ექსფორჯი H - Exforge H 5/160/12.5მგ 28 ტაბლეტი

ექსფორჯი H EXFORGE H	5 მგ/160 მგ/12.5 მგ აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები
შემადგენლობა
აქტიური ნივთიერება	1 ტაბლეტი შეიცავს 5 მგ ამლოდიპინს (6.94 მგ ამლოდიპინი ბეზილატის სახით), 160 მგ ვალსარტანს და 12.5 მგ ჰიდროქლორთიაზიდს (HCT) ან 10 მგ ამლოდიპინს (13.87 მგ ამლოდიპინის ბეზილატის სახით), 160 მგ ვალსარტანს და 12.5 მგ ჰიდროქლორთიაზიდს.
დამხმარე ნივთიერებები	მიკროკრისტალური ცელულოზა, კროსპოვიდონი, სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო, მაგნიუმის სტეარატი.
გარსი:	ჰიპრომელოზა (ჰიდროქსიპროპილმეთილცელულოზა), ტიტანის დიოქსიდი (E171), მაკროგოლი 4000, ტალკი, რკინის ოქსიდი ყვითელი (E172), რკინის ოქსიდი წითელი (E172) (მხოლოდ 10 მგ ამლოდიპინის შემცველი ტაბლეტებისთვის).

 

პროდუქციის აღწერილობა

5 მგ/160 მგ/12,5 მგ ტაბლეტები - ოვალური, ორმხრივ ამობურცული, აპკიანი გარსით დაფარული თეთრი ტაბლეტები, დაქანებული კიდეებით, გრავირებით “NVR” ერთ მხარეს და “VDL” - მეორეზე.

10 მგ/160 მგ/12,5 მგ ტაბლეტები - ოვალური, ორმხრივ ამობურცული, აპკიანი გარსით დაფარული ღია ყვითელი ტაბლეტები, დაქანებული კიდეებით, გრავირებით “NVR” ერთ მხარეს და “VDL” - მეორეზე.

ექსფორჯი H-ის აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები არ იყოფა და არ შეიძლება დაიყოს თანაბარ დოზებად.

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი

რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე მოქმედი საშუალებები, ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტები, სხვა კომბინაციები.

ათქ კოდი C09DX01.

ასევე, იხილეთ: >Exforge H - ექსფორჯი H 10/160/12.5მგ 28 ტაბლეტი

ფარმაკოლოგიური თვისებები

ფარმაკოდინამიკა

ექსფორჯი H აერთიანებს სამ ანტიჰიპერტენზიულ საშუალებას, რომელთა მოქმედების მექანიზმები ერთმანეთს ავსებენ არტერიული წნევის კონტროლის თვალსაზრისით ესენციური ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში: ამლოდიპინი მიეკუთვნება კალციუმის ანტაგონისტებს, ვალსარტანი - ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტებს, ჰიდროქლორთიაზიდი კი - თიაზიდურ დიურეტიკებს. აღნიშნული სამი კომპონენტის კომბინაციას გააჩნია ადიტიური ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი.

ამლოდიპინი

ექსფორჯი H-ის შემდგენლობაში შემავალი ამლოდიპინი თრგუნავს კალციუმის იონების ტრანსმემბრანულ მიწოდებას გულის და სისხლძარღვების გლუვ კუნთებში. ამლოდიპინის ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება განპირობებულია სისხლძარღვების გლუვ კუნთებზე რელაქსაციური მოქმედებით, რაც იწვევს პერიფერიული სისხლძარღვების  წინააღმდეგობის და არტერიული> წნევის შემცირებას. კლინიკური მონაცემების მიხედვით ამლოდიპინი უკავშირდება როგორც დიჰიდროპირიდინულ, ასევე არადიჰიდროპირიდინულ შეკავშირების ცენტრებს. გულის და სისხლძარღვების გლუვი კუნთების შეკუმშვის პროცესი დამოკიდებულია აღნიშნულ უჯრედებში სპეციფიური იონური არხებით უჯრედგარე კალციუმის იონების გადაადგილებაზე.

ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ამლოდიპინის თერაპიული დოზების მიღების შემდეგ ამლოდიპინი იწვევს სისხლძარღვთა გაფართოვებას, რაც განაპირობებს არტერიული წნევის შემცირებას მწოლიარე და ფეხზე მყოფ მდგომარეობაში. ხანგრძლივი დოზირების შემთხვევაში არტერიული წნევის დაქვეითებას არ ახლავს კატექოლამინის პლაზმური დონის ან გულის შეკუმშვათა სიხშირის მნიშვნელოვანი ცვლილება.

პლაზმური კონცენტრაცია კორელირდება ეფექტთან ახალგაზრდა და ხანდაზმულ პაციენტებში. არტერიული ჰიპერტენზიის და თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში ამლოდიპინის თერაპიული დოზების მიღებამ განაპირობა თირკმლის სისხლძარღვთა წინააღმდეგობის დაქვეითება, გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარის მატება და თირკმელში პლაზმის ეფექტური დინება ფილტრაციის ფრაქციის ან პროტეინურიის ცვლილების გარეშე.

კალციუმის არხების სხვა ბლოკატორების მსგავსად, მოსვენების და ფიზიკური დატვირთვის (ან სიარულის) მდგომარეობაში გულის ფუნქციის ჰემოდინამიკური მაჩვენებლების განსაზღვრისას პარკუჭების ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ  ამლოდიპინს, ზოგადად გამოვლინდა გულის ინდექსის უმნიშვნელო ზრდა dP/dt-ზე ან მარცხენა პარკუჭის საბოლოო დიასტოლურ წნევაზე ან მოცულობაზე მნიშვნელოვანი გავლენის გარეშე. ჰემოდინამიკურ კვლევაში ამლოდიპინს, თერაპიული დოზის ფარგლებში, არ უკავშირდებოდა უარყოფითი ინოტროპული ეფექტი ინტაქტურ ცხოველებსა და ადამიანებში, ბეტა-ბლოკატორებთან კომბინირებული გამოყენების დროსაც კი  ადამიანებში.

ამლოდიპინი არ ცვლის სინუსის კვანძის ფუნქციას ან ატრიოვენტრიკულურ გამტარობას ინტაქტურ ცხოველებში ან ადამიანებში. კლინიკურ კვლევებში, რომლებშიც ამლოდიპინი გამოიყენებოდა ბეტა-ბლოკატორებთან კომბინაციაში არტერიული ჰიპერტენზიის ან სტენოკარდიის მქონე პაციენტებში, არ დაფიქსირებულა არასასურველი გავლენა ეკგ მაჩვენებლებზე. ამლოდიპინმა გამოავლინა დადებითი კლინიკური ეფექტი ქრონიკული სტაბილური სტენოკარდიის, ვაზოსპასტიური სტენოკარდიის და ანგიოგრაფიულად დადასტურებული კორონარული არტერიის დაავადების მქონე პაციენტებში.

ვალსარტანი

ვალსარტანი წარმოადგენს ანგიოტენზინ II რეცეპტორების პერორალურად აქტიურ, სპეციფიურ და ძლიერ ანტაგონისტს. იგი შერჩევითად მოქმედებს AT1 ქვეტიპის რეცეპტორებზე, რომლებიც პასუხისმგებელია ანგიოტენზინ II-ის დადგენილ მოქმედებაზე. არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ვალსარტანის მიღება ამცირებს არტერიულ წნევას პულსის სიხშირეზე ზეგავლენის გარეშე.

პაციენტების უმრავლესობაში ჰიპერტენზიული ეფექტი აღინიშნება ერთჯერადი პერორალური დოზის მიღებიდან  2 საათში და არტერიული წნევის მაქსიმალური დაქვეითება მიიღწევა 4-6 საათში. ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი ნარჩუნდება პრეპარატის მიღებიდან 24 საათის განმავლობაში. განმეორებითი დოზების მიღებისას არტერიული წნევის მაქსიმალური შემცირება (ნებისმიერი დოზის გამოყენებით) ჩვეულებრივ მიიღწევა 2-4 კვირაში.

ვალსარტანმა აჩვენა ჰოსპიტალიზაციის მნიშვნელოვნად შემცირება გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტებში (კლასი II-IV, ნიუ-იორკის კარდიოლოგთა ასოციაციის კლასიფიკაციით).

ჰიდროქლორთიაზიდი

თიაზიდური დიურეტიკების მოქმედების ძირითად ადგილს წარმოადგენს თირკმლის დისტალური კლაკნილი მილაკი. ცნობილია, რომ თირკმლის ქერქოვან ნივთიერებაში განთავსებულია მაღალი აფინურობის რეცეპტორი, რომელიც წარმოადგენს თიაზიდური დიურეტიკების შეკავშირების და კლაკნილი მილაკების დისტალურ ნაწილებში NaCl გავლის ძირითად ცენტრს.

თიაზიდების მოქმედების მექანიზმს წარმოადგენს Na+Cl სიმპორტერის დათრგუნვა, სავარაუდოდ Cl-უბნის კონკურენციის ხარჯზე, რაც გავლენას ახდენს ელექტროლიტების რეაბსორბციის მექანიზმებზე: - პირდაპირ ზრდის ნატრიუმის და ქლორიდის ექსკრეციას დაახლოებით თანაბარი ხარისხით და ირიბად აღნიშნული დიურეზული მოქმედებით ამცირებს პლაზმის მოცულობას, რაც შედეგად ზრდის რენინის პლაზმურ აქტივობას, ალდოსტერონის სეკრეციას და შარდთან ერთად კალიუმის გამოყოფას და ამცირებს შრატში კალიუმის დონეს.

ფარმაკოკინეტიკა

სწორხაზოვნება 

ამლოდიპინის, ვალსარტანის და ჰიდროქლორთიაზიდის ფარმაკოკინეტიკა სწორხაზოვანია.

ამლოდიპინი

შეწოვა

ცალკე ამლოდიპინის თერაპიული დოზის პერორალურად მიღების შემდეგ მაქსიმალური პლაზმური კონცენტრაცია მიიღწევა 6-12 საათში. აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს 64%-80%-ს. საკვების მიღება არ ახდენს გავლენას ამლოდიპინის ბიოშეღწევადობაზე.

განაწილება

გადანაწილების მოცულობა არის დაახლოებით 21 ლ/კგ. in vitro კვლევებმა აჩვენა, რომ მოცირკულირე ამლოდიპინის 97.5% უკავშირდება პლაზმის ცილებს. ამლოდიპინი კვეთს პლაცენტას და გამოიყოფა დედის რძეში.

ბიოტრანსორმაცია/მეტაბოლიზმი

ამლოდიპინი აქტიურად (დაახლოებით 90%) მეტაბოლიზდება ღვიძლში არააქტიურ მეტაბოლიტებად.

გამოყოფა

სისხლის პლაზმიდან ამლოდიპინის გამოყოფა ორფაზიანია და საბოლოო ნახევარ-გამოყოფის პერიოდი შეადგენს 30-50 საათს. წონასწორული პლაზმური კონცენტრაციები მიიღწევა 7-8 დღის განმავლობაში უწყვეტი გამოყენების შემდეგ. უცვლელი ამლოდიპინის დაახლოებით 10% და მეტაბოლიტების 60% გამოიყოფა შარდთან ერთად.

ვალსარტანი

შეწოვა

ცალკე ვალსარტანის პერორალურად მიღების შემდეგ მაქსიმალური პლაზმური კონცენტრაცია მიიღწევა 2-4 საათში. საშუალო აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა არის 23%. საკვების მიღება ამცირებს ვალსარტანის ექსპოზიციას (AUC მაჩვენებლებით) დაახლოებით 40%-ით და მაქსიმალურ პლაზმურ კონცენტრაციას (Cmax) დაახლოებით 50%-ით, თუმცა დოზის მიღებიდან 8 საათის შემდეგ, ვალსარტანის პლაზმური კონცენტრაცია მსგავსია საკვებთან ერთად და უზმოზე მიღებისას. AUC-ის მოცემულ შემცირებას არ ახლავს თერაპიული ეფექტის კლინიკურად მნიშვნელოვანი დაქვეითება და შესაბამისად ვალსარტანის მიღება შესაძლებელია კვებისგან დამოუკიდებლად.

განაწილება

წონასწორულ მდგომარეობაში ვალსარტანის განაწილების მოცულობა ინტრავენური მიღების შემდეგ დაახლოებით 17 ლ-ს შეადგენს, რაც მიუთითებს, რომ ვალსარტანი არ ხასიათდება ქსოვილებში აქტიური განაწილებით. ვალსარტანი მნიშვნელოვნად (94-97%) უკავშირდება პლაზმის ცილებს, ძირითადად ალბუმინს.

ბიოტრანსორმაცია/მეტაბოლიზმი

ვალსარტანი არ განიცდის მნიშვნელოვან ტრანსფორმაციას, მისი მხოლოდ 20% გამოიყოფა მეტაბოლიტების სახით. პლაზმაში აღინიშნება ჰიდროქსი მეტაბოლიტი მცირე კონცენტრაციით (ვალსარტანის AUC <10%). აღნიშნული მეტაბოლიტი ფარმაკოლოგიურად არააქტიურია.

გამოყოფა

ვალსარტანი ავლენს დაშლის მულტიექსპონენციურ კინეტიკას (t ½ α <1 სთ და ½ β დაახლოებით 9 სთ). ვალსარტანი უპირატესად გამოიყოფა ფეკალური მასებით (დოზის დაახლოებით 83%) და შარდით (დოზის დაახლოებით 13%), ძირითადად უცვლელი ფორმით. ინტრავენური შეყვანის შემდეგ ვალსარტანის პლაზმური კლირენსი შეადგენს დაახლოებით 2 ლ/სთ-ს, თირკმლისმიერი კლირენსი კი - 0.6 ლ/სთ-ს (საერთო კლირენსის დაახლოებით 30%). ვალსარტანის ნახევარ-გამოყოფის პერიოდი შეადგენს 6 საათს.

ჰიდროქლორთიაზიდი

შეწოვა

პერორალური დოზის მიღების შემდეგ ჰიდროქლორთიაზიდი სწრაფად შეიწოვება (Tmax დაახლოებით 2 საათი). დოზების თერაპიულ დიაპაზონში AUC-ს საშუალო მნიშვნელობა ხაზოვნად იზრდება და დოზის პროპორციულია. ჰიდროქლორთიაზიდის კინეტიკა არ იცვლება განმეორებითი დოზების მიღებისას და აკუმულაცია მინიმალურია დღეში ერთხელ მიღებისას. საკვებთან ერთად მიღებისას აღინიშნა ჰიდროქლორთიაზიდის სისტემური შეღწევადობის როგორც მატება, ისე კლება, უზმოზე მიღებასთან შედარებით. აღნიშნული ეფექტის სიდიდე უმნიშვნელოა და მცირე გავლენას ახდენს კლინიკაზე. პერორალურად მიღების შემდეგ ჰიდროქლორთიაზიდის  აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს 70%-ს.

განაწილება

განაწილების გამოხატული მოცულობა შეადგენს 4-8 ლ/კგ-ს. მოცირკულირე ჰიდროქლორთიაზიდი უკავშირდება პლაზმის ცილებს (40-70%), ძირითადად ალბუმინს. ჰიდროქლორთიაზიდი ასევე აკუმულირდება ერითროციტებში, სადაც მისი დონე 3-ჯერ აღემატება პლაზმურ კონცენტრაციას.

ბიოტრანსფორმაცია/მეტაბოლიზმი

ჰიდროქლორთიაზიდი ძირითადად უცვლელი სახით გამოიყოფა.

გამოყოფა

შეწოვილი დოზის 95%-ზე მეტი უცვლელი სახით გამოიყოფა შარდთან ერთად. თირკმლისმიერი კლირენსი შედგება პასიური ფილტრაციისა და თირკმელების მილაკებში აქტიური სეკრეციისგან.

ჰიდროქლორთიაზიდის პლაზმიდან ნახევარ-გამოყოფის  პერიოდი შეადგენს საშუალოდ 6-15 საათს.

ამლოდიპინი/ვალსარტანი/ჰიდროქლორთიაზიდი

ჯანმრთელ მოზრდილებში ექსფორჯი H-ის პერორალურად მიღების შემდეგ პლაზმაში ამლოდიპინის, ვალსარტანისა და ჰიდროქლორთიაზიდის მაქსიმალური კონცენტრაციები მიიღწევა 6-8 საათში, 3 საათში და 2 საათში, შესაბამისად. ექსფორჯი H-ის შემთხვევაში ამლოდიპინის, ვალსარტანის და ჰიდროქლორთიაზიდის შეწოვის სიჩქარე და მოცულობა ეკვივალენტურია მათი მონოთერაპიის სახით მიღებისას დაფიქსირებული მაჩვენებლებისა.

ფარმაკოკინეტიკა პაციენტთა ცალკეულ ჯგუფებში

ხანდაზმული პაციენტები

ამლოდიპინის მაქსიმალური კონცენტრაციის მიღწევის დრო მსგავსია ახალგაზრდა და ხანდაზმულ პაციენტებში. ხანდაზმულ პაციენტებში ამლოდიპინის კლირენსი ხასიათდება დაქვეითების ტენდენციით, რაც იწვევს AUC-ის და ნახევარ-გამოყოფის პერიოდის ზრდას.

ხანდაზმულ პაციენტებში ვალსარტანის სისტემური ექსპოზიცია ოდნავ იზრდება ახალგაზრდებთან შედარებით, რაც არ ატარებს კლინიკურად მნიშვნელოვან ხასიათს.

შეზღუდული მონაცემების მიხედვით ჰიდროქლორთიაზიდის სისტემური კლირენსი დაქვეითებულია როგორც ჯანმრთელ, ისე ჰიპერტენზიის მქონე ხანდაზმულ პაციენტებში, ჯანმრთელ ახალგაზრდა მოხალისეებთან შედარებით.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა მნიშვნელოვან გავლენას არ ახდენს ამლოდიპინის ფარმაკოკინეტიკაზე. არ არსებობს აშკარა კორელაცია თირკმლის ფუნქციასა და ვალსარტანის ექსპოზიციას შორის, თირკმლის ფუნქციის დარღვევის სხვადასხვა ხარისხის მქონე პაციენტებში. თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი ან ზომიერი სიმძიმის დარღვევების მქონე პაციენტებს შეუძლიათ პრეპარატის ჩვეულებრივი საწყისი დოზის მიღება.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევის შემთხვევაში ჰიდროქლორთიაზიდის საშუალო მაქსიმალური პლაზმური დონეები და AUC მნიშვნელობა მომატებულია, შარდში გამოყოფის სიჩქარე კი - დაქვეითებული. თირკმლის ფუნქციის მსუბუქიდან ზომიერამდე ხარისხის დარღვევების მქონე პაციენტებში საშუალო ნახევარ-გამოყოფის პერიოდი თითქმის ორმაგდება. ჰიდროქლორთიაზიდის თირკმლისმიერი კლირენსი ასევე მცირდება. ექსფორჯი H არ გამოიყენება თირკმლის ფუნქციის მწვავე დარღვევების მქონე პაციენტებში (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ).

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევების მქონე პაციენტებში მცირდება ამლოდიპინის კლირენსი, რაც იწვევს AUC მაჩვენებლის მატებას დაახლოებით 40-60%-ით. საშუალოდ, ღვიძლის მსუბუქიდან ზომიერამდე სიმძიმის ქრონიკული დაავადებების მქონე პაციენტებში ვალსარტანის ექსპოზიცია ორჯერ აღემატება ჯანმრთელ მოხალისეებში დაფიქსირებულ მაჩვენებლებს. ღვიძლის დაავადება მნიშვნელოვნად არ მოქმედებს ჰიდროქლორთიაზიდის ფარმაკოკინეტიკაზე და დოზის შემცირება არ არის საჭირო. 

თუმცა, Exforge H განსაკუთრებული სიფრთხილით გამოიყენება ბილიარული ობსტრუქციული დარღვევების და ღვიძლის ფუნქციის მწვავე დარღვევების მქონე პაციენტებში. 

კონტროლირებად ორმაგ-ბრმა კვევებში არ დაფიქსირებულა ასაკის, სქესის და რასის მნიშვნელოვანი ზეგავლენა Exforge HCT-ზე რეაქციაზე.

ჩვენებები

ესენციური ჰიპერტენზიის მკურნალობა:

• ჩანაცვლებითი თერაპიის სახით ესენციური ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ პაციენტებში, რომელთა არტერიული წნევა სათანადოდ კონტროლდება სამი ცალკეული პრეპარატით ან ორი პრეპარატით, ერთი როგორც ორმაგი კომბინაცია და მეორე როგორც ცალკეული პრეპარატი, ამლოდიპინის, ვალსარტანისა და ჰიდროქლორთიაზიდის (HCT) შემცველობით;

• ესენციური ჰიპერტენზიის მკურნალობა პაციენტებში, რომელთა არტერიული წნევა სათანადოდ ვერ კონტროლდება ორმაგი თერაპიის დროს;

ფიქსირებული კომბინირებული პრეპარატი არ არის ნაჩვენები ჰიპერტენზიის საწყისი მკურნალობისთვის.

უკუჩვენებები

დადგენილი მომატებული მგრძნობელობა აქტიური ნივთიერებების, სულფონამიდის, დიჰიდროპირიდინის   სხვა წარმოებულების ან ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერების მიმართ.

ორსულობა

ღვიძლის უკმარისობა, ბილიარული ციროზი ან ქოლესტაზი. 

თირკმლის მწვავე უკმარისობა (GFR<30 წთ/მლ), დიალიზზე მყოფი პაციენტები.

რეფრაქტორული ჰიპოკალიემია, ჰიპონატრიემია, ჰიპერკალციემია და სიმპტომური ჰიპერურიკემია. 

გამოხატული ჰიპოტენზია, შოკი (კარდიოგენური შოკის ჩათვლით). 

ობსტრუქციული, ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია და მიტრალური სარქვლის სტენოზი. ჰემოდინამიკურად არასტაბილური გულის უკმარისობა მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის შემდეგ. 

ჰიდროქლორთიაზიდის შემცველობის გამო, ექსფორჯი H უკუნაჩვენებია ანურიის მქონე პაციენტებში. 

ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტების (ARBs), მათ შორის ვალსარტანის ან ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორების (ACEIs) ალისკირენთან კომბინაცია ტიპი II შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში.

განსაკუთრებული გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები

ნატრიუმის უკმარისობის და დეჰიდრატაციის მქონე პაციენტები

პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ ნატრიუმის გამოხატული ნაკლებობა და/ან სითხის მოცულობის ნაკლებობა, მაგ.: დიურეზული საშუალებების მაღალი დოზების მიღებისას, ექსფორჯი H-ით მკურნალობის დაწყების შემდეგ შეიძლება განვითარდეს სიმპტომური ჰიპოტენზია. ექსფორჯი H-ის გამოყენება უნდა მოხდეს მხოლოდ მანამდე არსებული ნატრიუმის და/ან სითხის ნაკლებობის კორექციის შემდეგ, სხვა შემთხვევაში მკურნალობა უნდა დაიწყოს მკაცრი სამედიცინო მეთვალყურეობის ქვეშ. 

თუ ექსფორჯი H-ის მიღებისას აღინიშნა ზედმეტი ჰიპოტენზია, პაციენტი უნდა მოთავსდეს მწოლიარე მდგომარეობაში და საჭიროების შემთხვევაში უნდა გაკეთდეს ფიზიოლოგიური ხსნარის ი.ვ. ინფუზია. მკურნალობა შეიძლება გაგრძელდეს მას შემდეგ, რაც არტერიული წნევა დასტაბილურდება.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

ჰიდროქლორთიაზიდის შემცველობის გამო ექსფორჯი H-ის მიღება უნდა მოხდეს სიფრთხილით თირკმლის მწვავე დარღვევების მქონე პაციენტებში (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ). თიაზიდურმა დიურეტიკებმა შესაძლოა დააჩქარონ აზოტემია თირკმლის ქრონიკული დაავადების მქონე პაციენტებში. თიაზიდური დიურეტიკები მონოთერაპიის სახით არაეფექტურია თირკმლის მწვავე დარღვევების (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ) დროს, მაგრამ შეიძლება დადებითი გავლენა იქონიონ მარყუჟოვან დიურეტიკებთან ფრთხილი კომბინირებისას, თუნდაც იმ შემთვევაში, როდესაც გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე არის <30 მლ/წთ. თირკმლის მსუბუქი ან ზომიერი სიმძიმის დარღვევების მქონე პაციენტები ექსფორჯი H-ის დოზის კორექციას არ საჭიროებენ.

თირკმლის მწვავე დარღვევების მქონე პაციენტებში (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ) თავიდან უნდა იქნას არიდებული ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორების, მათ შორის ვალსარტანის ან აგფ-ინჰიბიტორების ალისკირენთან კომბინაცია

თირკმლის არტერიის სტენოზი

არტერიული ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ ექსფორჯი H სიფრთხილით გამოიყენება თირკმლის არტერიის ცალმხრივი ან ორმხრივი სტენოზის მქონე პაციენტებში, ერთადერთი თირკმლის სტენოზის შემთხვევაში, რადგან ასეთ პაციენტებში შესაძლოა გაიზარდოს სისხლში შარდოვანას და შრატში კრეატინინის დონე.

თირკმლის ტრანსპლანტაცია

ექსფორჯი H-ის გამოყენების გამოცდილება არ არსებობს პაციენტებში, რომლებსაც ბოლო პერიოდში ჩაუტარდათ თირკმლის ტრანსპლანტაცია.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

ვალსარტანი ძირითადად ნაღვლის საშუალებით გამოიყოფა უცვლელი სახით,  ხოლო ამლოდიპინი აქტიურად მეტაბოლიზდება ღვიძლში. ექსფორჯი H სიფრთხილით გამოიყენება ღვიძლის ფუნქციის დარღვევების ან ნაღველგამომყოფი გზების ობსტრუქციული დარღვევების მქონე პაციენტებში. პაციენტებში ღვიძლის ფუნქციის მსუბუქი ან ზომიერი დარღვევებით ქოლესტაზის გარეშე, ვალსარტანის რეკომენდებული მაღალი დოზა შეადგენს 80 მკგ-ს. შესაბამისად ექსფორჯი H არ არის შესაფერისი ამ ჯგუფის პაციენტებისთვის.

ანგიონევროზული შეშუპება

ვალსარტანით მკურნალობის დროს აღინიშნა ანგიონევროზული შეშუპება, მათ შორის ხორხისა და სახმო იოგების შეშუპებით, რამაც გამოიწვია სასუნთქი გზების ობსტრუქცია და/ან სახის, ტუჩების, ხახის და/ან ენის შეშუპება. ამ პაციენტების ნაწილს მანამდე აღენიშნებოდა ანგიონევროზული შეშუპება სხვა პრეპარატების, მათ შორის აგფ-ინჰიბიტორების ფონზე. ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების შემთხვევაში დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს ექსფორჯი H-ის მიღება, ამასთანავე დაუშვებელია ექსფორჯი H-ის განმეორებითი დანიშვნა.

გულის უკმარისობა/პოსტინფარქტული მდგომარეობა

ზოგადად კალციუმის არხების ბლოკატორების, მათ შორის ამლოდიპინის გამოყენება სიფრთხილით უნდა მოხდეს გულის სერიოზული შეგუბებითი უკმარისობის (ფუნქციური კლასი III-IV ნიუ-იორკის კარდიოლოგთა ასოციაციის კლასიფიკაციით) დროს. 

პაციენტებში, რომელთა თირკმლის ფუნქცია რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის აქტივობაზეა დამოკიდებული (მაგ.: გულის სერიოზული შეგუბებითი უკმარისობის მქონე პაციენტები), ანგიოტენზინ გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორების ან ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების გამოყენებას უკავშირდებოდა ოლიგურია და/ან პროგრესირებადი აზოტემია, იშვიათ შემთხვევაში თირკმლის მწვავე უკმარისობა და/ან ლეტალურ გამოსავალი. გულის უკმარისობის ან პოსტინფარქტული მდგომარეობის მქონე პაციენტების შეფასება ყოველთვის უნდა მოიცავდეს თირკმლის ფუნქციის შეფასებას.

მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის მქონე პაციენტები

ამლოდიპინის მიღების დაწყების ან დოზის გაზრდის შემთხვევაში შესაძლოა აღინიშნოს სტენოკარდიის გამწვავება ან მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი, განსაკუთრებით კორონარული არტერიების მწვავე ობსტრუქციული დაავადების მქონე პაციენტებში.

აორტის და მიტრალური სარქვლის სტენოზის მქონე პაციენტები

ყველა სხვა ვაზოდილატაციური საშუალებების მსგავსად, პრეპარატის გამოყენებისას განსაკუთრებული სიფრთხილეა საჭირო აორტის ან მიტრალური სარქვლის სტენოზის მქონე პაციენტებში.

შრატში ელექტროლიტების ბალანსის ცვლილება

კალიუმის დანამატებთან, კალიუმის შემნახველ დიურეტიკებთან, კალიუმის შემცველ მარილის შემცვლელ საშუალებებთან ან სხვა პრეპარატებთან ერთად მიღება, რომლებსაც შეუძლიათ კალიუმის დონის გაზრდა (ჰეპარინი და სხვა), იწვევს ჰიპერკალიემიის განვითარებას და სიფრთხილეა საჭირო. 

თიაზიდურმა დიურეტიკებმა შესაძლოა დააჩქარონ ჰიპოკალიემიის ახალი შემთხვევა ან გაამწვავონ უკვე არსებული ჰიპოკალიემია. თიაზიდური დიურეტიკები სიფრთხილით მიიღება კალიუმის ჭარბი დაკარგვით მიმდინარე დაავადებების მქონე პაციენტებში, მაგ: ნეფროპათიები, რასაც თან ახლავს მარილების დაკარგვა და თირკმლის ფუნქციის პრერენალური (კარდიოგენური) დარღვევა. თუ ჰიპოკალემიას თან ახლავს კლინიკური სიმპტომები (მაგ.: კუნთების სისუსტე, პარეზი ან ეკგ-ის ცვლილებები) ექსფორჯი H-ის მიღება უნდა შეწყდეს. რეკომენდებულია ჰიპოკალიემიის და თანმხლები ჰიპომაგნიემიის კორექცია თიაზიდური საშუალებებით მკურნალობის დაწყებამდე. პერიოდულად უნდა გაკონტროლდეს შრატში კალიუმის და მაგნიუმის კონცენტრაცია. პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ თიაზიდურ დიურეტიკებს, საჭიროა სისხლში ელექტროლიტების, განსაკუთრებით კალიუმის დისბალანსის კონტროლი.

თიაზიდურმა დიურეტიკებმა შესაძლოა დააჩქარონ ჰიპონატრიემიის და ჰიპოქლორემიული ალკალოზის ახალი შემთხვევის დადგომა ან გაამწვავონ არსებული ჰიპონატრემია. ცალკეულ შემთხვევებში აღინიშნა ნევროლოგიური სიმპტომებით (გულისრევა, პროგრესული დეზორიენტაცია, აპათია) მიმდინარე ჰიპონატრიემია. რეკომენდებულია შრატში ნატრიუმის დონის რეგულარული კონტროლი.

ამლოდიპინი-ვალსარტანი-ჰიდროქლორთიაზიდი

ექსფორჯი H-ის კონტროლირებად კვლევაში ზომიერიდან მწვავემდე სიმძიმის ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში პრეპარატის მაქსიმალური დოზის (10/320/25მგ) ფონზე ჰიპოკალიემიის სიხშირე შეადგენდა 9.9%-ს. ჰიპერკალიემიის განვითარების სიხშირე იყო 0.4% ექსფორჯი H-ის შემთხვევაში, 0.2-0.7%-თან შედარებით, რაც აღინიშნა ორმაგი თერაპიის დროს.  

ექსფორჯი H-ის კონტროლირებად კვლევაში 320 მგ ვალსარტანის და 25 მგ ჰიდროქლორთიაზიდის საწინააღმდეგო გავლენა შრატში კალიუმის დონეზე დაახლოებით აბალანსებდა ერთმანეთს ბევრ პაციენტში. სხვა პაციენტებში რომელიმე ერთი ეფექტი სჭარბობდა. საჭიროა შრატში ელექტროლიტების დონის პერიოდული კონტროლი სათანადო ინტერვალებით, შესაძლო ელექტროლიტური დისბალანსის გამოვლენის მიზნით.

სისტემური წითელი მგლურა

არსებობს მონაცემები, რომ თიაზიდურ დიურეტიკებს, ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით, შეუძლიათ სისტემური წითელი მგლურას სიმპტომების გამწვავება ან აქტივაცია.

პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმი 

ექსფორჯი H არ არის რეკომენდებული პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმის მქონე პაციენტებში.

სხვა მეტაბოლური დარღვევები

თიაზიდურმა დიურეტიკებმა ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით შესაძლოა გამოიწვიონ გლუკოზის მიმართ ტოლერანტობის ცვლილება, ასევე შრატში ქოლესტერინის და ტრიგლიცერიდების კონცენტრაციის ზრდა.

სხვა დიურეტიკების მსგავსად ჰიდროქლორთიაზიდმა შესაძლოა გაზარდოს შარდმჟავას კონცენტრაცია შრატში, მისი კლირენსის დაქვეითების გამო და გამოიწვიოს ან გაამწვავოს ჰიპერურიკემია, ასევე დააჩქაროს ნიკრისის ქარი მგრძნობიარე პაციენტებში.

თიაზიდური საშუალებები აქვეითებენ კალციუმის გამოყოფას შარდით და შეიძლება გამოიწვიონ კალციუმის დონის მცირედ მატება შრატში, კალციუმის ნორმალური მეტაბოლიზმის პირობებში. ვინაიდან ჰიდროქლორთიაზიდს შეუძლია შრატში კალციუმის დონის ზრდა, მისი გამოყენება სიფრთხილით უნდა მოხდეს ჰიპერკალციემიის მქონე პაციენტებში. გამოხატული ჰიპერკალციემია, რომელიც არ რეაგირებს თიაზიდური დიურეტიკების მოხსნაზე ან ≥12 მგ/დლ, შეიძლება მოწმობდეს თანაარსებულ თიაზიდდამოუკიდებელ ჰიპერკალციემიურ პროცესზე. ჰიპერკალციემიის და ჰიპოფოსფატემიის მქონე რამდენიმე პაციენტს, რომლებიც ხანგრძლივად ღებულობდნენ თიაზიდურ დიურეტიკებს, აღენიშნა პარაფარისებრი ჯირკვლების პათოლოგიური ცვლილებები. ჰიპერკალციემიის გამოვლენის შემთხვევაში საჭიროა დიაგნოზის დაზუსტება.

ზოგადი დარღვევები

ჰიდროქლორთიაზიდის მიმართ ჰიპერმგრძნობელობითი რეაქციების განვითარება უფრო მეტად მოსალოდნელია ალერგიის და ასთმის მქონე პაციენტებში.

მწვავე დახურულკუთხოვანი გლაუკომა

ჰიდროქლორთიაზიდს, როგორც სულფონამიდის წარმოებულს უკავშირდებოდა იდიოსინკრაზიული რეაქცია, რაც განაპირობებდა მწვავე ტრანზიტორული მიოპიის და მწვავე დახურულკუთხოვანი გლაუკომის განვითარებას. სიმპტომები მოიცავს მხედველობის სიმახვილის მწვავე დაქვეითებას ან თვალის ტკივილს და როგორც წესი, ვითარდება პრეპარატის მიღებიდან რამდენიმე საათის ან რამდენიმე კვირის განმავლობაში. მკურნალობის გარეშე დარჩენილმა დახურულკუთხოვანმა გლაუკომამ შესაძლოა გამოიწვიოს მხედველობის შეუქცევადი დაკარგვა.

პირველადი თერაპია გულისხმობს ჰიდროქლორთიაზიდის დაუყოვნებელ მოხსნას. თუ თვალის წნევა უკონტროლო რჩება, საჭიროა სასწრაფო მედიკამენტოზური ან ქირურგიული მკურნალობა. დახურულკუთხოვანი გლაუკომის განვითარების რისკ-ფაქტორები მოიცავს სულფანილამიდების ან პენიცილინების მიმართ ალერგიული რეაქციების არსებობას ანამნეზში.

რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის (RAS) ორმაგი ბლოკირება

სიფრთხილეა საჭირო ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორების, მათ შორის ვალსარტანის ისეთ საშუალებებთან კომბინირებული გამოყენებისას, რომლებიც ბლოკავენ  რენინ-ანგიოტენზინის სისტემას, როგორიცა არის აგფ-ინჰიბიტორები ან ალისკირენი.

კანის არამელანომური კიბო

კანის არამელანომური კიბოს (NMSC) [ბაზალურ-უჯრედოვანი კარცინომა (BCC) და ბრტყელუჯრედოვანი კარცინომა (SCC)] განვითარების რისკის ზრდა ჰიდროქლორთიაზიდის კუმულაციური დოზის ზემოქმედების ზრდასთან ერთად აღინიშნა ორ ეპიდემიოლოგიურ კვლევაში, რომლებიც ეფუძნებოდა დანიის კიბოს ეროვნული რეესტრის მონაცემებს. NMSC-ის განვითარების რისკი სავარაუდოდ მატულობს პრეპარატის ხანგრძლივად გამოყენებისას. ჰიდროქლორთიაზიდის ფოტომასენსიბილიზებელი მოქმედება შესაძლოა წარმოადგენდეს მისი განვითარების სავარაუდო მექანიზმს.

საჭიროა ჰიდროქლორთიაზიდზე მყოფი პაციენტების გაფრთხილება NMSC-ის განვითარების რისკის შესახებ და კანზე რეგულარულად დაკვირვება ახალი დაზიანებების გამოვლენის მიზნით და კანის ნებისმიერი საეჭვო დაზიანების შემთხვევაში ინფორმაციის დროული მიწოდება. საჭიროა პროფილაქტიკური ღონისძიებების (როგორიც არის კანზე მზის პირდაპირი სხივების ზემოქმედების შეზღუდვა და დამცავი საშუალებების გამოყენება) გაცნობა ასეთი პაციენტებისთვის, რათა მინიმუმამდე იქნას დაყვანილი კანის კიბოს განვითარების რისკი. კანის საეჭვო დაზიანებები დაუყოვნებლივ უნდა იქნას გამოკვლეული, რაც პოტენციურად მოიცავს ჰისტოლოგიურ კვლევას ბიოფსიის გზით. უნდა გადაიხედოს ჰიდროქლორთიაზიდის მიღების საჭიროება ანამნეზში NMSC-ის მქონე პაციენტებში.

სხვა პრეპარატებთან ურთიერთქმედება

ვალსარტანი/ჰიდროქლორთიაზიდი

ექსფორჯი H-ის შემადგენლობაში ორივე კომპონენტის (ვალსარტანი და/ან ჰიდროქლორთიაზიდი) შემცველობის გამო შეიძლება აღინიშნოს შემდეგი მედიკამენტური ურთიერთქმედებები:

ლითიუმი: დაფიქსირდა შრატში ლითიუმის კონცენტრაციის შექცევადი ზრდა და ტოქსიურობა ლითიუმის და აგფ-ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტების ან თიაზიდების კომბინირებული გამოყენების დროს. ვინაიდან თიაზიდები ამცირებენ ლითიუმის თირკმლისმიერ კლირენსს, ლითიუმის ტოქსიურობის რისკი დამატებით შეიძლება გაიზარდოს ექსფორჯი H-ის მიღების ფონზე. ამგვარად, პრეპარატების ერთობლივად მიღებისას რეკომენდებულია შრატში ლითიუმის კონცენტრაციის ყურადღებით გაკონტროლება.

ამლოდიპინი

ექსფორჯი H-ის შემადგენლობაში ამლოდიპინის შემცველობის გამო შეიძლება აღინიშნოს შემდეგი პოტენციური მედიკამენტური ურთიერთქმედებები:

სიმვასტატინი: 10 მგ ამლოდიპინის და 80 მგ სიმვასტატინის მრავალჯერადი დოზების კომბინირებულმა მიღებამ გამოიწვია სიმვასტატინის ექსპოზიციის 77%-ით ზრდა სიმვასტატინის მონოთერაპიასთან შედარებით. რეკომენდებულია სიმვასტატინის დოზის შემცირება 20 მგ-მდე პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ ამლოდიპინს.

CYP3A4-ის ინჰიბიტორები

დილთიაზემის 180 მგ დღიური დოზის და 5 მგ ამლოდიპინის ერთობლივად მიღებისას ჰიპერტენზიულ ხანდაზმულ პაციენტებში აღინიშნა ამლოდიპინის სისტემური ექსპოზიციის 1.6-ჯერ ზრდა. თუმცა, CYP3A4-ის ძლიერმა ინჰიბიტორებმა (მაგ.: კეტოკონაზოლი, იტრაკონაზოლი, რიტონავირი) შესაძლოა გამოიწვიონ პლაზმაში ამლოდიპინის კონცენტრაციის უფრო მეტად ზრდა, ვიდრე დილთიაზემმა. ამგვარად, სიფრთხილეა საჭირო ამლოდიპინის და CYP3A4-ის ინჰიბიტორების ერთობლივად მიღებისას.

გრეიფრუტის წვენი

ამლოდიპინის ექსპოზიცია შეიძლება გაიზარდოს გრეიფრუტის წვენთან კომბინაციის შემთხვევაში, CYP3A4-ის ინჰიბირების გამო. თუმცა, 240 მლ გრეიფრუტის წვენის და 10 მგ ამლოდიპინის ერთჯერადი პერორალური დოზის ფონზე 20 ჯანმრთელ მოხალისეში არ დაფიქსირებულა მნიშვნელოვანი გავლენა ამლოდიპინის ფარმაკოკინეტიკაზე.

CYP3A4-ის ინდუქტორები

არ არსებობს ინფორმაცია CYP3A4-ის ინდუქტორების რაოდენობრივი ეფექტების შესახებ ამლოდიპინთან მიმართებაში. საჭიროა პაციენტების კონტროლი სათანადო კლინიკურ ეფექტურობაზე ამლოდიპინის და CYP3A4-ის ინდუქტორების კომბინირების შემთხვევაში. მონოთერაპიის შემთხვევაში ამლოდიპინი უსაფრთხოდ გამოიყენებოდა თიაზიდურ დიურეტიკებთან, ბეტა-ბლოკატორებთან, აგფ-ინჰიბიტორებთან, გახანგრძლივებული მოქმედების ნიტრატებთან, სუბლინგვურ ნიტროგლიცერინთან, დიგოქსინთან, ვარფარინთან, ატორვასტატინთან, სილდენაფილთან, მაალოქსთან^® (ალუმინის ჰიდროქსიდის გელი, მაგნიუმის ჰიდროქსიდი და სიმეთიკონი), ციმეტიდინთან, ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდულ პრეპარატებთან, ანტიბიოტიკებთან და პერორალურ ჰიპოგლიკემიურ პრეპარატებთან.

ვალსარტანი

ექსფორჯი H-ის შემადგენლობაში ვალსარტანის შემცველობის გამო შეიძლება აღინიშნოს შემდეგი პოტენციური მედიკამენტური ურთიერთქმედებები:

რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის (RAS) ორმაგი ბლოკირება ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორებით (ARBs), აგფ-ინჰიბიტორებით (ACEIs) ან ალისკირენით: 

ARB-ის, მათ შორის ვალსარტანის ისეთ საშუალებებთან ერთად გამოყენებას, რომლებიც ზემოქმედებას ახდენენ RAS-ზე უკავშირდება ჰიპოტენზიის, ჰიპერკალიემიისა და თირკმლის ფუნქციის ცვლილების სიხშირის ზრდა, მონოთერაპიასთან შედარებით. რეკომენდებულია არტერიული წნევის, თირკმლის ფუნქციის და ელექტროლიტების მონიტორინგი პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ ექსფორჯი H-ს და რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე მოქმედ სხვა პრეპარატებს. 

თირკმლის ფუნქციის მწვავე დარღვევების (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ) მქონე პაციენტებში არ არის სასურველი ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორების, მათ შორის ვალსარტანის ან აგფ-ინჰიბიტორების ალისკირენთან კომბინირება.

ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორების, მათ შორი ვალსარტანის ან აგფ-ინჰიბიტორების კომბინირება ალისკირენთან უკუნაჩვენებია ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში.

კალიუმი: კალიუმის დანამატებთან, კალიუმის შემნახველ დიურეტიკებთან ან კალიუმის შემცველ მარილის შემცვლელ საშუალებებთან ან სხვა პრეპარატებთან კომბინირებისას, რომლებსაც შეუძლიათ კალიუმის დონის ზრდა (მაგ.: ჰეპარინი და სხვა), საჭიროა სიფრთხილე და კალიუმის დონის ხშირი კონტროლი.

ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატები (ასაპ), მათ შორის ციკლოოქსიგენაზა 2-ის სელექციური ინჰიბიტორები (ცოგ-2 ინჰიბიტორები): ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების და ასაპ-ის ერთდროულად მიღებისას შეიძლება აღინიშნოს ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის შემცირება. გარდა ამისა, ხანდაზმულ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ სითხის მოცულობის შემცირება (დიურეტიკებზე მყოფი პაციენტების ჩათვლით) ან თირკმლის ფუნქციის დარღვევა, ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების და ასაპ-ის ერთდროულად მიღებამ შესაძლოა გამოიწვიოს თირკმლის ფუნქციის გაუარესების რისკის ზრდა. შესაბამისად, მკურნალობის დაწყებისას ან მისი ცვლილების დროს რეკომენდებულია თირკმლის ფუნქციის კონტროლი ვალსარტანის და ასაპ-ის კომბინირების შემთხვევაში.

ტრანსპორტერები: ადამიანის ღვიძლის ქსოვილების ინ ვიტრო კვლევის შედეგები მოწმობს, რომ ვალსარტანი წარმოადგენს ღვიძლისმიერი შემბოჭავი ტრანსპორტერის OATP1B1 და ღვიძლისმიერი ეფლუქსური ტრანსპორტერის MRP2 სუბსტრატს. შემბოჭავი ტრანსპორტერის ინჰიბიტორების (მაგ.: რიფამპიცინი, ციკლოსპორინი) ან ეფლუქსური ტრანსპორტერის ინჰიბიტორების (მაგ.: რიტონავირი) თანმხლებმა გამოყენებამ შესაძლოა გაზარდოს ვალსარტანის სისტემური მოქმედება. 

ვალსარტანის მონოთერაპიის შემთხვევაში არ გამოვლენილა კლინიკურად მნიშვნელოვანი მედიკამენტური ურთიერთქმედებები შემდეგ პრეპარატებთან: ციმეტიდინი, ვარფარინი, ფუროსემიდი, დიგოქსინი, ატენოლოლი, ინდომეტაცინი, ჰიდროქლორთიაზიდი, ამლოდიპინი, გლიბენკლამიდი.

ჰიდროქლორთიაზიდი

ექსფორჯი H-ის შემადგენლობაში ჰიდროქლორთიაზიდის შემცველობის გამო შეიძლება აღინიშნოს შემდეგი პოტენციური მედიკამენტური ურთიერთქმედებები. ლაქტოაციდოზის რისკის გამო მეტფორმინი სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული.

სხვა ანტიჰიპერტენზიული პრეპარატები

თიაზიდები აძლიერებენ სხვა ანტიჰიპერტენზიული პრეპარეტების  (მაგ.: გუანეტიდინი, მეთილდოფა, ბეტა-ბლოკატორები, ვაზოდილატატორები, კალციუმის არხების ბლოკატორები, აგფ ინჰიბიტორები, ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორები და რენინის პირდაპირი ინჰიბიტორები) ანტიჰიპერტენზიულ მოქმედებას.

მიორელაქსანტები: თიაზიდები, ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით, აძლიერებენ ისეთი მიორელაქსანტების მოქმედებას, როგორიც არის კურარეს წარმოებულები.

სამკურნალო საშუალებები, რომლებიც გავლენას ახდენენ შრატში კალიუმის დონეზე: დიურეტიკების ჰიპოკალიემიური ეფექტი შესაძლოა გაძლიერდეს კალიურეზული დიურეტიკების, კორტიკოსტეროიდების, ადრენოკორტიკოტროპული ჰორმონის (ACTH), ამფოტერიცინის, კარბენოქსოლონის, პენიცილინ G-ის, სალიცილის მჟავას წარმოებულების ან ანტიარითმული საშუალებების თანმხლები გამოყენებისას.

სამკურნალო საშუალებები, რომლებიც გავლენას ახდენენ შრატში ნატრიუმის დონეზე: დიურეტიკების ჰიპონატრიემიური ეფექტი შესაძლოა გაძლიერდეს ისეთ პრეპარატებთან ერთად მიღებისას, როგორიც არის ანტიდეპრესანტები, ანტიფსიქოზური საშუალებები, ეპილეპსიის საწინააღმდეგო საშუალებები. სიფრთხილეა საჭირო აღნიშნული პრეპარატების ხანგრძლივად მიღებისას.

დიაბეტის საწინააღმდეგო პრეპარატები: თიაზიდმა შეიძლება შეცვალოს გლუკოზისადმი ტოლერანტობა. შესაძლოა საჭირო გახდეს ინსულინის და პერორალური ანტიდიაბეტური საშუალებების დოზების კორექცია.

სათითურას გლიკოზიდები: თიაზიდური ჰიპოკალიემია და ჰიპომაგნიემია შეიძლება განვითარდეს, როგორც არასასურველი ეფექტი, რამაც შესაძლოა ხელი შეუწყოს გულის დიგიტალისტურ არითმიას.

ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატები (ასაპ) და ციკლოოქსიგენაზა 2-ის 

(ცოგ-2) სელექციური ინჰიბიტორები: ასაპ-ის (მაგ.: სალიცილის მჟავას წარმოებული, ინდომეტაცინი) თანმხლებმა გამოყენებამ შესაძლოა შეამციროს ექსფორჯი H-ის შემადგენელი თიაზიდური კომპონენტის დიურეზული და ჰიპოტენზიური მოქმედება. თანმხლებმა ჰიპოვოლემიამ შეიძლება გამოიწვიოს თირკმლის მწვავე უკმარისობა.

ალოპურინოლი: თიაზიდურ დიურეტიკებთან (ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით) კომბინირებული გამოყენებისას შესაძლოა გაიზარდოს ალოპურინოლისადმი ჰიპერმგრძნობელობითი რეაქციების განვითარების სიხშირე.

ამანტადინი: თიაზიდურ დიურეტიკებთან (ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით) კომბინირებული გამოყენებისას შესაძლოა გაიზარდოს ამანტადინის გვერდითი ეფექტების რისკი.

სიმსივნის საწინააღმდეგო საშუალებები (მაგ.: ციკლოფოსფამიდი, მეტოტრექსატი): თიაზიდურ დიურეტიკებთან კომბინირებულმა გამოყენებამ შესაძლოა გამოიწვიოს ციტოტოქსიური საშუალებების თირკმლისმიერი ექსკრეციის დაქვეითება და გაზარდოს მათი მიელოსუპრესიული ეფექტი.

ანტიქოლინერგული საშუალებები: ანტიქოლინერგული პრეპარატები (მაგ.: ატროპინი, ბიპერიდენი) ზრდიან თიაზიდური დიურეტიკების ბიოშეღწევადობას, რაც სავარაუდოდ დაკავშირებულია კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მოტორული აქტივობის და კუჭის დაცლის სიჩქარის დაქვეითებასთან.

თავის მხრივ, პროკინეტიკები, როგორიც არის ციზაპრიდი, აქვეითებენ თიაზიდური დიურეტიკების ბიოშეღწევადობას.

იონმცვლელი ფისები: ქოლესტირამინი და ქოლესტიპოლი აქვეითებს თიაზიდური დიურეტიკების (ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით) შეწოვას. თუმცა ჰიდროქლორთიაზიდის და ფისების დოზების რეგულაცია, როცა ჰიდროქლორთიაზიდი მიიღება ფისების მიღებამდე 4 საათით ადრე ან მათი მიღებიდან 4-6 საათის შემდეგ, პოტენციურად ამცირებს ურთიერთქმედებას.

ვიტამინი D: თიაზიდური დიურეტიკების (ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით) კომბინირება ვიტამინ D-თან ან კალციუმის მარილებთან აძლიერებს შრატში კალციუმის კონცენტრაციის მატებას.

ციკლოსპორინი: თიაზიდურ დიურეტიკებთან ერთდროული გამოყენება ზრდის ჰიპერურიკემიის და პოდაგრული გართულებების რისკს.

კალციუმის მარილები: თიაზიდურ დიურეტიკებთან ერთდროული გამოყენება განაპირობებს ჰიპერკალციემიას, კალციუმის მილაკოვანი რეაბსორბციის მატებით.

დიაზოქსიდი: თიაზიდური დიურეტიკები აძლიერებენ დიაზოქსიდის ჰიპერგლიკემიურ ეფექტს.

მეთილდოპა: არსებობს ლიტერატურული მონაცემები ჰემოლიზური ანემიის განვითარების შესახებ მეთილდოპას და ჰიდროქლორთიაზიდის ერთდროული გამოყენების ფონზე.

ალკოჰოლი, ბარბიტურატები და ნარკოტიკული საშუალებები: თიაზიდური დიურეტიკების ალკოჰოლთან, ბარბიტურატებთან და ნარკოტიკულ საშუალებებთან ერთდროული გამოყენება აძლიერებს ორთოსტატულ ჰიპოტენზიას.

პრესორული ამინები: ჰიდროქლორთიაზიდი აქვეითებს რეაქციას პრესორულ ამინებზე (მაგ.: ნორადრენალინი). ამგვარი ურთიერთქმედების კლინიკური მნიშვნელობა არაერთგვაროვანია და არასაკმარისია მათი გამოყენების გამოსარიცხად.

ორსულობა და ლაქტაცია

ორსულობა

ყველა პრეპარატის მსგავსად, რომლებიც უშუალოდ მოქმედებენ რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემაზე (RAAS), ექსფორჯი H არ გამოიყენება ორსულობის პერიოდში. ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების მოქმედების მექანიზმიდან გამომდინარე არ არის გამორიცხული ნაყოფზე ზეგავლენის რისკი. ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრებში  აგფ-ინჰიბიტორების მიღებამ გამოიწვია განვითარებადი ნაყოფის დაზიანება და დაღუპვა. გარდა ამისა, რეტროსპექტული მონაცემების თანახმად აგფ-ინჰიბიტორების გამოყენებას უკავშირდებოდა განვითარების მანკების წარმოქმნის პოტენციური რისკი. ჰიდროქლორთიაზიდი კვეთს პლაცენტას. არსებობს შეტყობინებები თვითნებური აბორტის, ოლიგოჰიდრამნიონის და ახალშობილის თირკმლის დისფუნქციის შემთხვევების შესახებ, როდესაც ორსულებმა უნებლიედ მიიღეს ვალსარტანი.

ორსულ ქალებში ამლოდიპინის გამოყენების სათანადო კლინიკური მონაცემები არ არსებობს. ცხოველებში ამლოდიპინის კვლევებმა გამოავლინა რეპროდუქციული ტოქსიურობა ადამიანისთვის რეკომენდებულ დოზაზე 10 მგ 8-ჯერ მეტი დოზის გამოყენებისას. პოტენციური რისკი ადამიანისთვის უცნობია. მუცლად ყოფნის პერიოდში თიაზიდური დიურეტიკების, მათ შორის ჰიდროქლორთიაზიდის ზემოქმედებას უკავშირდება ნაყოფის ან ახალშობილის სიყვითლე ან თრომბოციტოპენია და შეიძლება დაკავშირებული იყოს სხვა გვერდით რეაქციებთან, რომლებიც განვითარდა მოზრდილებში. თუ ორსულობა გამოვლინდა მკურნალობის პერიოდში, ექსფორჯი H-ის მიღება უნდა შეწყდეს რაც შეიძლება მალე.

კლინიკური მოსაზრებები

დაავადებასთან დაკავშირებული რისკი დედის და/ან ემბრიონის/ნაყოფისთვის

ორსულობის პერიოდში ჰიპერტენზია ზრდის პრე-ეკლამფსიის, გესტაციური დიაბეტის, ნაადრევი მშობიარობის და მშობიარობის გართულებების (მაგ.: საკეისრო კვეთის საჭიროება და მშობიარობის შემდგომი სისხლდენა) რისკს. ჰიპერტენზია ზრდის მუცლად ყოფნის პერიოდში ნაყოფის განვითარების შეზღუდვის და სიკვდილიანობის რისკს.

ფეტალური/ნეონატალური რისკი

ოლიგოჰიდრამნიონმა ორსულ ქალებში, რომლებიც ღებულობენ რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე მოქმედ პრეპარატებს ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრებში, შეიძლება გამოიწვიოს: ნაყოფის თირკმლის ფუნქციის დაქვეითება, რომელიც იწვევს ანურიას და თირკმლის უკმარისობას, ნაყოფის ფილტვების ჰიპოპლაზია, ჩონჩხის დეფორმაცია, ქალას ჰიპოპლაზიის ჩათვლით, ჰიპოტენზია და ლეტალური გამოსავალი.

ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორების (ARB) შემთხვევითი ზემოქმედების დროს საჭიროა ნაყოფზე სათანადო დაკვირვება.

ახალშობილები, რომელთა დედები ღებულობდნენ ARB-ს, საჭიროებენ ყურადღებით დაკვირვებას ჰიპოტენზიის განვითარების თვალსაზრისით.

ლაქტაცია

უცნობია გადადის თუ არა ვალსარტანი ადამიანის რძეში. ცნობილია, რომ ამლოდიპინი გამოიყოფა ადამიანის რძეში. ამლოდიპინის ზეგავლენა ჩვილებზე უცნობია. აღინიშნა ვალსარტანის გამოყოფა ვირთაგვების რძეში. ჰიდროქლორთიაზიდი ხვდება დედის რძეში. ამგვარად, მეძუძურ დედებში არ არის რეკომენდებული ექსფორჯი H-ის მიღება.

რეპროდუქციული უნარის მქონე ქალები და მამაკაცები

რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის (RAAS) სისტემაზე პირდაპირ მოქმედი ნებისმიერი პრეპარატი, მათ შორის ექსფორჯი H არ გამოიყენება ქალებში, რომლებიც გეგმავენ ორსულობას. RAAS-ზე მოქმედი ნებისმიერი საშუალების დანიშვნის დროს ექიმებმა უნდა გააფრთხილონ რეპროდუქციული უნარის მქონე ქალები ორსულობის პერიოდში ამ პრეპარატების გამოყენებასთან დაკავშირებული პოტენციური რისკის შესახებ.

უნაყოფობა

ადამიანის ფერტილობაზე ამლოდიპინის, ვალსარტანის ან ჰიდროქლორთიაზიდის ზეგავლენის შესახებ ინფორმაცია არ არსებობს. ვირთაგვებში ჩატარებულ კვლევებში არ გამოვლენილა ამლოდიპინის, ვალსარტანის ან ჰიდროქლორთიაზიდის ზეგავლენა ფერტილობაზე.

პედიატრიული გამოყენება

უსაფრთხოების და ეფექტურობის შესახებ მონაცემების არარსებობის გამო ექსფორჯი H-ის გამოყენება არ არის რეკომენდებული 18 წლამდე ასაკის პაციენტებში.

ზეგავლენა  ტრანსპორტის მართვის და მექანიზმების გამოყენების უნარზე 

ტრანსპორტის მართვის და მექანიზმების გამოყენების უნარზე ექსფორჯი H-ის ზეგავლენის კვლევები არ ჩატარებულა. ტრანსპორტის მართვის დროს გასათვალისწინებელია ისეთი სიმპტომები, როგორიც არის დაღლილობა ან თავბრუსხვევა.

დოზირება და მიღების წესი

ექსფორჯი H-ის რეკომენდებული დოზა არის ერთი ტაბლეტი დღეში. 

პაციენტები, რომელთა შემთხვევაში არტერიული წნევა სათანადოდ ვერ კონტროლდება ორკომპონენტიანი თერაპიით, შეიძლება მყისიერად გადაყვანილ იქნან ექსფორჯი H-ის კომბინირებულ თერაპიაზე.

მოხერხებულობისთვის პაციენტები, რომლებიც ცალ-ცალკე ღებულობენ ვალსარტანს, ამლოდიპინსა და ჰიდროქლორთიაზიდს, შეიძლება გადაყვანილ იქნან იგივე კომპონენტების დოზების შემცველ ექსფორჯი H-ზე. პაციენტი, რომელსაც აღენიშნება ექსფორჯი H-ის კომპონენტების ნებისმიერი ორკომპონენტიანი კომბინაციის მიმართ დოზა დამოკიდებული გვერდითი ეფექტები, შეიძლება გადაყვანილ იქნან ასეთი კომპონენტების უფრო მცირე დოზების შემცველ ექსფორჯი H-ზე არტერიული წნევის დაქვეითების ანალოგიური მაჩვენებლების მისაღწევად.

დოზის გაზრდა დასაშვებია ორი კვირის შემდეგ. ექსფორჯი H-ის მაქსიმალური ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი მიიღწევა დოზის შეცვლიდან ორი კვირის განმავლობაში. ექსფორჯი H-ის მაქსიმალური რეკომენდებული დოზა არის 10/320/25 მგ.

განსაკუთრებული პოპულაციები

ხანდაზმული პაციენტები (≥65 წლის)

≥65 წლის პაციენტები არ საჭიროებენ საწყისი დოზების კორექციას. მხედველობაში უნდა იქნას მიღებული მკურნალობის დაწყება ამლოდიპინის მინიმალური დოზებით. ექსფორჯი H-ში ამლოდიპინის მინიმალური დოზა შეადგენს 5 მგ-ს.

პედიატრიული პაციენტები (18 წლამდე)

უსაფრთხოების და ეფექტურობის შესახებ მონაცემების არარსებობის გამო ექსფორჯი H-ის გამოყენება არ არის რეკომენდებული 18 წლამდე ასაკის პაციენტებში.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

ჰიდროქლორთიაზიდის შემცველობის გამო ექსფორჯი H უკუნაჩვენებია ანურიის და თირკმლის მწვავე დაავადების (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ) მქონე პაციენტებში.

თიაზიდური დიურეტიკები არაეფექტურია მონოთერაპიის სახით თირკმლის მწვავე დარღვევების დროს (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე <30 მლ/წთ), თუმცა შეიძლება დადებითი გავლენა იქონიონ მარყუჟოვან დიურეტიკებთან კომბინაციაში სიფრთხილით გამოყენებისას იმ პაციენტებშიც კი, რომელთა შემთხვევაში გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე შეადგენს <30 მლ/წთ-ს. თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი ან ზომიერი სიმძიმის დარღვევების მქონე პაციენტებში ექსფორჯი H-ის დოზების კორექციას არ არის საჭირო.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

ვალსარტანის, ჰიდროქლორთიაზიდისა და ამლოდიპინის შემცველობის გამო ექსფორჯი H განსაკუთრებული სიფრთხილით გამოიყენება ღვიძლის ფუნქციის დარღვევების ან ნაღველ-გამომყოფი გზების ობსტრუქციული დაავადებების მქონე პაციენტებში. მხედველობაში უნდა იქნას მიღებული მკურნალობის დაწყება ამლოდიპინის მინიმალური დოზებით. ექსფორჯი H-ში ამლოდიპინის მინიმალური დოზა შეადგენს 5 მგ-ს.

გულის უკმარისობა და გულის იშემიური დაავადება 

გულის უკმარისობისა და გულის იშემიური დაავადების მქონე პაციენტებში სიფრთხილეა საჭირო, განსაკუთრებით მაქსიმალური დოზის 10/320/25 მგ გამოყენებისას. 

მიღების მეთოდი 

ექსფორჯი H-ის მიღება შესაძლებელია საკვებთან ერთად ან მის გარეშე. ტაბლეტები მიიღება წყალთან ერთად.

პრეპარატის გვერდითი რეაქციები

ინფორმაცია ექსფორჯი H-ის შესახებ

ექსფორჯი H-ის უსაფრთხოების პროფილი ეფუძნება კლინიკური კვლევების შედეგებს და პრეპარატის ცალკეული კომპონენტების უსაფრთხოების დადგენილ პროფილს.

ექსფორჯი H-ის უსაფრთხოება შეფასდა მაქსიმალური დოზების 10/320/25 მგ გამოყენებისას 2271 პაციენტის მონაწილეობით მიმდინარე ერთ კონტროლირებად კლინიკურ კვლევაში, როდესაც 582 პაციენტი ღებულობდა ვალსარტანს ამლოდიპინთან და ჰიდროქლორთიაზიდთან კომბინაციაში. ექსფორჯი H-ის მიღების ფონზე სპეციფიური გვერდითი ეფექტები არ გამოვლენილა, გარდა ცალკეულ მონოთერაპიებთან დაკავშირებული დადგენილი ეფექტებისა. არ დაფიქსირებულა დამატებითი რისკები, გარდა იმ რისკებისა, რომლებიც გამოვლიდა მანამდე ხანგრძლივი მკურნალობისას. საერთო ჯამში ექსფორჯი H კარგად აიტანებოდა სქესის, ასაკისა ან რასის მიუხედავად. ექსფორჯი H-ის მიღებისას ლაბორატორიული მაჩვენებლების ცვლილებები უმნიშვნელო იყო და შეესაბამებოდა მონოთერაპიის საშუალებების ფარმაკოლოგიური მოქმედების მექანიზმს. ორივე კომბინაციაში (ორ- და სამკომპონენტიანი) ვალსარტანის არსებობამ შეამცირა ჰიდროქლორთიაზიდის ჰიპოკალიემიური ეფექტი.

დამატებითი ინფორმაცია ცალკეულ კომპონენტებზე

ცალკეული კომპონენტის მიღებისას მანამდე დაფიქსირებული გვერდითი რეაქციები შეიძლება განვითარდეს ექსფორჯი H-ის მიღების შემთხვევაშიც.

ამლოდიპინი

ამლოდიპინის მონოთერაპიის ფონზე განვითარებული გვერდითი რეაქციები (მიუხედავად საკვლევ პრეპარატთან მათი მიზეზობრივი კავშირისა) იყო შემდეგი:

 

დარღვევები სისხლის და ლიმფური სისტემის მხრივ
ძალიან იშვიათი	თრომბოციტოპენია, ლეიკოპენია
დარღვევები იმუნური სისტემის მხრივ
ძალიან იშვიათი	ალერგიული რეაქციები
დარღვევები ნივთიერებათა ცვლის და კვების მხრივ
ძალიან იშვიათი	ჰიპერგლიკემია
დარღვევები ფსიქიკის მხრივ
ნაკლებად ხშირი	უძილობა, დეპრესია, ხასიათის შეცვლა, მათ შორის შფოთვა, ცნობიერების დაბინდვა
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ
ხშირი	თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა, ძილიანობა
ნაკლებად ხშირი	ტრემორი, ჰიპესთეზია, დისგევზია, პარესთეზია, გულის წასვლა
ძალიან იშვიათი	პერიფერიული ნეიროპათია, ჰიპერტონია
დარღვევები მხედველობის ორგანოს მხრივ
ნაკლებად ხშირი	მხედველობის დაქვეითება, დიპლოპია
დარღვევები სმენის ორგანოს და ლაბირინთის მხრივ
ნაკლებად ხშირი	ხმაური ყურებში
დარღვევები გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ
ხშირი	გულისცემის გახშირება, ჰიპერემია
ნაკლებად ხშირი	ჰიპოტენზია
ძალიან იშვიათი	არითმია, ბრადიკარდია, წინაგულების ფიბრილაცია, პარკუჭოვანი ტაქიკარდია, მიოკარდიუმის ინფარქტი, ვასკულიტი
დარღვევები სასუნთქი სისტემის, გულმკერდის ორგანოების და შუასაყარის მხრივ
ნაკლებად ხშირი	ქოშინი, რინიტი
ძალიან იშვიათი	ხველა
დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ
ხშირი	მუცლის ტკივილი, გულისრევა
ნაკლებად ხშირი	ღებინება, დისპეფსია, პირის სიმშრალე, ყაბზობა, დიარეა
ძალიან იშვიათი	პაკრეატიტი, გასტრიტი, ღრძილების ჰიპერპლაზია
ჰეპატობილიარული დარღვევები
ძალიან იშვიათი	ჰეპატიტი, სიყვითლე, ინტრაჰეპატიტი, ქოლესტაზი
დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილების მხრივ
ნაკლებად ხშირი	ალოპეცია, ჰიპერჰიდროზი, ქავილი, გამონაყარი, პურპურა, კანის ფერის შეცვლა, ფოტომგრძნობელობა
ძალიან იშვიათი	ანგიონევროზული შეშუპება, ჭინჭრის ციება, მულტიფორმული ერითემა, სტივენს-ჯონსონის სინდრომი
დარღვევები ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ
ნაკლებად ხშირი	წელის ტკივილი, კუნთების სპაზმები, მიალგია, ართრალგია
დარღვევები თირკმელების და შარდგამომყოფი სისტემის მხრივ
ნაკლებად ხშირი	შარდვის აქტის დარღვევა, ნიქტურია, პოლაკიურია
დარღვევები რეპროდუქციული სისტემის და სარძევე ჯირკვლების მხრივ
ნაკლებად ხშირი	გინეკომასტია, ერექციული დისფუნქცია
ზოგადი დარღვევები და რეაქცია შეყვანის ადგილას
ხშირი	შეშუპება, დაღლილობა
ნაკლებად ხშირი	ასთენია, ტკივილი, შეუძლოდ ყოფნა, ტკივილი გულმკერდის არეში
კვლევები
ნაკლებად ხშირი	სხეულის მასის კლება, სხეულის მასის     მატება
ძალიან იშვიათი	ღვიძლის ფერმენტის დონის მატება (ხშირად დაკავშირებულია ქოლესტაზთან)

 

ვალსარტანი

შემდეგი გვერდითი რეაქციები შეგროვდა ჰიპერტენზიის ჩვენებისას კლინიკური კვლევების,

პოსტმარკეტინგული გამოცდილებისა და ლაბორატორიული მონაცემების საფუძველზე.

პოსტმარკეტინგული გამოცდილებით გამოვლენილი გვერდითი რეაქციების შემთხვევაში შეუძლებელია

სიხშირის განსაზღვრა და ამგვარად მოხსენიებულია სიხშირით „უცნობი“.

დარღვევები სისხლის და ლიმფური სისტემის მხრივ
უცნობი	ჰემოგლობინის დონის დაწევა, ჰემატოკრიტის დონის დაქვეითება, ნეიტროპენია, თრომბოციტოპენია
დარღვევები იმუნური სისტემის მხრივ
უცნობი	ჰიპერმგრძნობელობა, შრატისმიერი დაავადების ჩათვლით
დარღვევები ნივთიერებათა ცვლის და კვების მხრივ
უცნობი	კალიუმის დონის მატება სისხლში
დარღვევები სმენის ორგანოს და ლაბირინთის მხრივ
ნაკლებად ხშირი	ვერტიგო
დარღვევები სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ
უცნობი	ვასკულიტი
დარღვევები სასუნთქი სისტემის, გულმკერდის ორგანოების და შუასაყარის მხრივ
ნაკლებად ხშირი	ხველა
დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ
ნაკლებად ხშირი	მუცლის ტკივილი
დარღვევები ჰეპატობილიარული სისტემის მხრივ
უცნობი	ღვიძლის ფუნქციის მაჩვენებლების დარღვევები, მათ შორის ბილირუბინის დონის მომატება
დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილების მხრივ
უცნობი	ქავილი, ბულოზური დერმატიტი, გამონაყარი, ანგიონევროზული შეშუპება
დარღვევები ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ
უცნობი	მიალგია
დარღვევები თირკმელების და შარდგამომყოფი სისტემის მხრივ	თირკმლის უკმარისობა და ფუნქციის დარღვევა, სისხლში კრეატინინის დონის მატება
ზოგადი დარღვევები და რეაქცია შეყვანის ადგილას
ნაკლებად ხშირი	დაღლილობა

 

კლინიკურ კვლევებში ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ასევე დაფიქსირდა შემდეგი მოვლენები, მიუხედავად საკვლევ 

პრეპარატთან მათი მიზეზობრივი კავშირისა: უძილობა, ლიბიდოს დაქვეითება, ფარინგიტი, რინიტი, სინუსიტი, ზედა სასუნთქი გზების ინფექცია, ვირუსული ინფექციები.

ჰიდროქლორთიაზიდი

კეთილთვისებიანი, ავთვისებიანი და დაუზუსტებელი ახალწარმონაქმნები (კისტებისა და პოლიპების ჩათვლით)
უცნობი	კანის არამელანომური კიბო (ბაზალურუჯრედოვანი კარცინომა და ბრტყელუჯრედოვანი კიბო)
დარღვევები სისხლის და ლიმფური სისტემის მხრივ
იშვიათი	თრომბოციტოპენია, იშვიათად პურპურით
ძალიან იშვიათი	ლეიკოპენია, აგრანულოციტოზი, ძვლის ტვინის ფუნქციის დარღვევა და ჰემოლიზური ანემია
უცნობი	აპლასტიური ანემია
დარღვევები იმუნური სისტემის მხრივ
ძალიან იშვიათი	ნეკროზული ვასკულიტი,  ჰიპერმგრძნობელობითი რეაქციები - რესპირატორული დისტრეს სინდრომი, პნევმონიტის და ფილტვების შეშუპების ჩათვლით
დარღვევები ნივთიერებათა ცვლის და კვების მხრივ
ძალიან ხშირი	ჰიპოკალიემია, ლიპიდების დონის მატება სისხლში (ძირითადად მაღალი დოზების მიღების დროს)
ხშირი	ჰიპონატრიემია, ჰიპომაგნიემია, ჰიპერურიკემია და მადის დაქვეითება
იშვიათი	ჰიპერკალციემია, ჰიპერგლიკემია, გლუკოზურია და დიაბეტის მეტაბოლური სტატუსის  გაუარესება
ძალიან იშვიათი	ჰიპოქლორემიული ალკალოზი
დარღვევები ფსიქიკის მხრივ
იშვიათი	ძილის დარღვევა
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ
იშვიათი	თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა, დეპრესია და პარესთეზია
დარღვევები მხედველობის ორგანოს მხრივ
იშვიათი	მხედველობის დარღვევა, განსაკუთრებით მკურნალობის პირველი რამდენიმე კვირის განმავლობაში
უცნობი	დახურულკუთხოვანი გლაუკომა
დარღვევები გულის მხრივ
იშვიათი	არითმია
დარღვევები სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ
ხშირი	ორთოსტატული ჰიპოტენზია, რომელიც შეიძლება გაძლიერდეს ალკოჰოლის, ანესთეტიკების ან სედაციური საშუალებების ზემოქმედებისას
დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ
ხშირი	მსუბუქი გულისრევა და ღებინება
იშვიათი	დისკომფორტი მუცელში, ყაბზობა და დიარეა
ძალიან იშვიათი	პანკრეატიტი
დარღვევები ჰეპატობილიარული სისტემის მხრივ
იშვიათი	ქოლესტაზი ან სიყვითლე
დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილების მხრივ
ხშირი	ჭინჭრის ციება და გამონაყარის სხვა ფორმები
იშვიათი	ფოტომგრძნობელობითი რეაქციები
ძალიან იშვიათი	ტოქსიკური ეპიდერმული ნეკროლიზი,  სისტემური წითელი მგლურას მსგავსი კანისმიერი რეაქციები,  სისტემური წითელი მგლურას კანისმიერი გამოვლინებების გამწვავება
უცნობი	მულტიფორმული ერითემა
დარღვევები ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ
უცნობი	კუნთების სპაზმები
დარღვევები თირკმელების და შარდგამომყოფი სისტემის მხრივ
უცნობი	თირკმლის მწვავე უკმარისობა, თირკმლის ფუნქციის დარღვევა
დარღვევები რეპროდუქციული სისტემის და სარძევე ჯირკვლების მხრივ
ხშირი	ერექციული დისფუნქცია
ზოგადი დარღვევები და რეაქცია შეყვანის ადგილას
უცნობი	პირექსია, ასთენია

 

ჭარბი დოზა

ექსფორჯი H-ის ჭარბი დოზირების გამოცდილება არ არსებობს. ვალსარტანის დოზის გადაჭარბების ძირითადი სიმპტომი შესაძლოა იყოს გამოხატული ჰიპოტენზია თავბრუსხვევით. ამლოდიპინის დოზის გადაჭარბებამ შესაძლოა გამოიწვიოს ზედმეტი პერიფერიული ვაზოდილატაცია და რეფლექსური ტაქიკარდია. არსებობს მონაცემები გამოხატული და პოტენციურად გახანგრძლივებული სისტემური ჰიპოტენზიის შესახებ, შოკისა და ლეტალური გამოსავალის ჩათვლით.

ამლოდიპინის ჭარბი დოზირებით გამოწვეული კლინიკურად მნიშვნელოვანი ჰიპოტენზია საჭიროებს აქტიურ კარდიოვასკულარულ დახმარებას, მათ შორის გულის და რესპირატორული ფუნქციის ხშირი მონიტორინგს, კიდურების აწევას და მოცირკულირე სითხის მოცულობაზე და შარდის გამოყოფაზე ყურადღების მიქცევას.

ვაზოკონსტრიქტორი შეიძლება ეფექტური იყოს სისხლძარღვთა ტონუსის და არტერიული წნევის აღსადგენად, იმ პირობით თუ არ არსებობს მისი გამოყენების უკუჩვენება. თუ პრეპარატის მიღება ცოტა ხნის წინ მოხდა, შეიძლება განიხილებოდეს ღებინების გამოწვევა ან კუჭის ამორეცხვა. ჯანმრთელ მოხალისეებში გააქტიურებულმა ნახშირმა ამლოდიპინის მიღებისთანავე ან მიღებიდან დაახლოებით ორ საათში მნიშვნელოვნად შეამცირა ამლოდიპინის შეწოვა.

კალციუმის არხების ბლოკადის ეფექტების მოსახსნელად შეიძლება სასარგებლო იყოს კალციუმის გლუკონატის ინტრავენური შეყვანა.

ვალსარტანიც და ამლოდიპინიც ნაკლებად სავარაუდოა, რომ გამოიყოს ჰემოდიალიზით, ხოლო ჰიდროქლორთიაზიდის კლირენსი მიიღწევა დიალიზით.

გამოშვების ფორმა

14 ტაბლეტი ბლისტერში. 2 ბლისტერი (28 ტაბლეტი) მოთავსებულია მუყაოს კოლოფში ფურცელ-ჩანართთან ერთად.

შენახვის პირობები 

შეინახეთ არაუმეტეს 30°C ტემპერატურაზე, ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას, თავისივე შეფუთვაში ტენიანობისგან დაცვის მიზნით.

შენახვის ვადა 

2 წელი 

არ გამოიყენოთ შეფუთვაზე მითითებული ვარგისიანობის ვადის გასვლის შემდეგ. 

პრეპარატის კლასიფიკაცია

ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი II, გაიცემა ფორმა №3 რეცეპტით