ლამბალო და ყაშა

ანოტაცია

„არა, სად გაგონილა რომ ურმიაში, „წმინდა რუსეთის განუყ- რელ აზერბაიჯანში“, აქვე, თავზარში სპარსეთის ტახტის მემ- კვიდრე „ვალიაგდი“ იჯდეს და ჰფიქრობდეს, ვითომ თავრიზი და ურმია სპარსეთს უკუთნოდეს! როგორ არა! ვერ მივარ- თვით! რუსებმა აქ იმიტომ კი არ დაღვარეს ესოდენი სისხლი, რომ მერმე ბარგი აიკრიფონ და უკანვე დაბრუნდნენ. სანამ ეპისკოპოსი პავლე ცოცხალია, „პერსიუკები“ ამას ვერ მოეს- წრებიან!“ რა ნაცნობია ეს ველიკოძერჟავული რუსული ნარატივი! თით- ქოს ამ სიტყვებს დღეს ამბობდეს რომელიმე რუსი ჩინოვნი- კი ან მაღალიერარქი! ჩასვით აქ „სპარსეთისა“ და „სპარსე- ლების“ ნაცვლად „უკრაინა“ და „უკრაინელები“ ან „საქართვე- ლო“ და „ქართველები“ და სხვათა მიწების მიტაცებისა და მერე ამისი უტიფარი გამართლების იმავე მოდელს მიიღებთ, რაც საუკუნეების განმავლობაში არ იცვლება, მიუხედავად გეოგრაფიულ და ისტორიულ პირობათა ცვალებადობისა. ამიტომაც არის მიხეილ ჯავახიშვილის „ლამბალო და ყაშა“ უკვდავი მოთხრობა, რომელმაც უკვე გაუძლო დროს და კი- დევ მრავალ ასწლეულს გაუძლებს, ვიდრე მჩაგვრელი და ჩა- გრული ერები არსებობენ.