბოლიზმისა და კვების დარღვევა
სხვა სე¬რო¬ტი¬პის უკუ¬მი¬ტა¬ცე¬ბის შერ¬ჩე¬ვი¬თი ინ¬გი¬ბი¬ტო¬რე¬ბის მსგავ¬სად, ფლუ¬ვოქ¬სა¬მი¬ნის მი¬ღე¬ბის ფონ¬ზე იშ¬ვი¬ა¬თად შე¬იძ¬ლე¬ბა წარ¬მო¬იქ¬მნას ჰი¬პო¬ნატ¬რი¬ე¬მია, რო¬მე¬ლიც პრე¬პა¬რა-ტის მოხ¬სნის შემ¬დენ უკუ¬გან¬ვი¬თა¬რე¬ბას გა¬ნიც¬დის. ზო¬გი¬ერ¬თი ასე¬თი შემ¬თხვე¬ვა გა¬მოწ-ვე¬უ¬ლი იყო ან¬ტი¬დი¬უ¬რე¬ტი¬კუ¬ლი ჰორ¬მო¬ნის არა¬საკ¬მა¬რი¬სი სეკ¬რე¬ცი¬ის სინ¬დრო¬მით. ყო¬ვე-ლი¬ვე ეს აღი¬ნიშ¬ნა ხან¬დაზ¬მულ პა¬ცი¬ენ¬ტებ¬თან.
შესაძლებელია სისხლში გლუკოზის დონეზე კონტროლის დარღვევა, გან¬სა¬კუთ¬რე¬ბით მკურნალობის ადრეულ სტადიაზე. შეიძლება საჭირო გახდეს ან¬ტი¬დიაბეტურ საშუალებათა დოზის კორექცია. ხშირად გამოვლენილი სიმპტომები, რომლებიც დაკავშირებულია პრეპარატ ფევარინის მიღებასთან არის: ღებინება, ხანდახან გულისრევით. ეს გვერდითი ეფექტი, როგორც წესი გაივლის მკურნალობის პირველი ორი კვირის შემდეგ.
ჰემატოლოგიური დარღვევები
არ¬სე¬ბობს ცნო¬ბე¬ბი ისე¬თი კა¬ნის¬ქვე¬შა სის¬ხლჩაქ¬ცე¬ვის წარ¬მოქ¬მნის შე¬სა¬ხებ, რო¬გო¬რი-ცაა ეგ¬ჰი¬მო¬ზი და მე¬წა¬მუ¬ლა, აგ¬რეთ¬ვე ჰე¬მორ¬გი¬კუ¬ლი გა¬მოვ¬ლი¬ნე¬ბი¬სა (მა¬გა¬ლი¬თად, კუჭ-ნაწ¬ლა¬ვუ¬რი სის¬ხლდე¬ნა), რო¬მე¬ლიც აღი¬ნიშ¬ნა სე¬რო¬ტი¬ნის უკუ¬მი¬ტა¬ცე¬ბის შერ¬ჩე¬ვი¬თი ინ-გი¬ბი¬ტო¬რე¬ბის გა¬მო¬ყე¬ნე¬ბი¬სას. ამ სამ¬კურ¬ნა¬ლო სა¬შუ¬ა¬ლე¬ბა¬თა გა¬მო¬ყე¬ნე¬ბა სიფ¬რთხი-ლეს მო¬ით¬ხოვს, გან¬სა¬კუთ¬რე¬ბით ხან¬დაზ¬მულ¬თა და იმ პა¬ცი¬ენ¬ტთა შემ¬თხვე¬ვა¬ში, ვი¬საც ერ¬დრო¬უ¬ლად და¬ე¬ნიშ¬ნა ტრომ¬ბო¬ცი¬ტულ ფუნ¬ქცი¬ა¬ზე მოქ¬მე¬დი პრე¬პა¬რა¬ტე¬ბი (მა¬გა¬ლი¬თად, ატი¬პობ¬რი¬ვი ფსი¬ქო¬ტუ¬რი სა¬შუ¬ა¬ლე¬ბე¬ბი და ფე¬ნო¬თი¬ა¬ზი¬ნე¬ბი, ბევ¬რი ტრი¬ციკ¬ლუ¬რი ან¬ტი-დეპ¬რე¬სან¬ტი, ას¬პი¬რი¬ნი, არას¬ტე¬რო¬ი¬დუ¬ლი ან¬თე¬ბა¬სა¬წი¬ნა¬აღ¬მდე¬გო სამ¬კურ¬ნა¬ლო სა¬შუ¬ა-ლე¬ბე¬ბი) ან პრე¬პა¬რა¬ტე¬ბი, რომ¬ლე¬ბიც ზრდის სის¬ხლდე¬ნის გან¬ვი¬თა¬რე¬ბის რისკს. გარ-და ამი¬სა, ესაა პა¬ცი¬ენ¬ტე¬ბი სის¬ხლდე¬ნით ანამ¬ნეზ¬ში და სის¬ხლდე¬ნი¬სა¬კენ მიდ¬რე¬კი¬ლი (მა¬გა¬ლი¬თად, ავად¬მყო¬ფი ტრომ¬ბო¬ცი¬ტო¬პე¬ნი¬ით).
გულ