Amiokordin - ამიოკორდინი 150მგ/3მლ 5 ამპულა

სავაჭრო დასახელება
ამიოკორდინი®

საერთაშორისო არაპატენტირებული დასახელება
ამიოდარონი

წამლის ფორმა
საინექციო ხსნარი, 150 მგ/3მლ

შემადგენლობა
3 მლ ხსნარი შეიცავს
აქტიური ნივთიერება - ამიოდარონის ჰიდროქლორიდი 150 მგ,
დამხმარე ნივთიერებები: ბენზილის სპირიტ, პოლისორბატი 80, საინექციო წყალი.

აღწერა
გამჭვირვალე, ოდნავ მოყვითალო ხსნარი, პრაქტიკულად მექანიკური დანამატების გარეშე.

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი
გულ-სისხლძარღვთა საშუალება. ანტიარითმიული საშუალება
ათქ-კოდი: ჩ01BD01

ფარმაკოლოგიური თვისებები
ფარმაკოკინეტიკა
ვენაში ინექციის შემდეგ ამიოდარონი სწრაფად აღწევს მაქსიმალურ შრატულ კონცენტრაციას. შრატში კონცენტრაციის სწრაფი შემცირება განპირობებულია, უპირატესად მისი განაწილებით პერიფერიულ ქსოვილებში. განაწილების მოცულობა ვარირებს 40 დან 130 ლ/კგმდე. იგი მაქსიმალურ კონცენტრაციას აღწევს გულის კუნთში ვენაში შეყვანიდან რამოდენიმე წუთში. ამიოდარონის კონცენტრაცია მიოკარდში მაღალია, ვიდრე პლაზმაში. მეტაბოლიზმი და გამოყოფა იგივეა, როგორც პერორალური შეყვანისას. ამიოდარონი მეტაბოლირდება უმეტესად ღვიძლში, ნაწილობრივ - წვრილ ნაწლავში (ნაწლავის ლორწოვან გარსში). ღვიძლში იგი მეტაბოლირდება ციტოქრომის P450 მონაწილეობით (იზოფერმენტი ჩYP3A4). Aმეტაბოლიზმის ძირითადი გზა - დეიოდირება, ჰიდროქსილირება, O - და N-დეალკილირება. N- დეეთილირების პროცესში წარმოიქმნება ამიოდარონის ფარმაკოლოგიურად აქტიური მეტაბოლიტი - დეზეთილამიოდარონი (მაგრამ ზოგიერთი ავტორის მონაცემებით იგი წარმოიქმნება ნაწლავის ლორწოვან გარსში). აგრეთვე აღმოჩენილია სხვა მეტაბოლიტები (დეიოდირებულები); მათი შესაძლებელი დაგროვება, ფარმაკოდინამიკური ეფექტები ამჟამად არ არის სრულად გამოკვლეული.
ამიოდარონი გამოიყოფა ნაღველით (განავალში) და თირკმელებით. იმდენად რამდენადაც იგი პრაქტიკულად მთლიანად მეტაბოლირდება, აღმოჩენილია განავალში და შარდში უნიშვნელო რაოდენობით. ნახევრად გამოყოფის დრო ერთჯერადი მიღების შემდეგ შეადგენს საშუალოდ 3.2 დან 20.7 საათამდე. ხანგრძლივი თერაპიისას ეს დრო საკმაოდ იზრდება 13-103 დღემდე (საშუალოდ 53 + 24 დღე). თერაპიის პირველ რამოდენიმე დღეს პრეპარატი გროვდება ადამიანის ორგანიზმში. გამოყოფა იწყება მხოლოდ რამოდენიმე დღის შემდეგ. აღწერილი თვისებების გამო მკურნალობა იწყება მხოლოდ სრული, დატვირთული დოზით ქსოვილში პრეპარატის სწრაფი თერაპიული კონცენტრაციის მისაღწევად. პარკუჭისებრი ტაჰიკარდიის ან ფიბრილაციის მქონე პაციენტებში, აგრეთვე თირკმლის და ღვიძლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში, ან პაციენტებში, რომელთაც ახასიათებთ მარცხენა პარკუჭის დისფუნქცია არ არის საჭირო დოზის შეცვლა (მხოლოდ ღვიძლის მწვავე უკმარისობის ან მარცხენა პარკუჭის რთული დისფუნქციის შემთხვევაში). ამიოდარონის ფარმაკოკინეტიკა ოდნავ იცვლება ხანდაზმულ პაციენტებში, მაგრამ ეს ცვლილებები არ არის კლინიკური მნიშვნელობის. შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში ამიოდარონის ანტიარითმიული ეფექტი ვიტარდება უფრო ნელა და ნელ-ნელა ხდება პულსის გაიშვიათება. ამ მოვლენის მიზეზი არ არის ბოლომდე შესწავლილი, მაგრამ სავარაუდოდ დაკავშირებულია ნეიტროპათიის დიაბეტურ ავტონომიასთან.

ფარმაკოდინამიკა
ამიოკორდინი მიეკუთვნება III კლასის არითმიის საწინააღმდეგო პრეპარატებს ვოგან-ვილიამსის კლასიფიკაციის მიხედვით (Vაუგჰან-ჭილლიამს); მაგრამ აგრეთვე გააჩნია I, II და IV კლასის ანტიარითმიული თვისებები. ამიოკორდინი აქტიურად ბლოკავს კალიუმის არხებს, ახდენს ნატრიუმის და კალციუმის სწრაფი არხების ოდნავ ბლოკირებას და ზომიერად ბლოკავს ალფა- და ბეტა-ადრენორეცეპტორებს.
ამიოკორდინის ანტიარითმიული ეფექტი:
3 ფაზის პოტენციალის მოქმედების გახანგრძლივება, სინუსური კვანძის ავტომატიზმის შემცირება, ალფა- და ბეტა-ადრენორეცეპტორების სტიმულირების ეფექტის არაკონკურენტული დასუსტება, სინოარტრიალური, წინაგულის და კვანძური გამტარობის შენელება, რეფრაქტერული პერიოდის გაზრდა და მიოკარდის წინაგულის, AB- კვანძის და პარკუჭების აღგზნებადობის შემცირება, გატარების გაზრდა და დამატებითი არტრიოვენტრიკულური გზების რეფრაქტერული პერიოდის გაზრდა.
ამიოკორდინის ჰემოდინამიური და ანტიიშემიური ეფექტები:
პერიფერიული რეზისტენტულობის ზომიერი შემცირება და გულის კუმშვის სიხშირის გაიშვიათება (რაც იწვევს გულის კუნთის მიერ ჟანგბადის მოთხოვნის შემცირებას), ალფა- და ბეტა-ადრენორეცეპტორების სტიმულირების ეფექტების არაკონკურენტული შესუსტება, კორონარულ არტერიებში სისხლის ნაკადის გაზრდა მიოკარდის არტერიის გლუვ კუნთებზე პირდაპირი ეფექტის მოხდენის შედეგად, გულის ამოფრქვევის შენარცუნება (აორტაში წნევის და პერიდერიული სისხლძარღვების წინაღობის შემცირებით). ამიკორდინს გააჩნია სუსტი უარყოფითი ინოტროპული ეფექტი.
ვენაში შეყვანის შემდეგ ამიოდარონი პრივალირებენ სიმპტომატური ეფექტები (ალფა- და ბეტა-ადრენორეცეპტორების სტიმულაციის არაკონკურენტული დათრგუნვა; II კლასის ანტიარითმიული საშუალებების მსგავსი ეფექტი) და კალციუმის არხების ბლოკადა (IV კლასის ანტიარითმიული საშუალებების ეფექტის მსგავსი). ამიოდარონის განსაკუთრებული ჰემოდინამიური ეფექტები ვენაში შეყვანისას მდგომარეობენ ჰიპოტენზიაში, რომელიც არის სისტემური სისხლძარღვების წინაღობის შემცირების და უარყოფითი ინოტროპული მოქმედების შედეგი. არტერიული წნევის ზემდეტად დაწევა შესაძლოა თავიდან აცილებული იქნეს ვენაში ინფუზიის სიჩქარის შემცირებით. ამიოდარონის პირდაპირი უარყოფითი ინოტროპული ეფექტი ვენაში შეყვანისას უმნიშვნელოა და არ არის მუდმივი (ჩვეულბრივ ნარჩუნდება ბოლუსური ინექციის შემდეგ ერთი საათის განმავლობაში და იფუზიის შემდეგ 24 საათამდე). მას არ ახასიათებს გულის გამოფრქვევის შემცირება, გარდა პარკუჭის დისფუნქციის დროს; ვენაში ინექციის შემდეგ შესაძლოა განვითარდეს რეფრაქტორული ტაჰიკარდია, რომელიც ჩვეულებრივ ნარჩუნდება 5 წუთის განმავლობაში პრეპარატის შეყვანიდან. ბრადიკარდია ვითარდება ბოლუსური ინექციიდან 10-15 წუთის შემდეგ. ბრადიკარდია შესაძლოა გამოვლინდეს აგრეთვე ვენაში ინფუზიისას. თუ ამიოდარონით ინფუზიური თერაპია ტარდება 3-5 დღეზე მეტი ხნის განმავლობაში, მაშინ პრადიკარიდა ქრება სპონტანურად. ვენაში შეყვანის შემდეგ (ბოლუსური ინექცია) ანტიარითმიული ეფექტი ვლინდება უკვე პირველივე საათის განმავლობაში; პარენტერალური თერაპიის გაგრძელებისას (ინფუზია) მაქსიმალური თერაპიული ეფექტი ვითარდება 2 დღის განმავლობაში.

გამოყენების ჩვენებები
• გულის რითმის მძიმე დარღვევა (სუპრავენტრიკულური არითმია პარკუჭის სწრაფი შეკუმშვით, ადრეული აღგზნების სინდრომთან დაკავშირებული ტაჰიკარდია (ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომი), დამტკიცებული პარკუჭისებრი არითმია კლინიკური სიმპტომებით)

გამოყენების წესი და დოზირება
ამიოკორდინი, 150მგ/3მლ საინექციო ხსნარი, გამოიყენება სწრაფი სამკურნალო ეფექტის მისაღწევად ან პრეპარატის შიგნით მიღების შეუძლებლობის შემთხვევაში.
დოზირება ყოველთვის შეირჩევა ინდივიდუალურად მდგომარეობის შესაბამისად. ამიოკორდინის ხსნარის გასაზავებლად შესაძლებელია მხოლოდ 5%-იანი დექსტროზის ხხსნარის (გლუკოზა) გამოყენება, სხვა სხნარების მიმართ პრეპარატი არაშეთავსებადია.

ვენაში ინექცია
სტანდარტული დოზა შეადგენს 5მგ სხეულის მასის კგ-ზე (გულის უკმარისობის მქონე პაციენტებში 2.5 მგ/კგ) და უნდა იქნეს შეყვანილი მინ. 3 წუთის განმავლობაში. განმეორებით ინტრავენური ინექცია უნდა განმეორდეს მინ. 15 წუთის გასვლის შემდეგ პირველი ინექციდან, კოლაფსის განვითარების ალბათობის გამო. თერაპიული ეფექტი ვლინდება პირველივე წუთების განმავლობაში, ხოლოს შემდეგ თანდათანობით მცირდება. ამასთან დაკავშირებით სტაბილური ეფექტის შენარჩუნებისათვის აუცილებელია პრეპარატის ვენაში ინფუზია.

ვენაში ინფუზია
საწყისი თერაპია (დატვირთული დოზა): ჩვეულებრივი დოზა შეადგენს 5მგ სხეულის მასის კგ-ზე და შიეყვანება 250მლ-ში 5 % დექსტროზის (გლუკოზა) ხსნარი 20წუთიდან 2საათამდე დროის განმავლობაში. ინფუზიის სიჩქარე უნდა შერჩეული იქნეს თერაპიულ ეფექტთან შესაბამისად. ამ დოზის შეყვანა შესაძლებელია განმეორებით 2-3 ჯერ 24 საათის განმავლობაში. მაქსიმალური დღიური დოზა არ უნდა აღემატებოდეს 1200 მგ.

შემანარჩუნებელი თერაპია: შეადგენს 10-20 მგ/კგ დღეში (ჩვეულებრივ 600 დან 800 მგ, მაგრამ არაუმეტეს 1200 მგ დღეში). მკურნალობა გრძელდება 4-5 დღე. თუ დაგეგმილია ხანგრძLივი მკურნალობა, მაშინ ინფუზიის პირველივე დღიდან უნდა დაიწყოთ ამიოკორდინის პერორალური ფორმით მიღEბა.

გვერდითი მოვლენები
ხშირად
• რთული ბრადიკარდია
• ჰიპოტენზია (რთული საფეხურის ჰიპოტენზია ან კოლაფსი შესაძლოა განვითარდეს დოზის გადაჭარბების შემთხვევაში ან პრეპარატის ძალიან სწრაფად შეყვანისას).
• ვენების ანთება (ვენაში შეყვანის შემდეგ, მაგრამ უნდა თავიდან აიცილოთ ცენტრალურ ვენაში კათეტერის შეყვანით)

ძალიან იშვიათად
• ანაფილაქსიური შოკი
• კეთილთვისებიანი ქალაშიდა ჰიპერთენზია, თავის ტკივილი
• ზომიერი ბრადიკარდია, არსებული არითმიის გართულება ან ახლის განვითარება, ხანდახან იწვევს გულის გაჩერებას
• სისხლის მიწოლა, ოფლიანობა
• ღებინება
• ინტერსტიციალური პნევმონია, მწვავე რესპირატორული დისტრესს-სინდრომი, ბრონქული სპაზმი და/ან აპოე (სუნთქვის ორგანოების რთული დაავადებების მქონე პაციენტებში, განსაკუთრებით ბრონქული სპაზმისას)
• შრატში ტრანსამინაზების დონის მომატება ((ჩვეულებრივ ზომიერი, 1,5-3 ჯერ ნორმაზე მაღლა); შესაძლოა დაუბრუნდეს ნორმალურ დონეს თანდათანობით და დოზის შემცირების შემდეგ), ღვიძლის მწვავე დაზიანებისას ტრანსამინაზების მაღალი დონით და/ან სიყვთლით (ხანდახან ფატალური შედეგით).
• რთული არასასურველი ეფექტების გამოვლენისას უნდა შეწყდეს მკურნალობა.

უკუჩვენებები
• მომატებული მგრძნობელობა პრეპარატის მიმართ, მათ შორის იოდის მიმართ.
• სინუსური ბრადიკარდია და სინოართრიალური ბლოკადა
• სინუსური კვანძის დისფუნქცია, თუ არ არის დადგენილი რითმის მატარებელი
• გამტარობის რთული დარღვევა, განპირობებული რითმის მატარებლისგან
• სისხლძარღვების კოლაფსი
• რთული ჰიპოტენზია
• ერთდროული მკურნალობა ისეთი პრეპარატებით, როგორიცაა ბეპრიდილი, I კლასის ანტიარითმიული საშუალებები, ქინიდინის ანტიარითმიული საშუალებები და სოტალოლი, ვინკამინი, სულტოპრიდი, ერითრომიცინი (ვენაში) და პენტამიდინი (ვენაში)) (შესაძლოა მოახდინოს პარკუჭის პოლიმორნული ტაჰიკარდიის განვითარების პროვოცირება ან პირუეტნული ტაჰიკარდია (ტიპი ,,ტორსადე დე პოინტეს”))
• ჰიპერთირეოზი
• სუნთქვის რთული უკმარისობა
• დეკომპენსირებული კარდიომიოპატია
• გულის რთული უკმარისობა
• ორსულობა და ლაქტაციის პერიოდი
• ბავშვის და მოზარდის 18 წლამდე ასაკი (ეფექტურობა და უსაფრთხოება არ არის დადგენილი)

ურთიერთქმედება სხვა მედიკამენტებთან
კლინიკურად მნიშვნელოვანი ურთიერთზემოქმედებები შესაძლოა განვითარდეს ამიოკორინის მიღების შეწყვეტიდან რამოდენიმე თვის განმავლობაში.
არ არის რეკომენდებული ერთდროული გამოყენება ამიოკორდინის და შემდეგი პრეპარატების:
• კალციუმის დილთიაზემის ანტაგონისტები, ვერაპამილი ან ბეტა-ბლოკატორები, ვინაიდან ისინი ზრდიან ბრადიკარდიის და ანტრიოვენტრიკულური ბლოკადის განვითარების რისკ-ფაქტორს.
• მასტიმულირებელი საფაღარათი საშუალებები, არსებობს ჰიპოკალიემიის და პარკუჭისებრი არითმიის განვითარების რისკ-ფაქტორი.

ამიკორდინი უნდა მიიღოთ სიფრთხილით შემდეგ პრეპარატებთან კომბინირებისას:
• პრეპარატები, რომლებიც იწვევენ ჰიპოკალიემიას (დიურეზული საშუალებები, რომლებიც აძლიერებენ კალიუმის გამოყოფას, კორტიკოსტეროიდები, ამფოტერცინი B (ვენაში), სინთეთიკური კორტიკოტროპინი (ტეტრაკოზაკტიდი)). ჰიპოკალიემიამ შესაძლოა მოახდინოს Qთ ინტერვალის ხანგრძლივობის გაზრდის პროვოცირება და გააძლიეროს პარკუჭისებრი არითმიის რისკი, მათ შორის პირუეტნული ტაჰიკარდიის ტიპის (,,ტორსადეს დე პოინტეს“). თუ ამ პრეპარატებთან ერთად ამიოკორდინის დანიშვნა აუცილებელია, მაშინ უნდა აკონტროლოთ Qთ ინტერვალის ხანგრძლივობა და აღმოფხვრათ ჰიპოკალიემია. ,,ტორსადეს დე პოინტეს“ განვითარებისას არ შეიძლება ანტიარითმიული საშუალებების მიღება. მოცემულ შემთხვევაში მიზანშეწონილია რითმის მატარებლის დროის დადგენა (პეირმეიკერი); აუცილებლობის შემთხვევაში შესაძლებელია მაგნიუმის ვენაში შეყვანა.
• პერორალური ანტიკოაგულანტები (მაგ., ვარფარინი), პერორალური ანტიკოაგულანტები ზრდიან სისხლდენის რისკს. ამიოკორდინის თერაპიისას და მისი შეწყვეტის შემდეგ აუცილებელია პროთრომბინის დროის ხშირი კონტროლი და ვარფარინის დოზის შემცირება (1/3-1/2 მდე).
• ტრიციკლური ანტიდეპრესანტების, ფენიტიაზიდების, ასტემიზოლის და ტერფენადინის ერთდროული მიღება ამიოკორდინთან ერთად იწვევს Qთ ინტერვალის გახანგრძლივებას და პარკუჭისებრი არითმიის რისკს, მათ შორის პირუეტნული ტიპისაც (ტიპი(,,ტორსადეს დე პოინტეს“).
• გულის გლიკოზიდების ერთდროულმ ამიღებამ შესაძლოა განავითაროს ატრიოვენტრიკულური გამტარობის დარღვევა ან დიგოქსინის შრატში კონცენტრაციის მომატება (დიგოქსინის კლირენსის შემცირების ხარჯზე). ამიოდარონის გამოყენების დასაწყისში აუცილებელია შრატში დიგოქსინის კონცენტრაციის შემოწმება, უნდა შემცირდეს დიგოქსინის დოზა (ნახევრამდე) ან საერთოდ მოიხსნას მისი მიღება.
• ფენიტიონმა შესაძლოა გამოიწვიოს ფენიტიონის დოზის გადაჭარბების სიმპტომები შრატში მისი კონცენტრაციის მომატების ხარჯზე. ასეთ შემთხვევებში აუცილებელია შრატში ფენიტიონის კონცენტრაციის შემოწმება და ადეკვატურად ამ პრეპარატის დოზის შემცირება (1/3 - 1/2 მდე)
• ციკლოსპორინთან ერთად გამოყენებისას, მისი კლირენსის შემცირების ხარჯზე შესაძლოა მოხდეს შრატში კონცენტრაციის მომატება. საჭიროა ადეკვატურად ციკლოსპორინის დოზის კორექცია. ამიოკორდინი უნდა მიიღოთ სიფრთხილით საერთო ანესთეზიის გამოყენებისას ბრადიკარდიის, ჰიპოტენზიის, გამტარობის და გულის დარტყმის მოცულობის რისკის განვითარების გამო.

პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ამიოდარონს ადგილი ჰქონდა მწვავე რესპირატორულ დისტრეს-სინდრომის რამოდენიმე შემთხვევას, ხანდახან ფატალური შედეგით. დისტრეს-სინდრომის განვითარება შესაძლებელია დაკავშირებულია ჟანგბადის მაღალ კონცენტრაციებთან, ამიტომ პოსტოპერაციულ პერიოდში აუცილებელია დაიცვათ სიფრთხილე ოქსიგენოთერაპიის ჩატარებისას. გეგმიური ქირურგიული ჩარევის წინ აუცილებელია აცნობოთ ანესთეზიოლოგს, რომ პაციენტი ღებულობს ამიოდარონს. ამიოდარონისა და ლიდოკაინის ერთდროული გამოყენებისას, იშვიათად შესაძლებელია განვითარდეს კრუნჩხვა, რაც გამოწვეულია შრატში ლიდოკაინის მომატებული კონცენტრაციით.
ამიოდარონით ინფუზიური თერაპიის ჩატარებისას და ციკლოსპორინით თერაპიისას რეკომენდებულია შრატში ციკლოსპორინის კონცენტრაციის უფრო ხშირი კონტროლი, რადგან შესაძლოა განვითარდეს თირკმლის უკმარისობა, რის შედეგადაც მცირდება ციკლოსპორინის გამოყოფა ორგანიზმიდან.
არსებობს ცალკეული ცნობები მიოპათიის/რაბდომიოლიზის განვითარების შესახებ ამიოდარონის და სიმვასტატინის მაღალი დოზით გამოყენებისას.

განსაკუთრებული მითითებები
პრაპარატის გამოყენება უნდა მოხდეს მხოლოდ გამოცდილი, გულის რითმის დარღვევის მკურნალი ექიმის მიერ. პრეპარატი შეიყვანება მხოლოდ ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში, თერაპევტული და არასასურველი ეფექტების მუდმივი მონიტორინგის ქვეშ.
ვენაში ინექცია ზოგადად არ არის რეკომენდებული ჰემოდინამიური დარღვევების ალბათობის გამო. (მძიმე ჰიპოტენზია, ცირკულატორული უკმარისობა). ამ ტიპის ინექცია გამოიყენება მხოლოდ გადაუდებელ შემთხვევებში, როდესაც სხვა თერაპია არაეფექტურია. განმეორებით ვენაში ინექცია უნდა ჩატარდეს მინიმუმ 15 წუთიანი ინტერვალის შემდეგ (კოლაფსისი განვითარების ალბათობის გამო). შეძლებისდაგვარად საინექციო ხსნარის შეყვანა უნდა მოხდეს ვენაში ინფუზიის გზით. ინფუზიური თერაპიისას შესაძLოა განვითარდეს ჰიპოტენზია, ბრადიკარდია და ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა; ამიტომ აუცილებელია ინფუზიის სიჩქარის და დოზირების კონტროლი. ვენაში ინფუზია უნდა ჩატარდეს სიფრთხილით ჰიპოტენზიის მქონე პაციენტებში, აგრეთვე სასუნთქი გზების უკმარისობის, კარდიომიოპათიის ან გულის უკმარისობის მქონე პაციენტებში. იმდენად, რამდენადაც მკურნალობის დროს შესაძლოა განვითარდეს კრიტიკული სიტუაციები, ვენაში ინფუზია სასურველია ჩატარდეს კათეტერის მეშვეობით, რომელიც ყენდება ცენტრალურ ვენაზე. მკურნალობის დაწყებამდე რეკომენდებულია ელექტრო კარდიოგრამის რეგისტრაცია, ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის შემოწმება და შრატში კალიუმის კონცენტრაციის განსაზღვრა. არასასურველი ეფექტების სიხშირე და სირთულე დამოკიდებულია დოზირებაზე, ამიტომ უნდა მიიღოთ მინიმალური ეფექტური დოზა. ხანდაზმული პაციენტების მკურნალობა უნდა მოხდეს სიფრტხილით ბრადიკარდიის განვითარების ალბათობის გამო.
ამიოდარონის ფარმაკოლოგიური მოქმედება შესაძლოა განვითარდეს ელ.კარდიოგრამის ცვლილებებით: Qთ ინტერვალის ხანგრძლივობის მომატება (რეპოლარიზაციის პერიოდის გახანგრძლივებით) და U კბილანების გამოვლენით. ეს ცვლილებები არის მიოკარდზე ტოქსიური ზემოქმედების სიმპტომები. მეორე და მესამე ხარისხის სინოართრიალური ბლოკადის, ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის ან გისის კონის ორივე ტოტის ბლოკადის განვითარებისას მკურნალობა უნდა შეწყდეს. პროგრესირებადი ქოშინი და არაპროდუქტიული ხველა შესაძლოა იყოს ამიოდარონის ფილტვებზე ტოქსიური ზემოქმედების სიმპტომები.
ამიოდარონმა შესაძLოა გამოიწვიოს ფარისებრი ჯირკვლის ფუნქციის დარღვევა, განსაკუთრებით ფარისებრი ჯირკვლის დაზიანების მქონე პაციენტებში პირად ან ოჯახის წევრების ანამნეზში.
პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ ამიოდარონით, ქირურგიული ჩარევების შემდეგ შესაძლოა განვითარდეს მწვავე რესპირატორული დისტრეს-სინდრომი. პაციენტები კარგად ექვემდებარებიან ინტენსიურ თერაპიას, მხოლოდ შესაძლოა აგრეთვე ადგილი ჰქონდეს ფატალურ შედეგს. ამიტომ ქირურგიული ჩარევების შემდეგ რეკომენდებულია პაციენტებზე მონიტორინგი შესუნთქულ ჰაერში (FიO2) ჟანგბადის კონცენტრაციაზე და პერიფერიულ ქსოვილებში ოქსიგენაციის მაჩვენებლებზე (შაO2, PაO2).

ლაბორატორიული მაჩვენებლები
ამიოდარონი შეიცავს იოდს, ამიტომ შესაძლოა ზეგავლენა იქონიოს თირეოიდური ჰორმონების ტესტის შედეგებზე, განსაკუთრებით თ3, თ4 და თირეოიდური ჰორმონების ტესტზე. მკურნალობის დროს რეკომენდებულია ღვიძლის ფერმენტების აქტივობის პერიოდული კონტროლი, განსაკუთრებით ამინოტრანსფერაზის.

ხანდაზმული პაციენტები
ხანდაზმული პაციენტების მკურნალობა ტარდება სიფრთხილით. ასეთ პაციენტებში შესაძლოა დასუსტებული იყოს ღვიძლის, თირკმლის და გულის ფუნქცია; ზოგიერთ მათგანს შესაძლოა აღენიშნებოდეს სხვა დაავადებები და იღებდნენ სხვა მედიკამენტებს. ამიტომ ამიოდარონით თერაპიის ჩატარება რეკომენდებულია მინიმალური სამკურნალო და შემნარჩუნებელი დოზებით.

მედიკამენტის ზეგავლენა ავტოტრანსპორტის მართვის და სახიფათო მექზნიზმებთან მუშაობის უნარზე.
უნდა დაიცვათ სიფრთხილე ავტომობილის მართვისა და სახიფათო მექზნიზმებთან მუშაობის დროს.

დოზის გადაჭარბება
სიმპტომები: სინუსური ბრადიკარდია, ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა, პარკუჭის ტაჰიკარდია, პოლიმორფული პარკუჭის ტაჰიკარდია ,,პიუეტის“ ტიპის, ღვიძლის დაზიანება, არტერიული წნევის დაცემა.
მკურნალობა: სიმპტომური. ბრადიკარდია შესაძლოა აღმოიფხვრას ატროპინით, ბეტა-ადრენორეცეპტორების აგონისტებით, გლუკაგონით ან დროებითი რითმის მატარებლებით. არტერიული ჰიპოტენზიის აღმოსაფხვრელად აუცილებელია კარდიოტონული და/ან სისხლძარღვების შემავიწროვებელი საშუალებები. ,,პირუეტის“ ტიპის ტაჰიკარდიისას - ვენაში შეყვანა მაგნიუმის მარილების, კარდიოსტიმულაცია. ჰემოდიალიზი არაეფექტურია.

გამოშვების ფორმა და შეფუთვა
საინექციო ხსნარი, 150 მგ/3 მლ.
კონტურულ უჯრედულ შეფუთვაში 5 ამპულა. 3 მლ ამპულაში. 1 კონტურულ-უჯრედული შეფუთვა მოთავსებულია მუყაოს კოლოფში ფურცელჩანართთან ერთად.

შენახვის პირობები
ინახება არაუმეტეს 25°ჩ ტემპერატურაზე სინათლისაგან დაცულ ადგილას. შეინახეთ ბავშვებისაგან მიუწვდომელ ადგილას.

ვარგისიანობის ვადა
3 წელი
არ გამოიყენოთ ვარგისიანობის ვადის გასვლის შემდეგ

აფთიაქიდან გაცემის პირობა
გაიცემა ექიმის რეცეპტითY

მწარმოებელი
კრკა, ნოვო მესტო, შმარეშკა ცესტა 6, 8501 ნოვო მესტო, სლოვენია